กุหลาบซ่อนเพลิง... โดย ภาพิมล

          บอกเล่าเรื่องราวของ ปภพ ชายผู้ซึ่งไม่มีสิ่งใดให้เสียอีกแล้ว หลังสูญสิ้นลมหายใจของลูกเมียอันเป็นที่รัก เส้นทางที่เลือกจึงเป็นกองเพลิงแค้นที่เขาเต็มใจก้าวเดินลงไป หากแต่ใครจะรู้ว่าสิ่งที่เลือกก่อให้เกิดสิ่งใด เมื่อลูกสาวของฆาตกรผู้นั้นก็เต็มใจลงเล่นกับไฟอย่างเขาเช่นกัน อัมพิกา กุหลาบแรกแย้มเปราะบางที่ถูกดึงดูดให้ดำดิ่งลงไปในหุบเหวลึกไม่ต่างกัน...

เธอบอก... “ฉันรักนาย จะบอกนายอย่างนี้ไปทุกวัน จนเราแก่ตายไปด้วยกัน”

เขาอยากจะบอก...’ไม่มีหรอก วันที่เราจะแก่ตายไปด้วยกัน’

(สนพ.Ivy ตีพิมพ์มี.ค.57 จำนวนหน้า 352 ราคาปก 245)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          เรื่องราวภายในเป็นโลกสีเทา ที่ไม่ต่างจากโลกที่เรายืนอยู่สักเท่าไหร่ ในสังคมที่ปลาเล็กไม่อาจอยู่รอดได้เมื่อมีปลาใหญ่ มีเพียงกำลังและอำนาจเท่านั้นที่จัดการได้ทุกอย่าง นั้นจึงเป็นสิ่งที่ทำให้คนมากมายไร้ศรัทธาในความดีและความชอบธรรม บ้างก็ยอมรับ บ้างก็พ่ายแพ้ บ้างก็ตอบโต้ เช่นเดียวกับตัวละครหลักที่เลือกใช้วิธีสุดท้าย เพราะเขาก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่เหลือศรัทธาให้สิ่งใด แม้แต่ความรักที่ใครมีให้ก็ตาม เขาจึงเลือกใช้ความเลวตอบโต้ความเลว

          แม้สุดท้ายแล้วในเรื่องราวก็ยังมองไม่เห็นว่าสิ่งใดจะเอาชนะความอยุติธรรมนี้ได้ วงจรยังคงวนเวียนเรื่อยไป หากแต่ผู้เขียนก็ยังจุดแสงเล็กๆในใจให้ได้ขบคิดต่อ ว่าเราสามารถเลือกสิ่งใดไปตอบโต้ ถ้าเลือกความเลว คุณคงได้เห็นว่าเป็นเช่นไรเมื่อได้อ่านจบ หรือจะเป็นความดีที่คล้ายแสงจากปลายเทียนเพียงเล่มเดียวคงไม่สว่างไสว เท่ารวมกันทีละเล็กละน้อย รวมร้อยความหวังกำลังใจ ให้เรายังมีแรงสู้ต่อไปพร้อมๆกัน...  

          ทั้งๆที่รู้ว่าไม่แนวกับนิยายแก้แค้นกลับมาทำร้ายกัน อาจเพราะไม่ค่อยเข้าใจใน ‘แรงส่ง’ ที่ส่วนใหญ่ดูบางเบาไร้เหตุผล เกินกว่าที่จะเชื่อว่าเราจะสามารถรักใครที่เคยทำร้าย แล้วจะกลับมาครองคู่สุขสมกันได้ในตอนจบ ...กับเรื่องนี้จึงเป็นการลองดู ลองใจกันอีกครั้ง...

          นี่คือนิยายรักดราม่าไร้สุขนิยม ผ่านตัวละครสีเทาหมองหม่น ที่อาจเป็นใครสักคนที่ยืนอยู่ข้างเราในโลกของความเป็นจริง ผู้เขียนทำให้เข้าใจ ‘แรงส่ง’ ในการกระทำของตัวละครที่ดูไม่น่ายอมรับ ให้ตอกอัดลึกลงในใจคนอ่าน ที่ไม่ได้ทำให้รู้สึกนึกรังเกียจตัวตนและการกระทำของตัวละครสักเพียงนิด ที่มีมากว่ากลับเป็นความเข้าใจ เห็นใจ และสังเวชใจไปพร้อมๆกัน เข้าใจในความรักที่ก่อเกิดและดับสูญลงบนกองเพลิง และเมื่อลองมองย้อนกลับไปในวันแรกที่เขาและเธอพบพาน ดูเหมือนนานแสนนานทั้งที่เพิ่งอ่านผ่านมาเมื่อวาน ในวันที่เขากลายเป็นแค่คนขับรถ ช่างน่าสมเพชนักที่ต้องมารับใช้เด็กเมื่อวานซืน เลือดเนื้อเชื่อไขของฆาตกรที่พรากลมหายใจคนรักเขาไป วาจาก้าวร้าวที่เธอส่งให้เพื่อปกปิดรอยลึกในใจ ปิดบังรอยหวั่นไหวเมื่อได้รับรอยห่วยใยบางเบาตามหน้าที่ที่เขาส่งมา...วันเวลาผ่านผันนำจุดเริ่มต้นนั้นไปสู่จุดจบที่สมควรและงดงาม...

          เพราะความแค้นจากการสูญเสียลูกเมีย เขาจึงเลือกใช้ความอยุติธรรมที่ได้รับ เข้าตัดสินประหัตประหารผู้อื่นอย่างเงียบเชียบ และสิ่งนั้นก็กลืนกินตัวตนของเขาเองอย่างเงียบงันเช่นกัน ไม่ต่างกับเด็กสาวใจแตก ไร้การอบรม ไร้ความรักเท่าๆกับที่เธอไม่เคยมอบมันให้กับตนเอง เขาจึงเป็นเหมือนขอนไม้ที่เธอยึดเกาะ ยึดเหนี่ยวจิตใจที่ไร้เรี่ยวแรง แต่ใจรักอันบริสุทธิ์นี้ก็ไม่อาจหยุดวงล้อที่หมุนไปแล้วในเส้นทางนรกให้คืนกลับมา เมื่อเขาเห็นว่ามันเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ เพ้อพกของเด็กหลงทางคนหนึ่ง กลับกอบกุมดวงใจที่ได้มาเป็นอาวุธทำลายบุคคลที่ต้องการ โดยไม่รู้ว่าปลายหอกนั้นก็หันมาทิ่มแทงทะลุหัวใจเขาไปเช่นกัน คำรักที่เธอพร่ำบอกกับคนเลวคนนี้ทุกครั้ง แม้ไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำแสนสั้นนั้นจากเขา...

          เมื่อเธอคงไม่ได้ยิน มีเพียงผืนฟ้าเท่านั้นที่จะได้ยิน  //โอ๊ยยย พิมพ์ไป น้ำตาก็พลันจะไหล T-T

          หากใครกำลังมองหานิยายที่ให้อารมณ์จริงจัง ไม่สุขสันต์ฝันหวานจนเกินไป ก็นับเป็นตัวเลือกที่ดีที่ไม่ควรปล่อยผ่าน เพราะถือเป็นพัฒนาการขึ้นไปอีกขั้น ภาษาเรียบง่าย สำนวนสละสลวยมากขึ้นจากเรื่องก่อนที่ได้ลอง กว่าจะถึงพรุ่งนี้ ที่ไร้สุขนิยมไม่แพ้กัน 

          จากที่เคยคิดว่าเป็นนามปากกา...ที่อ่านก็ได้ จึงกลายเป็น...ไม่อ่านไม่ได้