คินดะอิจิยอดนักสืบ ตอนที่ 29 หน้ากากมรณะ...โดย โยโคมิโซะ เซชิ

บุษบา บรรจงมณี แปล

          บอกเล่าเรื่องราว ที่เริ่มต้นจากบันทึกประหลาดของจิตกรไส้แห้งแสนอัปลักษณ์ ถึงความสัมพันธ์สวาทกับหญิงสาวปริศนาผู้ไม่พบที่มา สุดท้ายเธอกลับถูกพบเป็นศพในกระท่อมซอมซ่อท้ายตลาด มีร่องรอยถูกทำอนาจารหลังที่ร่างไร้วิญญาณ และยังปรากฏ ‘หน้ากากคนตาย’ คล้ายถูกพิมพ์จากใบหน้าของหญิงสาวลึกลับผู้นั้น...ไม่ผิดเพี้ยน

(สนพ.Talent 1    ตีพิมพ์มี.ค.57    จำนวนหน้า 215   ราคาปก 220)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          ครั้งแรกกับคินดะอิจิ...

          ต้องบอกก่อนว่า สนุกอ่าา! ดำเนินเรื่องกระชับฉับไว ต่างจากนิยายแปลญี่ปุ่นทั่วไป แทบไม่มีการบรรยายเนิบนาบ เยิ่นเย้อให้เห็นเลย ยอมรับว่าอ่านเพลิน อ่านง่าย ไม่มีง่วง มีแต่ให้ลุ้นไปตลอดเรื่อง ปมซับซ้อน คดีซ้อนคดี ในแบบที่เราจะต้องไขคดีแรกให้ได้ก่อน จึงจะสามารถกลับไปเข้าใจคดีหลังที่เกิดขึ้นตามโปรยอีกที... 

          แต่มีจุดติงนิดๆของการเฉลยปมคดี ที่ดูจะเป็นการ..ยกเมฆ..อย่างไรไม่รู้ ที่จู่ๆคำตอบก็ลอยออกมาจากปากนักสืบคินดะอิจิ เรายังไม่เห็นเลยว่าเขาไปสืบเอาตอนไหน หรือมีการวาง clue เอาไว้ตรงส่วนไหนของเรื่อง… 

          และอีกจุดหนึ่งที่ได้เห็นมุมใหม่ในการอ่านนิยาย เรื่องนี้มีการบรรยายโดยใช้ POV จากคนเขียนเอง (การเขียนแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรกันนะ?) เช่นว่า เรื่องนี้ผมขอพักไว้ก่อน โดยต้องขอเล่าที่มาของคดีก่อนหน้านั้น.. หรือ เรื่องที่เกิดขึ้นมีดังต่อไปนี้.. หรือ ในตอนนั้นเองคินดะอิจิยังไม่รู้เรื่องนี้ เพราะเขาไปสืบคดี... ในตอนที่... แปลกดีนะคะเพิ่งเคยเจอวิธีการเล่าเรื่องแบบนี้

          ยังไม่หมดเพียงเท่านั้น ในเล่มนี้ยังมีเรื่องสั้นต่อท้าย...

... ตอน ของสะสมของนายเซี่ยงไฮ้ …

         เป็นเรื่องของจิตกรชายคนหนึ่ง ผู้มีขาไม่สมประกอบ เขาพบว่าเมืองอันแสนสงบสุขที่เพิ่งย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ไม่นาน กำลังจะเปลี่ยนไป ความเจริญกำลังเข้ามา พร้อมกับความโลภอันน่าอดสูเข้าครอบครองจิตใจคน...

          ชายคนนี้ทำตัวประหนึ่งเป็นผู้สังเกตการณ์ของเรื่อง เขาเฝ้ามองอยู่ห่างๆ มองความเปลี่ยนแปลงที่เป็นไปในเมืองเล็กๆแห่งนี้ รวมทั้งชีวิตสองแม่ลูก ตัวแม่เป็นม่ายสามีตายจากสงคราม ตัวลูกเป็นเด็กสาวมัธยมน่ารักงดงาม และทั้งคู่ต่างก็มีชายหนุ่มห่างวัยมาติดพัน...

          แต่ใครจะคิดละว่าตัวจิตกรอย่างเขาที่ห่างไกลจากเรื่องราวพวกนั้น จะกลับกลายเป็นหมากตัวสำคัญในละครเรื่องนี้ เหมือนกับชีวิตของคนเรา คนที่โทรผิดมาเมื่อวานตอนเช้า คนที่นั่งกินข้าวติดกันเมื่อคืน คนที่ยิ้มให้กันตรงหน้าปากซอย สักวันหนึ่งอาจต้องมายุ่งเกี่ยวกัน ราวกับมีบางสิ่งโยงใยเราไว้ด้วยตาข่ายที่มองไม่เห็น เพื่อทำให้เรื่องบังเอิญกลายเป็นหมากที่ถูกจัดวางไว้แล้วอย่างสวยสดงดงาม... 

           เป็นอะไรที่แตกต่างจากเรื่องแรก..อย่างมากกกก อย่างกับเป็นคนเขียนคนละคน ได้อีกอารมณ์ ไม่มีนักสืบ ไม่มีคินดะอิจิ มีแต่การบรรยายเนิบนาบตามสไตล์ญี่ปุ่นที่หายไปจากเรื่องแรก มันกลับมาแบบเต็มๆเลยในตอนนี้ แม้จะแอบง่วงๆในช่วงเปิดเรื่อง แต่ต้องบอกว่าชอบวิธีการเล่าเรื่องแบบนี้มากก เรื่องที่ถูกเล่าในมุมมองของคนที่ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง? แต่สามารถทำให้พล็อตที่ไม่ได้ซับซ้อน ดูซ่อนเงื่อน ดูแยบยล จนแยบคาย ให้สุดท้ายกลายเป็นเรื่องตลกร้ายอันน่าเศร้า ให้คนอ่านถึงกับจุก และเจ็บในโชคชะตาที่มันมักเล่นงานกับชีวิตมนุษย์เราง่ายๆเช่นนี้เอง...

          (เปิดไปถึงหน้าสุดท้ายก็ยังแอบเศร้าอีก ที่พบว่าคนเขียนเสียชีวิตไปนานมากแล้ว ก่อนปีที่เราจะเกิดเสียอีก แต่ผลงานของเขาก็ยังได้รับความนิยมมาจวบจนปัจจุบัน)