เด็กสาวผู้งดงาม แต่มีอดีตอันเลวร้าย ทำให้ไม่ยอมพูดกับใคร
เขากับเธอต่างมีบาดแผลในใจและความลับที่เปิดเผยต่ออีกฝ่ายไม่ได้...

จิตติ รับ ทัตตวา เป็นคนไข้เนื่องจากเธอไม่ได้เป็นใบ้แต่ไม่ยอมพูด

เขาทดลองทำทุกอย่างแต่ทัตตวาก็ไม่ยอมเอ่ยสักคำ

ทำให้เขาต้องการสืบหาอดีตที่เธอซ่อนไว้อย่างมิดชิด

จิตติมักระบายอารมณ์ผ่าน ‘การวิเคราะห์ตนเอง’ ในโลกไซเบอร์โดยแต่งเรื่องหลอกลวงว่าตนเป็นหญิงสาวผู้น่าสงสารเพื่อให้ผู้คนแสดงความเห็นใจ เขาสรุปว่าคนเหล่านั้นเป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอก ขณะที่แสดงความคิดเห็นต่างๆ นานา ราวกับเทวดานางฟ้ามาโปรด แต่ตัวตนในโลกความจริงก็ประณามเขาไม่มีชิ้นดี

กระทั่งเขาได้แชตกับ เรคต์ ซึ่งฉลาดเหลือร้าย สามารถจับได้ว่าจิตติโกหก

เรคต์ปั่นหัวเขาด้วยอารมณ์ขันแกมทะลึ่ง และคอยช่วยจิตติค้นหาความลับอันดำมืดในอดีตของทัตตวา

แต่ยิ่งค้นจิตติก็พบว่าเบื้องหลังการไม่ยอมพูดของทัตตวาน่ากลัวเพียงไร เรื่องราวของเธอสะกิดบาดแผลในใจเขาเช่นกัน ในที่สุดจิตติก็รู้ตัวว่าเขาไม่ได้ช่วยเหลือเธอจริงๆ แต่กลับทำร้ายเธอโดยไม่รู้ตัว เขาสับสนระหว่างต้องการเหนี่ยวรั้งเธอไว้หรือผลักเธอออกไปจากชีวิต ขณะเดียวกันก็หวั่นไหวไปกับถ้อยคำของเรคต์ จนคิดว่าตัวเองคงชอบเพศเดียวกัน...

***ขอบคุณเรื่องย่อจากเวบสถาพรค่ะ***

(สนพ.พิมพ์คำ ตีพิมพ์ ก.ค. 56 จำนวนหน้า 348 ราคาปก 220)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

     อาจเป็นเพราะไม่คุ้นชินกับวิธีการเล่าเรื่องที่ผ่านมุมมองของตัวเอกเพียงคนเดียวของเรื่องอย่าง จิตติ นายจิตแพทย์หนุ่ม ผู้มีพร้อมทั้งรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ หน้าที่การงานสมบูรณ์ แต่งานอดิเรกที่เขาตั้งชื่อเองว่า 'การวิเคราะห์ตนเอง' คือการโพสกระทู้บนเว็บบอร์ดสาธารณะ โดยอ้างตัวเองเป็นสาวไทยที่พบเจอความรักสุดรันทดในต่างแดน และเรื่องอื่นๆอีกหลายเรื่อง ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็น “เรื่องโกหก” ที่เขาแต่งขึ้นเองหรืออาจมีเค้าโครงจากบางส่วนในชีวิตจริงของเขา เพื่อดูปฏิกิริยาของผู้คนที่เข้ามาโจมตี วิพากษ์วิจารณ์หรือปลอบโยนผู้ตั้งกระทู้แสนรันทดนั้น ทำให้คนอ่านมองว่า “นี่มันจิตสมชื่อจริงๆ” บวกกับการบรรยายลากยาว ไม่แยกเป็นบทแบบนิยายทั่วไป ทำให้เหมือนไม่ได้พักหายใจ เมื่ออ่านไปได้ 50 กว่าหน้าก็เกือบยอมแพ้ที่จะอ่านเรื่องนี้ต่อไป (และไม่คิดด้วยว่าจะมีรีวิวนี้เกิดขึ้น เพราะเรื่องมันซับซ้อนเกินไป) แม้ว่าในเวลาต่อมาจิตติจะเจอเคสคนไข้ที่น่าสนใจอย่าง ทัตตวา แต่การเล่าเรื่องก็ยังเหมือนเดิมคือคนอ่านจะได้เห็นเพียงวิธีการคิดวิเคราะห์แบบหมอ หรือความคิดแบบสุดโต่งในบางเรื่องของการดำเนินชีวิต ชีวิตวนอยู่ในลูปเดิมที่ตื่นเช้าไปทำงานที่รพ. บอกเล่าปัญหาของคนไข้ที่พบเจอ ขับรถกลับบ้าน คว้ากระป๋องเบียร์ เปิดคอมเล่นอินเตอร์เน็ต เพื่อชื่นชมผลงานของตัวเองต่อไป...แต่แล้วเมื่อเรื่องดำเนินมาเกือบถึงครึ่งเล่ม คนอ่านก็พบว่าไม่สามารถหยุดอ่านได้อีกต่อไป...

     เมื่อผู้เขียนสามารถดึงความสงสัยใคร่รู้ของคนอ่านถึงสาเหตุของการ 'ไม่พูด' ของทัตตวา เธอไม่ใช่คนใบ้ เธอไม่ได้หูหนวก แต่มีบางสิ่งปิดกั้นเธอจากภายในไม่ให้เธอพูด หรือแม้แต่แสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมา ปิดกั้นเธอจากสิ่งแวดล้อมรอบตัว เหมือนเธอเป็นแค่เพียงภาชนะว่างเปล่าที่เดินได้ หายใจได้ ทำได้อย่างมากคือการพยักหรือส่ายหน้า ทำไมเธอถึงมีบุคลิกที่เหมือนถูกแยกออกจากโลกนี้ตลอดเวลา บ่อยครั้งที่จิตติต้องตีความจากสิ่งที่เธอแสดงออกไปในสองทางคือ เธอรู้สึกแบบเดียวกับสิ่งที่ทำอยู่ กับ เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่คืออะไร แค่บอกให้ทำ เธอก็ทำไป จิตติค่อยๆกะเทาะเปลือกของเธอออกทีละนิด และอาศัยความร่วมมือในการสืบสาวเรื่องราวในอดีตเล็กน้อยของเธอจาก เรคต์ บุรุษนิรนามบนโลกออนไลน์ที่สามารถจับโกหกเรื่องการวิเคราะห์ตนเองของจิตติได้ เรคต์ไม่ได้เปิดโปงเรื่องโกหกของเขา แต่กลับชื่นชมหรือเกือบจะเทิดทูนเขาด้วยซ้ำ จนจิตติเกือบหวั่นไหว...

     คนอ่านไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าสิ่งใด หรืออะไรสร้างประกอบบุคคลที่มีบุคลิกแบบทัตตวาขึ้นมาได้ เมื่อความจริงเริ่มเปิดเผย คนอ่านพบว่าแท้จริงแล้วคนอย่างทัตตวาหรือจิตติ แทบไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย พวกเขามีพื้นฐานเหมือนกัน เคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน เป็นลูกครึ่งเหมือนกัน โตมาในครอบครัวแบบเดียวกัน มีแผลในใจเหมือนกัน นั้นคือการไม่รู้ความหมายในการดำรงอยู่ของชีวิต เช่น ทัตตวาไม่เข้าใจว่าเด็กผู้หญิงจะเดินจูงมือกันทำไม เธอไม่รู้ความหมายในการกระทำนั้น? เหมือนที่จิตติเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันในตอนที่มีแฟนว่าจะเดินจับมือกันไปทำไม เขาอ้างว่าเมืองไทยนั้นร้อนแสนร้อนจะเหนียวมือเปล่าๆ แต่สิ่งที่ทั้งคู่ต่างกันคือ ทัตตวาไม่ได้เลือกให้ตัวเองมีสภาพชีวิตจิตใจเหมือนที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ แต่เมื่อเธอมีโอกาส เธอก็ยังเลือกที่จะเรียนรู้บุคลิกของตัวเอง เลือกที่จะร้องไห้ออกมาเมื่อสูญเสียคนสำคัญในชีวิตไป แต่จิตติเลือกที่จะปฏิเสธความรักและความเชื่อมั่นจากคนรอบตัว เช่นถ้าเขาได้รับคำปลอบใจจากใครคนหนึ่ง จิตติจะคิดว่าเมื่อเวลาผ่านพ้นไปถึงพรุ่งนี้ เขาคนนั้นก็จะลืมมัน ที่ทำไปเพียงเพราะมารยาททางสังคมเท่านั้น เหมือนที่เขาเองก็จะลืมเรื่องของเมื่อวานเช่นกัน แล้วดำเนินชีวิตต่อไปในวงวนเดิมๆ โดยไม่สนใจใคร เขายืนยันว่าเข้มแข็งอยู่ได้โดยไม่มีใคร จึงสร้างเรื่องจอมปลอมเป็นข้ออ้างในการหลีกหนีจากความจริง เช่นเดียวกับการโพสในกระทู้ เพื่อยืนยันความสำคัญของตนเอง เป็นดั่งวิธีกล่อมใจให้เขาหลับใหลลงได้ในยามค่ำคืน...

เมื่อเรื่องดำเนินมาเกือบสุดทาง จิตติหมดความเชื่อมั่นในตนเองถึงขีดสุด ไม่เชื่อแม้กระทั้งว่าตนนั้นเป็นหมอเพียงคนเดียวที่สามารถทำให้ทัตตวาดีขึ้นได้แล้ว เขาพยายามพลักไสทัตตวาไปจากการดูแลของตน เหมือนการชิงเป็นฝ่ายบอกเลิกก่อนกับหญิงสาวที่คบกันคนแล้วคนเหล่า หมดความรักในตัวเองโดยสิ้นเชิงเมื่อความเชื่อมั่นนั้นหมดไป...

แต่บทสรุปของเรื่องเป็นอะไรที่คนอ่าน 'เดาได้' ว่าใครเป็นใครและคนทั้งหมดจะลงเอยอย่างไร อาจเพราะมาจากสำนักพิมพ์ที่ได้ตีพิมพ์นี้ทำให้เรื่องจบแบบ 'ตามสูตรของนิยาย' แต่ตลอดเวลาที่อ่านกลับไม่ได้ให้ความรู้สึกของการอ่านนิยายเลย เหมือนกำลังอ่านบทคิดวิเคราะห์จิตของจิตแพทย์อยู่มากกว่า เลยรู้สึกว่าตอนจบมันเป๋ออกไปจากโทนเรื่องทั้งหมด แอบคิดไปเองว่าถ้าพิมพ์กับสำนักพิมพ์อื่น อาจได้ตอนจบที่ดูสมจริงกว่านี้ หรือจบแบบให้คนอ่านกลับไปคิดเอาเองจะดีกว่า...