พรานเจนเชิง ก้าวขึ้นสู่ชั้นบนของสำนักงานของเขา ด้วยอาการเร่งร้อน เขาหันไปพยักหน้ากับกัลยาเมื่อเดินผ่านโต๊ะทำงานของหล่อน จะเข้าไปในห้องของเขา กัลยาลุกขึ้นจากโต๊ะ หยิบสมุดบันทึกและดินสอ เดินตามนายจ้างของหล่อนเข้าไป

พรานถอดหมวกออก โยนไปที่ขอแขวนเสื้อที่ตั้งอยู่มุมห้อง เขาปลดกระดุมเสื้อชั้นนอกออกล้วงมือทั้งสองข้างลงไปในกระเป๋ากางเกง และเดินกลับไปกลับมา ก้มศีรษะ สายตาจับอยู่ที่พื้นห้อง กัลยานั่งลงที่เก้าอี้ตรงมุมโต๊ะด้านซ้าย สมุดบันทึกวางอยู่บนหัวเข่าของหล่อนซึ่งไขว่ห้างอยู่ มือขวาจับดินสอ จดปลายดินสอส่วนบนอยู่ที่ริมฝีปาก มองดูหัวหน้าของหล่อนโดยไม่พูดอะไร

ทั้งคู่ตกอยู่ในอาการเช่นนั้นประมาณ๕ นาที พรานหยุดเดิน เขาทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้โซฟาร์ซึ่งใช้รับแขก แล้วจึงพูดขึ้น

“เกรียงกลับมาจากอยุธยาหรือยัง กัลยา ”

กัลยายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา พูดว่า

“คุณเกรียงกำหนดจะกลับมาวันนี้ราว ๆ ๑๐ นาฬิกา นี่ก็จวนเวลาแล้ว เหลืออีก ๑๐นาที เมื่อแกกลับมาก็คงจะตรงมาที่นี่ทันที”

“ผมกำลังกระหายที่จะฟังข่าวจากเกรียง เพราะดูรูปเรื่องแล้ว มันน่าวิตกอยู่ ”   พรานพูดอย่างช้าๆ

“หัวหน้าไม่คิดบ้างหรือคะว่า ขุนวนกิจบำรุงอาจดำเนินการลูกไม้บางประการ เพื่อช่วยลูกสาวของแกก็ได้ ในเรื่องนี้ ” กัลยาพูดขึ้น ลดมือที่ถือดินสอลงมาวางบนตัก “ดิฉันสงสัยว่า อาจมีอะไรอยู่เบื้องหลังการมาหาเราของท่านขุน ฯ ก็ได้ ”

พรานมองหน้าเลขานุการิณีของเขา พร้อมกับยิ้มเล็กน้อย

“แน่นอน การที่ท่านขุน ฯ มาหาเรา แกย่อมต้องมีความมุ่งหมายบางประการ อย่างน้อยก็คือ ต้องการให้เราช่วยลูกสาวของแกให้พ้นจากดะราง หรือการประหารชีวิต ส่วนการที่จะเล่นตลกกับเรานั้น คนทุกคนอาจทำได้เมื่อถึงคราวอับจน ผมหมายความว่า เมื่อไม่มีหนทางอื่น แต่คุณต้องคิดดู –กัลยา – ในแง่จิตวิทยา สำหรับคดีนี้ ถ้าหากท่านขุน ฯจะดำเนินลูกไม้ แกก็ควรจะได้ทำอย่างอื่น เช่น ปลูกพยานเท็จขึ้น หรือติดสินบนพยานโจทก์ปากสำคัญ ๆ หรือมิฉะนั้น ก็ทำอะไรซึ่งเกี่ยวข้องกับวิธีดำเนินการพิจารณาในชั้นศาลมากกว่า การที่แกวิ่งมาหาเรา ในระยะเวลาที่รูปคดีกำลังเข้าที่คับขันและจวนจะจบอยู่แล้วนั้น ย่อมแสดงว่า แกไม่ได้ดำเนินการอะไรที่จะช่วยตัวเองโดยวิธีเช่นว่านั้นมาก่อนเลย แกต้องมีความเชื่อมั่นอะไรสักอย่างหนึ่งมาตั้งแต่ต้น คือความเชื่อมั่นว่า ลูกสาวของแกไม่ผิด และคงจะได้รับความยุติธรรม แต่บางครั้ง ความยุติธรรมก็เดินไม่ตรงเส้นได้เหมือนกันนะ เราจะต้องหาตัวผู้ร้ายที่แท้จริงให้ได้ ถ้าจะให้ลูกสาวของแกพ้นคดี ”

“มันเป็นหนทางที่มืดเหลือเกินสำหรับหัวหน้า ที่จะแก้ปัญหาเกี่ยวกับคดี ซึ่งเกิดมาเป็นเวลานานแล้วเช่นนี้ ”

กัลยาพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความหนักใจ “ และโดยเฉพาะคดีซึ่งพนักงานสอบสวนได้ตั้งเรื่องและหลักฐานไว้แน่นแฟ้นแล้วเช่นนี้ เรามีโอกาสที่จะเอาชนะได้เพียงไม่ถึงหนึ่งในร้อย หรืออาจไม่มีเลยก็ได้ ”

พรานยกขาขึ้นไขว้ห้าง ล้วงบุหรี่จากกระเป๋าเสื้อชั้นนิออกมาจุดสูบ เขาพูดออกมาตามควันบุหรี่ที่พ่นขึ้นสู่เพดานว่า

“มันมีอะไรบางอย่างในคดีนี้ที่ชวนให้ผมพิสมัย ผมมีความรู้สึกว่ามันคงจะเป็นงานที่สนุกชิ้นหนึ่ง และเป็นงานที่เราจะต้องใช้สติปัญญาไม่ใช่น้อย เราไม่เคยรับงานชนิดนี้มาก่อนเลย คุณก็รู้อยู่แล้ว กัลยา ผมชอบต่อสู้กับของพรรค์นี้ มันค่อยรู้สึกออกรสหน่อย ”

“ดิฉันไม่มีหน้าที่ที่จะยับยั้งการดำเนินงานของหัวหน้า ” กัลยาพูดขึ้น น้ำเสียงของหล่อนมีกังวล “แม้จะมี่ความรู้สึกอยากทำอย่างนั้น โดยหน้าที่ของเลขา ฯ ดิฉันต้องเคารพความคิดของหัวหน้า และก็เคารพอยู่เสมอมา ”

พรานลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ที่นั่ง เขาก้าวเท้ามายืนตรงหน้ากัลยา ก้มตัวลงใช้มือทั้งสองข้างวางลงบนไหล่ของหล่อน จับสายตาของเขาที่สายตาทั้งคู่ของหล่อน ซึ่งเงยหน้าขึ้นมองเขา พร้อมกับพูดเบา ๆ และอย่างช้า ๆ

“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณดี กัลยา คุณเกรงว่า ถ้าผมทำงานเรื่องนี้ไม่สำเร็จ มันจะทำให้ผมเสียชื่อเสียงและประชาชนจะเสื่อมความนับถือในสำนักงานของเรา ขอบคุณมากในความรู้สึกอันนี้ แต่เราจะต้องเสี่ยงกับงานที่เราควรจะต้องเสี่ยง ในทางตรงข้าม ถ้าเราทำสำเร็จ คุณพอจะเดาออกไหมว่า สำนักงานของเราจะมีชื่อเสียงเพียงไร ”

“แต่ดิฉันคิดว่า หัวหน้าคงจะไม่บอกให้ใครรู้ว่า เราได้รับงานชิ้นนี้ไว้ นอกจากขุนวนกิจบำรุงคนเดียวที่จะรู้ สำหรับคนภายนอก”

“ตรงกันข้าม – กัลยา ” พรานพูด ลดมือลงจากไหล่ของกัลยา ก้าวเท้าออกเดินช้า ๆ ไปทางหน้าต่างห้อง มือทั้งสองข้างล้วงลงในกระเป๋ากางเกง “ ผมจะประกาศทางหนังสือพิมพ์ว่า สำนักงานของเราได้รับดำเนินการสืบสวนเรื่องนี้แล้ว เพื่อความยุติธรรม และผมไม่เชื่อว่า นายวิกรมได้ตายด้วยน้ำมือของอรัญญา”

กัลยาถอนหายใจอย่างหนักอก หล่อนมองตามหัวหน้าของหล่อนอย่างวิตก ขณะที่เขาหยุดเดิน หันหน้ากลับมาทางหล่อน และยิ้มด้วยอาการที่บอกถึงความมั่นใจ