แรกแสงรัก...โดยมาภา

          บอกเล่าเรื่องราวของ อาภากร หญิงสาวผู้มาทำงานยังแดนไกล เมื่อไม่เหลืออะไร จึงจำใจรับงานดูแล ธีรัญญ์ ชายพิการเจ้าอารมณ์
          และแล้วคนสองคนผู้ไม่คิดถึงแสงสว่าง กลับได้พบหนทางกลับสู่คำว่าครอบครัว...อีกครั้ง

(สนพ.พิมพ์คำ    ตีพิมพ์ ต.ค.58    จำนวนหน้า 600    ราคาปก 390)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          เยอะมาก...พล็อตเยอะมากนี่ก็นับได้แล้วประมาณ 4-5 พล็อต จริงๆคนเขียนก็เอ่ยเตือนในคำนำไว้แล้วว่า เนื้อหาจะเต็มไปด้วย 'ความบังเอิญ' แต่เรามองว่ามันเยอะเกิน จนเหมือนอัดนิยายหลายๆเรื่องไว้ในเรื่องเดียว แต่ไอ้ความบังเอิญมากมายที่ใส่ไว้นั้น ก็ต้องยอมรับว่าเชื่อมโยงร้อยเรียงกันได้ดี ไม่รู้สึกประดักประเดิดไป ไม่รู้สึกว่าง่ายไป ไม่ได้รู้สึกไร้เหตุผลจนเกินไป อ่านแล้วไม่ได้รู้สึกสะดุดอะไร รู้สึกอย่างเดียวแค่ว่าเรื่องมัน...เยอะเกิน เพราะมีหลายจังหวะที่เรารู้สึกว่าเรื่องจะจบแล้ว มันอิ่มแล้ว สมบูรณ์แล้ว แต่..อ่าว!..เอ๊ะ! หน้ากระดาษยังเหลือเยอะอยู่เลย ยังไม่จบหรือนี่!

          ถ้าคนเขียนลองตัดทอนออกสัก 2-3 พล็อต แล้วเลือกโฟกัสเพียง 1-2 พล็อต ตัวนิยายจะน่าจดจำกว่านี้ ด้วยสำนวนสำเนียงภาษาของเขาทำได้ดีอยู่แล้ว เหมือนกำลังอ่านความเรียงง่ายๆที่หยิบจับใจคนอ่านได้ง่ายอยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นเลยที่จะต้องอัดอะไรลงไปในงานมากมายขนาดนั้น

          อย่างประเด็นที่ชอบ คิดว่าคนเขียนนำมาเล่นไม่เหมือนใครดี และยังทำได้ดี คือปมระหว่างพระเอกกับเพื่อนหมอ ไม่คิดว่าจะมีมุมเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดด้วย เวลาผู้ชายทะเลาะถกเถียงกันทำได้เป็นธรรมชาติมากๆ เป็นปมที่เจาะเล่นได้อีก เพราะมีการปูพรมมาแล้วแต่ต้น เสียดายที่ปมคลายตั้งแต่กลางเรื่องเสียก่อน

          เข้าใจว่า'แรงแสงรัก' ไม่ได้หมายถึงแค่ในมุมของนางเอกมาช่วยเป็นแสงส่องใจให้พระเอกซึ่งเป็นคนพิการได้มีแรงฮึดสู้ที่จะมีชีวิตอย่างมีคุณค่าอีกครั้ง แต่คนเขียนยังได้พยายามและตั้งใจอย่างมากที่จะให้พระเอกเป็นคนพยายามเปิดประตูใจนางเอก ทลายกำแพงของอารมณ์มากมายที่เธอกักเก็บไว้ไม่ให้ใครได้เห็น จนนำไปสู่ฉากไคลแมกซ์ของการปิดกั้นแม้แต่คนที่เธอรัก เพียงเพื่อไม่ให้เขาเจ็บปวดไปกับเธอ ซึ่งสุดท้ายแล้วคนอ่านยังมองว่าพระเอกก็ยังต้องอยู่กับความพยายามนั้นต่อไป...

          การปูทางเสริมเติมแต่งให้เนื้อหาไปสู่จุดที่คนเขียนต้องการนั้น ให้ความรู้สึกว่าเยิ่นเย้อไปสักหน่อย จนทำให้บางครั้งบางทีคนอ่านก็หลงลืมเนื้อหาในช่วงต้นไปเลยก็มี จึงได้แต่คิดว่าถ้าทำให้เรื่องเดินกระชับกว่านี้จะดีกว่า

          เมื่อลองเทียบงานนี้ซึ่งเป็นผลงานเรื่องแรกของเขา กับเอาเรื่องล่าสุดมาเปรียบกัน 'พร่างพรายในความเงียบงัน' เรื่องที่แทบไม่มีสตอรี่อะไรให้เราเลยกลับจับใจคนอ่านได้เลย เขาก็ทำได้นี่นา...

          บอกเล่าเรื่องราวปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นภายใต้การปรากฏของดาวหางเทียแมท ซึ่งจะโคจรผ่านโลกอีกครั้งในรอบพันปี หนึ่งเด็กหนุ่มและหนึ่งสาวน้อย ทาคิ และ มิตสึฮะ พวกเขาสลับร่างกันในบางวัน แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมาก็จะพบว่าสิ่งนั้นคือฝันไป... 

          รู้สึกเหมือนว่าเคยพบ เคยเห็น เคยสัมผัส รับรู้เหมือนว่ามีอยู่จริง ก็แล้วใครจะไปจำได้หมดล่ะ ว่าเมื่อคืนเราฝันอะไร

         ...แล้วเธอคือใคร?

(สนพ. PHOENIX    ตีพิมพ์พ.ย.59    จำนวนหน้า 222    ราคาปก 275)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้หลังอ่าน...

          ยอม..ยอม.. เป็นเรื่องที่ยอมไม่ดูหนังก่อน กลัวว่าดูก่อนอ่านทีหลังจะไม่สนุก เมื่อจะได้อ่านก็คิดว่าหนังสือจะสื่อสารออกมาสวยงามเท่าภาพปกหรือตัวอย่างของหนังที่เห็นรึป่าว? ภาพที่ถูกบรรยายผ่านมุมมองบุรุษที่หนึ่ง จากของเขาและของเธอ จะสวยงามหรือไม่?
         เมื่ออ่านแล้ว ก็ราวกับว่าเราเห็นภาพดวงดาวกระจายเต็มฟ้า และกำลังวิ่งไล่ตามเวลาและดาวหางดวงนั้นไปพร้อมๆกับเขาและเธอ...

          เป็นความยากนะที่ต้องเล่าสลับฉากระหว่างมุมมองของเขาและของเธอ คิดว่าถ้าเล่าด้วยหนังน่าจะทำได้ง่ายกว่า แต่คนเขียนก็ทำได้นะ เราอ่านแล้วไม่งง

อนิเมชั่นในชื่อเดียวกัน your name (หลับตาฝัน ถึงชื่อเธอ) ออกฉายในปี 2016

          ผลงานของผู้เขียน(หรืออีกตำแหน่งคือผู้กำกับด้วย) หลายครั้งที่เราสัมผัสได้จากงานของ มาโคโตะ ชินไค จะเป็นเรื่องราวของคนคู่หนึ่งเสมอ พวกเขาจะได้มาอยู่ใกล้ชิดกันมาก อย่างเช่นในเรื่องนี้พระ-นางแทบจะหลอมรวมกลายเป็นคนคนเดียวกัน แทบจะรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่าย
          เขากลายเป็นเธอ...กลายเป็นสาวม.ปลายผู้เบื่อหน่ายชีวิตในเมืองชนบท
          เธอกลายเป็นเขา...กลายเป็นเด็กหนุ่มในเมืองหลวงที่ชีวิตเต็มไปด้วยสีสัน
          ในความใกล้ชิดที่ผู้เขียนบรรจงสร้างขึ้นมาขนาดนี้ เขายังใส่กำแพงสูงชันขวางกั้นคนคู่หนึ่งนั้นไว้เสมอ
           เหมือนใกล้...แต่ความจริงนั้นห่างไกล

          จะเป็นอย่างไรหากเราพบว่าเมื่อลืมตาตื่นขึ้นในเช้าวันใหม่ ภาพของคนคนนั้นจะหายไป คนที่เรารัก คนที่เราเคยผูกใจ จะหายไปราวกับไม่เคยมีตัวตน...

          ผู้เขียนให้พวกเขาได้ผูกพันและใกล้ชิดกันด้วยการสลับร่าง แล้วฉีกกระฉากพวกเขาออกจากกันด้วย...การลืมตาตื่น ให้ความรู้สึกเหมือนว่าพวกเขาแค่ฝันไป ไม่มีใครจะจำได้อย่างละเอียดหรอกว่าเมื่อคืนเราฝันอะไรบ้าง รู้หรอกว่าฝันแต่จำได้ไม่หมดว่าฝันถึงเรื่องอะไรหรือฝันถึง...ใคร

        ความฝันเปรียบดั่งความทรงจำที่พร่าเลือนทันทีทันใดเมื่อเราลืมตาตื่น ของที่เคยสำคัญ เหตุการณ์ชีวิตที่เคยมีความสุข คนที่เรา...ชอบ นอกจากเวลาที่ทำให้สิ่งเหล่านั้นเลือนหายไป สมองของคนเรายังเล่นตลกด้วยการที่เราก็ไม่สามารถเลือกได้เองว่าจะลืมหรือจะจำเรื่องไหน บางครั้งเราก็ลืมไปด้วยซ้ำว่าลืมอะไรไปแล้วบ้าง

          นิยายเรื่องนี้บอกเราว่าแม้เราจะลืมไปแล้ว...ลืมสิ่งที่เราลืม ในขณะที่อ่านเราอาจจะเศร้าใจที่ตัวละครลืมสิ่งสำคัญนั้นไป แต่เราจะได้เห็นการดิ้นรน...อย่างงดงาม ไม่ใช่เพื่อค้นหาสิ่งที่พวกเขาหลงลืม แต่เป็นการดิ้นรนเพื่อการมีชีวิตอยู่ เพื่อเติมเต็ม เพื่อนำไปสู่ความเชื่อที่ว่าหากเราไม่หมดหวังที่จะดิ้นรน เราก็จะเข้าใกล้สิ่งแสนสำคัญที่เราก็ไม่รู้ว่าคืออะไร เข้าใกล้ความสุขที่เราไม่เคยรู้จัก พยายามมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อรอวันที่จะได้พบสิ่งสวยงาม

          เพื่อจะได้เข้าใกล้ไปทุกที...และทุกที

          เพื่อจะพบว่า เธอคือ...

          บอกเล่าเรื่องราวของ คงหวา จ้าวแห่งปรภพจำต้องขึ้นมายังโลกมนุษย์เพื่อตามหาทัณฑ์สวรรค์ที่หายไป ทว่าศาสตราวุธแห่งเทพนั้นกลับส่งกลิ่นไอออกมาจากผีชั้นต่ำตนหนึ่ง ภูตสวาทอย่าง ซางโม่ จึงตกเป็นผู้สงสัย ใครจะรู้ว่าคำสารภาพเล่าแจ้งแถลงไขจากผีตนนั้น จะเฉลยเรื่องราวอันน่าประหลาดใจเพียงใด

          เส้นด้ายแห่งชะตากรรมที่เคยลืมเลือนไป บัดนี้ได้ปรากฏขึ้นมาอีกครา...

(สนพ.Fu Novels    ตีพิมพ์ มิ.ย.59 จำนวนหน้า 242    ราคาปก 320 วาย 18+)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          ตั้งชื่อเรื่องว่า...ภูตสวาท ความหมายในเรื่องคือผีชั้นต่ำที่ดำรงชีพด้วยการล่อลวงมนุษย์(ผู้ชาย)มาเสพสมสูบไอชีวิต นิยายเรื่องนี้ที่ดำเนินด้วยชีวิตของภูตสวาทตนหนึ่ง แต่เนื้อหาข้างในไม่ได้สวาทเย้ายั่วอย่างนั้น เนื้อหาไม่ได้กลวงโบ๋ตื้นเขินอยู่ที่เรื่องอย่างว่าแค่นั้น...

          ไม่ใช่เลย...

          สิ่งที่เราจะเห็นคือ...การเล่า ผีตนนั้นเล่าถึงความรัก ความหลัง และความแค้นที่มีต่อชายคนหนึ่งให้พญายมได้ฟัง ชายชุดดำผู้ดำเนินจากปรภพขึ้นมาหาทัณฑ์สวรรค์ที่หายไปบนโลกมนุษย์ หลังจากที่เจ้าแห่งยมบาลค่อยๆนิ่งฟังเรื่องราวเหล่านั้นจากภูตสวาท เรื่องราวที่ช่างห่างไกลตัว แต่กลับคล้ายเป็นบางสิ่งที่หลบซ่อนเพียงใต้จมูกเขานั่นเอง...

          แม้เรื่องจะดำเนินด้วยการเล่าเป็นหลัก แต่เป็นการเล่าที่มีชั้นมีเชิง มีความลึก ควบคู่ไปกับการดำเนินเล็กๆน้อยๆในการกระทำของตัวละคร ชวนดึงจิตดึงใจกันอย่างประหลาด ในขณะที่เราค่อยๆฟังตำนานเรื่องนั้นนิทานเรื่องนี้ที่ภูตสวาทหยิบยกขึ้นมา แทนที่จะเบื่อหน่ายเรากลับอยากจะฟังต่อไปเรื่อยๆ อยากค้นเข้าไปข้างใน ใครเป็นใคร สิ่งใดทำให้ผู้ชายคนหนึ่ง...กลายเป็นภูตสวาทเช่นนี้

          อ่านแล้วจะรู้สึกว่าคนเขียนวางผังวางพล็อตค่อนข้างดี มีความซับซ้อนซ่อนเงื่อน มีการวางค่ายกลของการกระทำ เปลี่ยนจากนิยายดราม่าที่ควรจะบีบใจ กลายเป็น 'ขมในใจ' เข้ามาทำหน้าที่แทน

          ทุกความสัมพันธ์ล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นเพื่อผลประโยชน์ วันนั้นสิ่งที่เราต้องการมีเพียงแค่คนคนหนึ่งยืนอยู่เคียงข้างก็พึงใจ แต่แล้วกิเลสที่เพิ่มพูนขึ้นตามเวลาและตามวัย ได้เปลี่ยนเขาและเปลี่ยนเรา ไม่อาจกลับเป็นดังคนคู่เดิมที่เข้าอกเข้าใจกันอย่างง่ายดายในอดีต ภาพที่เคยจับมือกันและกันรางเลือนอยู่แค่ในความฝัน พอตื่นขึ้นมาจะพบความจริงว่ามีมีดและดาบหลบอยู่ในมือด้านหลังของอีกฝ่าย...เราไม่เชื่อใจกันอีกแล้ว
          ความเชื่อมั่นยังต้องแลกมาด้วยการหลั่งเลือดเถือนใจของคนอีกคน...เราเดินมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร!

          วันนี้เรื่องราวในอดีตกลายเป็นเพียงผงธุลี ไม่มีใครมานั่งจดนั่งจำโศกนาฏกรรมในหน้าประวัติศาสตร์นั้นอีกแล้ว แต่กรรมที่เคยก่อไว้ไม่เคยเลือนหาย สิ่งที่เขาและเขาทำจึงเป็นการชดใช้...และชดใช้ จนตราบสิ้นดินฟ้าสลาย

          ขมจริงๆ เป็นความขมใจกันมากจริงๆ เข้าใจว่าคนเขียนคงไม่อยากใจร้าย จึงหาทาง(แถ)ลงให้กับตัวละคร แม้ไม่สมหวังแต่ก็ยังไม่เลวร้าย...หึ หึ 

พร่างพรายในความเงียบงัน... โดย มาภา

          บอกเล่าเรื่องราวของ นิทรา หญิงสาวผู้อยากให้ลมหายใจของตัวเองหมดไปเสียที หญิงสาวผู้ไม่อยากมีวันพรุ่งนี้ ตัดสินใจโดยไม่ใช้สมองบินตาม โทเบียส ชายหนุ่มแปลกหน้าที่เพิ่งได้พบกันในบาร์เพียงไม่นาน ไปใช้ชีวิตร่วมกับเขาตามลำพังในออสเตรีย ประเทศอันเงียบสงบ
          บ้านเกิดของเขา ที่ที่ความเงียบงัน...จะเป็นนิรันดร์ตลอดไป

(สนพ.อรุณ    ตีพิมพ์ ก.ย.59    จำนวนหน้า 336    ราคาปก275)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          นิยายที่น้อย...แต่มากเป็นอย่างนี้เอง

          นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องชายหญิงแปลกหน้าคู่หนึ่งตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ 'ร่วมบ้าน' เดียวกัน ความหมายตามนั้นคือแค่ร่วมบ้านเท่านั้นจริงๆ พวกเขาแค่ทำกับข้าวด้วยกัน นั่งเล่นเกมกัน ปลูกต้นมะนาว เลี้ยงเต่า ขับรถไปซื้อกับข้าว เดินเล่น วาดรูป ขี่จักรยาน ใช้ชีวิตสงบเรียบง่าย สโลวไลฟ์สุดๆ

          แต่ในความนิ่งงันนั้น...คนอ่านจะมองเห็นบางอย่าง ความอบอุ่น ความเศร้า คลุกเคล้าไปกับความวาบหวาม โรแมนติค และชวนให้เรากระหายใคร่รู้บางสิ่ง...อย่างประหลาด

          และจนสุดท้ายนั้นเองเราจะรู้ได้ว่าคำตอบของคำถามในปมต่างๆที่เรามัวสงสัยมาตลอดเรื่องนั้น...อาจไม่สลักสำคัญใดๆต่อใจคนอ่านเลยก็ได้... เพราะเรื่องราวระหว่างนั้นต่างหาก บทสนทนา ภาษาพูด ภาษากายที่ตัวละครทั้งสองสื่อถึงกัน ได้สลักลึกให้เราผูกพันกับเขาและเธอ พวกเขาได้ส่งผ่าน 'แก่นสาร' บางอย่างมาเปลี่ยนความคิดของเราด้วย

          จากที่เราคิดมาตลอดว่าไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้ เมื่อตั้งอยู่ก็มีวันสิ้นสลาย การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ไม่มีอะไรอยู่ได้ตลอดไป เราจึงมองโลกอย่างเข้าใจ ไม่ทุกข์ร้อนเท่าใดเมื่อความเปลี่ยนแปลงมาเยือน แต่เราก็อดย้อนคิดไม่ได้สักทีว่าเราคิดถูกคิดผิดที่เลือกเดินทางนั้นทางนี้ ไม่วายมานั่งคิดมากโทษตัวเองอยู่ดี แต่ในความเงียบงันของนิยายเรื่องนี้ได้ตะโกนบอกเราราวกลับจะให้เข้าใจขึ้นไปอีกว่า แม้ทุกสิ่งจะมีวันเปลี่ยนแปลงสูญสิ้นไป แต่มันอาจเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งหนึ่งเสมอ โลกมีเหตุผล ทุกอย่างมีสมดุลของมัน

          จากเรื่องราวของพวกเขาเราจะได้เห็นว่าชีวิตของคนคนหนึ่ง ...ได้ใช้เยียวยารักษาคนอีกคนหนึ่ง พลังของคนอีกคนส่งต่อให้คนอีกคน เหมือนใบไม้ที่เคยผลิใบเขียวสดใส และแล้ววันหนึ่งก็จะแห้งกรอบเหี่ยวเฉาร่วงโรยไปกลายเป็นปุ๋ยให้ใบต่อๆไปได้แตกหน่อ ในความสูญเสียอาจเป็นจุดเริ่มต้นให้เกิดเรื่องน่ายินดีอีกเรื่องหนึ่ง

          พร่างพรายในความเงียบงัน... เป็นนิยายเรื่องหนึ่งที่เรียบง่ายมากๆ แต่กลับมีพลังส่งเสียงผลักดันให้เรามองเห็นภาพชีวิตที่แปลกตาออกไป

          นิยายที่...ไม่ต้องพยายามเป็นอย่างนี้เอง

ภาพหลอกตา RATMAN...โดย มิจิโอะ ชูสุเกะ

พรพิรุณ กิจสมเจตน์ แปล

          เมื่อ 23 ปีก่อนอุบัติเหตุพรากลมหายใจพี่สาวของ เรียว ไปอย่างเป็นปริศนา พร้อมคำพูดทิ้งท้ายในวันที่พ่อจะจากลาเขาไปตลอดการ ...พ่อทำถูกแล้ว
          เงาดำจากอดีตยังคงคุกคามเฝ้าตั้งคำถามในใจเขาเรื่อยมา จวบจนเกิดการตายด้วย 'อุบัติเหตุ' ของคนใกล้ชิดเขาอีกครั้ง ภาพความทรงจำซ้อนทับปัจจุบันราวกับเป็นภาพเดียวกัน หรือสิ่งที่ทำได้ต่อจากนี้มีเพียง...
          เดินตามรอยพ่อ...
          ทำอย่างที่พ่อทำ...

(สนพ.Bilss    ตีพิมพ์ ต.ค.53    จำนวนหน้า 250    ราคาปก 210)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

           ภาพหลอกตา...เป็นนิยายลึกลับสืบสวนที่ว่าด้วยการ 'มโน' แบบสุดๆมนุษย์อีกเรื่อง หลังจากที่เราเคยสัมผัสการเล่นกับประเด็นแบบนี้มาแล้วใน คืนฝนลวง อีกผลงานหนึ่งของคนเขียน มาเรื่องนี้มันหนักกว่า กลับกลอกยิ่งกว่า พลิกฟ้าพลิกตำรามากกว่า จับหัวเราหมุนไปหมุนมาตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้าย...

          บอกเล่าเรื่องของ'เรียว' ชายหนุ่มผู้เคยประสบกับเหตุการณ์สยองขวัญในวัยเด็ก เขาได้เห็นพี่สาวตัวน้อยที่สนิทสนมกันมาก กลายเป็นร่างไร้วิญญาณต่อหน้า ด้วยความเดียงสาของวัยจึงทำให้เขาไม่เข้าใจต่อ 'พิรุธ' หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้นว่าพี่สาวของเขาไม่ได้ตายจาก...อุบัติเหตุ
          ในวันที่เติบโตขึ้นจิ๊กซอว์เหล่านั้นถูกเติมต่อด้วยประสบการณ์แห่งวัย ความเข้าใจที่มาพร้อมกับความไม่เข้าใจกลายเป็นหมอกเงาดำมืดปกคลุมจิตใจเขาให้ต้องทุกข์ทรมาน และเมื่อมรสุมพัดผ่านเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง การถูกหักหลัง การนอกใจ ความรู้สึกผิด หรือมิตรภาพ จะกดดันให้เขาเดินไปทางใด เขาเหมือนคนหลงทางที่ควานหาเชือกนำทางไม่เจอ...
          และตอนนั้นเองบังเกิดสิ่งหนึ่งให้เขายึดเกาะ คำพูดก่อนวาระสุดท้ายของพ่อในวันนั้นหลังจากพี่สาวตายจากไปได้ไม่นาน...มันดังกังวานอยู่ในหู
         ...พ่อทำถูกแล้ว
         ทำอย่างที่พ่อทำ...

          ชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้...เป็นเพียงแบบที่ลอกเลียนมา
          เรามักเริ่มต้นจากความหลงใหล ความพอใจ จนอยากทำตาม ไม่ว่าจะเป็นการเสพหนัง อ่านนิยาย ฟังเพลง หรือเห็นภาพเขียน สิ่งต่างๆกลายเป็นแรงบันดาลใจให้เราอยากดำเนินรอยตามแบบและทำตาม บางคนอาจไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลัง...เลียนแบบ เป็นเรื่องยากที่เราจะค้นพบเอกลักษณ์ของตัวเองตั้งแต่เริ่มต้น จึงปฏิเสธไม่ได้ว่าการลอกเลียนแบบนี่แหละ... คือจุดเริ่มต้นให้เราได้ค้นพบตัวตนของเราเอง

          นอกจากประเด็นขบคิดลึกซึ้งที่กล่าวข้างต้น  ในเนื้อหายังเล่นเกมจิตวิทยากับทุกคน ทั้งตัวละคร ไม่ละเว้นคนอ่าน สร้าง 'ภาพหลอกตา' ให้ทั้งเขาและเราหลงผิด ใช้ภาพหลอกเขา ใช้คำพูดหลอกเรา ...ทุกคนเข้าใจผิดหมดเลย

          ราวกับคนเขียนกำลังค่อยๆกระซิบบอกเราเบาๆว่า...หน่อเนื้อร้ายของความผิดพลาดทั้งมวล สิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวดทนทุกข์ทรมาน มาจากจินตนาการ มโนสุดติ่ง คิดไปเองของมนุษย์เราเองนี่แหละ

          ต้องบอกว่าเราชอบทุกหน้า ทุกคำพูด ทุกบทสนทนา ทุกบทบรรยาย ทุกรายละเอียด ทุกๆอย่าง แทบจะหาจุดพลาด ความผิดข้อติใดๆไม่ได้เลย และไม่คิดเลยว่าจะเป็นการอวยแต่อย่างใด เชื่อว่าถ้าใครเป็นสายเจบุ๊คคอสืบสวนเช่นเดียวกัน หากได้ลองอ่านแล้วน่าจะรู้สึกได้...ไม่ต่างกัน