โทรศัพท์สลับมิติ...โดย โอตสึ อิจิ

สุดารัตน์ นิยมพานิชพัฒนา แปล

          บอกเล่าเรื่องราวของเด็กสาวมัธยมคนหนึ่ง เธอไม่คิดอยากมีโทรศัทพ์มือถือไว้เป็นของตัวเอง เพราะไม่มีใครให้โทรหา แต่แล้ววันหนึ่งกลับมีใครบางคนโทรเข้ามา ต่อสายตรงถึงมือถือในจิตนาการของเธอ!

เสียงเรียกจากความเหงา 

แผลเป็นจากความเศร้า 

และท่วงทำนองจากความตาย

(สนพ.Bliss    ตีพิมพ์ครั้งที่ 4  ก.ค.51    จำนวนหน้า 147    ราคาปก 140)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

...โทรศัพท์สลับมิติ... – แทนความอ้างว้าง

          เป็นเรื่องของเด็กสาวไร้เพื่อน ปลีกตัวจากสังคม เธอพบว่าคนที่ไม่มีโทรศัพท์มือถืออย่างเธอ กลายเป็นคนที่สังคมไม่เปิดรับ คล้ายกับการไม่มีตาข่ายเชื่อมต่อกับผู้อื่น ความอ้างว้างโดดเดี่ยวนำพาให้นึกสนุกลองจินตนาการถึงมือถือที่ไม่มีอยู่จริง ที่เธอจะพกไปไหนก็ได้โดยไม่มีใครเห็น แต่แล้ววันหนึ่งเสียงเรียกเข้าที่ไม่มีใครเคยได้ยิน กลับดังก้องเข้ามาในหัว และถัดมาก็เป็นเสียงทุ้มของชายหนุ่มที่เธอไม่รู้จัก! ...พล็อตต่อจากนี้พานให้นึกถึงหนังเกาหลีที่เคยโด่งดังในอดีต แลดูเน่าไปนิด แต่ที่ทำให้ได้คิดคือเรื่องของตัวเองในอดีต นึกถึงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อมันผ่านไปแล้ว สิ่งเหล่านั้นและวันเวลาได้เปลี่ยนเราไปแล้ว...

...บาดแผล... – แทนความเจ็บปวด

          บอกเล่าเรื่องของเด็กชายสองคนที่มีอะไรเหมือนๆกัน กำพร้าเหมือนกัน ถูกส่งให้อยู่ใน ‘ชั้นเรียนพิเศษ’ เหมือนกัน ชั้นเรียนที่เปิดต้อนรับนักเรียนพิเศษที่ชั้นเรียนปกติไม่ต้องการ เด็กมีปัญหา พัฒนาการช้า เกเร ก้าวร้าว จึงถูกส่งมารวมกันที่ชั้นเรียนนี้ จนเมื่อเด็กทั้งสองค้นพบว่า พวกเขาคนหนึ่งเป็นคนที่พิเศษจริงๆ มีพลังสามารถเคลื่อนย้ายบาดแผลออกจากร่างกายได้! ...บาดแผลอาจเกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจ อาจเกิดจากเหตุสุดวิสัย แต่ถ้าบาดแผลนั้นเกิดขึ้นพร้อมกับใจ คงทิ้งร่องรอยไว้เป็นแผลเป็น ที่จะคอยย้ำซ้ำเติมให้ความเจ็บปวดนั้นไม่เคยหายไปไหน จนบางครั้งเราอาจลืมไปแล้วว่าความสุขมีรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง แต่จะดีสักแค่ไหนหากมีใครสักคนมาแบ่งเบาความเจ็บปวดจากบาดแผลนั้น ราวกับแบ่งเบาความทุกข์ แบ่งปันความเจ็บ...ในแบบที่เด็กชายทั้งสองได้ทำ  นับเป็นตอนที่ชอบและสมบูรณ์ที่สุดของเล่ม

...บทเพลงดอกไม้... – แทนความทุกข์ทรมาน

          บอกเล่าเรื่องราวของคนไข้สาว ที่มองโรงพยาบาล ห้องผู้ป่วยที่นอนอยู่ นั้นไม่ต่างอะไรกับโลงไม้ที่ใหญ่กว่าโลงศพ เป็นสถานที่บรรจุและกักเก็บความเศร้าหมอง จนเมื่อเธอพบสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดที่สวนหลังโรงพยาบาล บทเพลงขับขานจากดอกไม้ที่มีใบหน้าคล้ายเด็กสาว จึงก้องกังวานลงในใจเธอ ...เป็นเรื่องของคนที่ดำดิ่งลงไปในห้วงลึกทีสุดของความทุกข์ ความมืดมิดนั้นกัดกินแสงสว่างจนพวกเขาหาทางออกไม่พบ คล้ายคนป่วย(ทางใจ)ระยะสุดท้าย การบรรยายถึงความทุกข์ทรมานสุดแสน จนคนอ่านหนืดเนือยจนสติหลุด กว่าจะอ่านจบก็แวะออกข้างนอกตลอดเส้นทาง ==;

          ทั้งหมดเป็นเรื่องสั้นแนวลึกลับแฟนตาซี พล็อตไม่แปลกและแหวกเท่า ฤดูร้อน ดอกไม้ไฟ และร่างไร้วิญญาณของฉัน แต่สามารถผลักดันให้ความหมายของคำว่า อ้างว้าง เจ็บปวด และทุกข์ทรมาน นั่นเกิดเป็นรอยนูนจนเห็นเด่นชัด เป็นการสื่อเชิงสัญลักษณ์อย่างชัดเจน บ่งบอกถึงคนที่หลบหลีกจากสังคม คนที่สังคมไม่ต้องการ และคนที่เอาความทุกข์มาปัดตนให้ตกกระเด็นจากสังคม...

คู่ฝันคะนึง...โดย เฮยเจี๋ยหมิง

เสี่ยวเฟิงหลิง แปล

          บอกเล่าเรื่องราวของ ถังเข่อชิง หญิงสาวมักพบว่าตนนั้นตื่นจากฝันแสนวาบหวามเสมอ หัวใจอ่อนไหวศิโรราบในอ้อมกอดของจอมราชันไร้ใบหน้า ห้วงฝันนั้นเธอเป็นของเขาทุกยามค่ำคืน แต่นั้นก็เป็นแค่ฝัน...

            ตราบจนทายาทตระกูลใหญ่อย่าง ฉิวเทียนฟั่ง ก้าวเข้ามารับช่วงต่อในฐานะประธานบริษัท เธอจึงถูกส่งต่อให้มาเป็นเลขาของเขาอย่างช่วยไม่ได้ ช่วยไม่ได้เลยที่จิตใจของเธอจะสั่นไหว เมื่อใบหน้าของเขาที่ปรากฏต่อเธอ คือใบหน้าอันรางเลือนแห่งจอมราชันในฝันของเธออย่างชัดเจน!

จะต้องอีกสักกี่ครั้ง...ที่ใจจะไม่เจ็บปวด

จะต้องอีกสักกี่ครั้ง..ถึงจะหลุดพ้น

ต้องอีกสักกี่ครั้ง...

(สนพ.แจ่มใส    ตีพิมพ์ครั้งที่ 2 ก.ค.57    จำนวนหน้า 187/177    ราคาปกชุดละ 289)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          เธอเป็นแค่เลขาของผู้บริหารระดับสูงในบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง มีวงจรชีวิตเหมือนมนุษย์เงินเดือนทั่วไป ใครจะรู้ภายใต้กรอบชีวิตสมถะนั้นปิดกั้นใครๆไม่ให้เจ็บปวดเพราะเธอ และเธอก็ไม่อยากเจ็บปวดเพราะใคร (เป็นแนวคิดนางเอกของผู้เขียนที่โดนใจคนอ่านอีกแล้ว) มีเพียงความฝันที่ตนตกอยู่ภายใต้อ้อมกอดของบุรุษนิรนามเท่านั้นที่ทำให้จิตใจสั่นไหว จนเมื่อมีชายผู้หนึ่งปรากฏต่อหน้าในโลกแห่งความจริง เขาผู้มีดวงตาและน่าหวั่นเกรงไม่ต่างจากชายในฝัน เขาปลุกความโหยหาคำนึงที่ไม่ได้รับการเติมเต็มให้ลุกโชน นำพาไปสู่วงจรทุกข์ทรมานยาวนานที่เธอไม่ควรจดจำ กับบทเรียนพันครั้งที่เธอเคยได้รับ มาครั้งนี้หัวใจจึงเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าจะคาดหวัง...

          เกินกว่าจะเชื่อว่าสักวันเธอจะเปลี่ยนเขาได้

          กับการเชื่อว่าสักวัน...เขาจะรักเธอ

          ผมรู้...

          เขาเป็นแค่คลื่นลูกใหม่ที่เข้ามาแทนที่ลูกเก่า ก้าวเข้ามาเป็นประธานบริษัทใหญ่โตและกลายมาเป็นเจ้านายคนใหม่ของเธอ เขาไม่รู้ว่าอะไรทรมานกว่ากันระหว่างเป็นคนที่ไม่เคยจดจำกับคนที่ไม่เคยหลงลืม เขารู้เพียงแต่ว่าตนผิด...ที่เป็นฝ่ายลืม รู้ว่าความผิดบาปของเขากลายเป็นโทษทัณฑ์ของเธอ รู้ทั้งรู้ว่าความเชื่อใจของเธอหมดไปแล้ว แต่มาในครั้งนี้เขาจะเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ จะจีบเธอใหม่ จะทำให้เธอรักเขาใหม่ ยอมทำเพื่อเปลี่ยนทุกอย่าง จะพูดทุกคำก่อนที่จะไม่ได้พูด แม้เธอไม่ฟัง ก็จะทำให้เห็น

          เพื่อรอวันนั้น...วันที่เวลาของเขาและเธอจะเดินไปพร้อมกันเสียที...

          คำนำกล่าวไว้ว่า...นี่ไม่ใช่ภาคต่อของเรื่องคู่เคียงเรียงรัก อย่างที่ใครหลายคนอาจเข้าใจ ทั้งสองเรื่องไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน (อ่านเรื่องไหนก่อนก็ได้) แค่อยู่ในซีรี่ย์ชุดเดียวกัน เรื่องนี้เป็นปฐมบทของชุด ส่วนคู่เคียงเรียงรักเป็นเรื่องลำดับที่แปดจากทั้งหมดเก้าเรื่อง แต่แจ่มใสเอามาแปลออกก่อน (ก็หวังว่าจะนำเรื่องที่เหลือมาแปลให้หมด)

          ที่แปลกจากมากกว่ารักที่เคยมีมา คือเรื่องราวนี้ดำเนินอยู่ในยุคปัจจุบันแทบทั้งหมด แทรกด้วยยุคโบราณของอดีตชาติภพ ที่สร้างปริศนาเงื่อนงำชวนติดตามวางไม่ลง เธอฝันถึงใคร? เขาคนนั้นที่คล้ายกับชายในฝันของเธอเป็นใคร? นี่คือเรื่องราวรักข้ามภพชาติจากความแค้น การหักหลังและคำสาป ที่ผูกโยงใยให้หนึ่งชีวิตและอีกจิตวิญญาณต้องร่วมชดใช้ ทุกข์ทรมานไม่มีวันจบสิ้นไปชั่วกัปชั่วกัลป์ ตรึงจิตคนอ่านให้ร่วมทุกข์ ตรึงใจคนอ่านให้ร่วมเศร้า ยังคงบีบบิ๊วอารมณ์ได้ดีไม่เปลี่ยนแปลง สร้างอารมณ์ร้องแรงเพียงแค่ได้มองตา กลั้นหายใจเพียงแค่ได้เห็นว่าใครกำลังจะเดินจากไป ทั้งหมดคือการให้เรามึนเมาหลงเศร้าจนหลงลืมความเน่าของพล็อต

          นี่แหละ...คือเสน่ห์จับใจในมากกว่ารัก

ใยรักโยงใจ...โดย เตี่ยนซิน

ปุยเมฆ แปล

          บอกเล่าเรื่องราวของ ฮั่วเหมย ฮูหยินเอกของวาณิชผู้มั่งคั่งปราดเปรื่องอย่าง เซี่ยโหวอิ๋น เพียงเพราะความใจกว้างดั่งธารน้ำไหลของนาง เพื่อช่วยชีวิตสาวน้อยตกทุกข์นางหนึ่งให้พ้นภัย จึงก่อกำเนิดบทละครให้สาวน้อยนางนั้นได้กลายมาเป็น อนุ ในสามีตน...

          ใครเลยจะคาดคิด ใครเลยจะทันตั้งตัว ภาระหน้าที่ที่นางเคยดูแลเคียงข้างสามีตลอดมา ค่อยๆถูกเปลี่ยนถ่ายโยกย้ายไปสู่มือหญิงสาวอีกคน เยื้อใยรักค่อยๆเบาบางจางลง ดังคล้ายความผูกพันตลอดแปดปีที่ครองคู่กันมานั้นไม่เคยมีอยู่จริง ก่อนหน้าที่สุดท้ายในฐานะ ภรรยา จะเปลี่ยนมือไป ละครฉากใหญ่ที่เธอเป็นคนเริ่มไว้ตบตาใครๆจึงเปิดฉากขึ้น...ด้วยใจแหลกสลายย่อยยับของเขาเอง 

(สนพ.แจ่มใส    ตีพิมพ์ ก.ย.55 จำนวนหน้า 225    ราคาปก 159)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          อ่านแค่โปรยปกหลังก็ได้กลิ่นความดราม่าโชยมาแต่ไกล กับเรื่องราวความรักของสองสามีภรรยาที่ไม่เคยสั่นไหว มีอันต้องเป็นไปด้วยน้ำมือของใครอีกคนที่ผ่านเข้ามา...แต่

          แต่...นั่นไม่ใช่เลย ความรักของคนทั้งคู่แปรเปลี่ยนเพราะต่างรักกันมากเท่านั้น ต่างรู้จักกันและกันจนมากเกินไป จนยอมเสียสละ ยอมเจ็บ ยอมทน เพื่อคนที่ตนรัก เมื่อเรื่องราวเน้นเล่าผ่านในมุมของนางเอกเป็นหลัก จึงไม่ยากนักที่จะทำให้คนอ่านที่เป็นหญิงเช่นเดียวกัน จะเจ็บจะทุกข์ร่วมไปกับตัวละคร กับการที่ได้มองใจของชายที่รักเปลี่ยนไปเป็นอื่น ได้มองผ่านสายตาของเธอว่าผู้หญิงตัวเล็กๆจะฝ่ามรสุมเช่นนี้ไปได้อย่างไร ตรงข้ามคนอ่านจะไม่ได้รับรู้ความคิด การะทำของฝั่งฝ่ายพระเอกเลยสักเพียงนิด ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน คิดการสิ่งใด และทำอะไรอยู่...จนกว่าจะได้รู้ บทละครที่คิดว่าเธอเป็นคนเริ่มนั้นกลับไม่ใช่ ไม่อาจโทษใคร เมื่อใบมีดที่เธอเองเป็นฝ่ายหยิบยื่นให้เขาเชือดเฉือนน้ำใจไม่ใช่เรื่องหลอกๆอีกต่อไป หากได้กลายเป็นโศกนาฏกรรมที่เกินกว่าใครจะคาดเดาไปถึงได้เลย...

          ทุกครั้งที่อ่านนิยายแปลแล้วอินหรือร้องไห้ได้ จะนึกขอบคุณผู้แปลด้วยทุกครั้ง และที่สำคัญกว่านั้นคงเป็นผู้เขียนครั้งนี้คือ เตี่ยนซิน นามปากกาที่ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมานาน แต่เพิ่งได้หามาอ่านกับเค้าสักที จึงได้สัมผัสกับพล็อตน้ำเนาสุดรันทดระทม ลวงล่อคนอ่านให้ร้องไห้เศร้าตรม ด้วยภาษาง่ายๆแสนกระชับจับอารมณ์ จนคนอ่านอ่อนไหวได้ถึงเพียงนี้...

          จึงขอบอกอีกสักที ไม่ว่าจะขื่นขมสักเพียงใด...ทุกอย่างนั้นเป็นมากกว่ารักอย่างแน่นอน...

ราชาร้อยเล่ห์...โดย พลิ้วอ่อน

          บอกเล่าเรื่องราวของ อัญชายา ม่ายสาวเดินทางเป็นผู้ติดตามเครื่องบรรณาการ เพื่อมอบให้แก่ราชาหนุ่มจอมเสเพลอย่าง ธีรัน หากแต่เขากลับพุ่งความสนใจมายังแม่ม่ายสาวเฉยชามากกว่าสิ่งใด

          เค้าลางแห่งความวุ่นวายก่อเกิด เมื่อเครื่องบรรณาการหายไป! เธอจึงคล้ายตกเป็นเชลยติดอยู่ในวังหลวงกับเขา ราชาเจ้าเล่ห์ที่หวังกลืนกินเธอ หากแต่ใครจะรู้ว่าสิ่งนี้...เข้าทาง...ให้เธอได้ทำภารกิจลับสำคัญ ในการขโมยสมบัติล้ำค่าที่หายไป...

ระหว่างเรามีการหลอกลวงมากเหลือเกิน แต่หัวใจของข้า...ซื่อสัตย์มาก

(สนพ.อินเลิฟ    ตีพิมพ์ ส.ค.54    จำนวนหน้า 308    ราคาปก 219   เรท 18+)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน…

          คอนเซปต์หลักของเรื่องน่าจะเป็นการกล่าวถึงการโกหก อาจเพราะความเห็นแก่ตัว หรืออาจเพราะความจำเป็น ทุกคนจึงล้วนมีเรื่องลวงโลกเป็นของตัวเอง ภายใต้หน้ากากแม่ม่ายผู้แสนเย็นชามีสิ่งใดซ่อนไว้ และภายใต้ฉากหน้าของราชาเสเพลไร้แก่นสารคือสิ่งใด ระหว่างเรื่องจะเป็นการล่อหลอกมากด้วยเล่ห์เหลี่ยมของเขา เพื่อเปิดโปงตัวตนของเธอ แลกกับที่เขาจะเปิดเปลือยตนเองเป็นการแลกเปลี่ยนเช่นกัน...

          ในส่วนของพล็อตยังรู้สึกให้ความไม่สุดมากนัก ยังสงสัยในความ จำเป็น ที่ราชาอย่างพระเอกจำต้องสร้างชื่อด้วยความเสเพล จุดนี้ยังไม่ชัดเจนนัก(หรือคนอ่านตีไม่แตกเองหว่า? 55) เช่นนั้นเขาก็หาใช่เสือผู้หญิงได้เลยในสายตาคนอ่าน เพราะออกจะตีคลุมนางเอกง่ายๆไปสักหน่อย หากช่วงจบมีการขยายความในมุมของพระเอกมากกว่านี้ เหตุใดต้องทำตัวเช่นนี้ทั้งที่แท้จริงหาเป็นเช่นนั้น คงช่วยเพิ่มความสมบูรณ์ให้เข้าใจตัวตนของพระเอกได้มากขึ้นทีเดียว

          นี่คือเรื่องสุดท้ายที่จขบ.ตามมาอ่านได้จนครบ ช่วยต่อเติมเรื่องราวในชุดมนต์รักเมืองมายาได้จนเต็ม นิยายโรแมนติกโรมานซ์ในอาณาจักรสมมุติ ว่าด้วยพันธะสัญญาลับๆของคนสี่กลุ่ม โจร(วิมานโจร) ราชา(ราชาร้อยเล่ห์) ขุนนาง(สัมผัสเสน่หา) พ่อค้า(มายาวาณิช) ที่ร่วมกันปกครองบ้านเมืองอย่างปรองดอง เพื่อความผาสุกของอาณาจักร

          โดยรวมถือว่าเป็นชุดที่ชอบ ด้วยเนื้อหาเหมือนไม่มีอะไรมาก แต่อาศัยการผูกโยงเรื่องราวและการวางตัวละคร วิธีการดำเนินเรื่อง ด้วยการเชื่อมหรือตัดฉาก ทำให้เรื่องราวดูซับซ้อนชวนติดตาม ดูเป็นเอกลักษณ์ ภาษาละมุนละไม ฉากเรทมีเข้ามาบ้างไม่มาก ถือว่าอ่านได้เพลินๆทีเดียวค่ะ 

ความลับ...โดย ฮิงาชิโนะ เคโงะ

บุญชู ตันติรัตนสุนทร แปล          

          บอกเล่าเรื่องราวของ เฮซึเกะ เขาเป็นคนธรรมดาที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีเรื่องไม่ธรรมดาเกิดขึ้นกับตน และครอบครัวแสนธรรมดาของตน เมื่อรถบัสที่ภรรยาและลูกสาวของเขาโดยสารประสบอุบัติเหตุตกเขา ระหว่างที่ทั้งคู่เดินทางกลับไปบ้านญาติ ทำให้ นาโอโกะ ภรรยาเสียชีวิต ส่วนคนที่มีชีวิตรอดมาได้คือลูกสาว โมนามิ หากแต่เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมา กลับบอกว่าเธอคือ นาโอโกะต่างหาก!

นั่นคือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์...ที่บอกใครไม่ได้

คือความลับ ที่ต้องรักษาตลอดไป ชั่วนิจนิรันดร์...

(สนพ.Bliss    ตีพิมพ์ มี.ค.49    จำนวนหน้า 303    ราคาปก 200)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          คือ...ร้องไห้ค่ะ

          อ่านจบแล้วอยากร้องไห้หนักๆ เรื่องราวดำเนินไปไม่หวือหวา แต่ทำให้น้ำตาเราไหลพรากเป็นสาย เมื่อเรื่องเดินทางมายังหน้าสุดท้าย มัน..เจ็บปวดมาก

          เรื่องราวเล่าผ่านมุมมองของพระเอกเป็นหลัก ในมุมมองของหัวหน้าครอบครัวที่ต้องสูญเสีย สูญเสียร่างกายของภรรยา สูญเสียจิตวิญญาณของลูกสาว เมื่อผู้ที่รอดมาจากอุบัติเหตุครั้งนั้นคือ วิญญาณของภรรยาในร่างกายของลูกสาววัยประถม ก่อเกิดความสัมพันธ์อันประดักประเดิกใจ พ่อจะอยู่กับลูกสาวที่ภายในคือภรรยาได้อย่างไร เมื่อชีวิตยังต้องเดินต่อ ทั้งคู่ตัดสินใจอยู่ด้วยกันกับความลับนั้น ท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงของร่างกายที่โตขึ้นทุกวันของเธอและการปรับจิตใจเข้าหากันของคนทั้งคู่ เรื่องไม่ได้เล่าในมุมของตัวภรรยาที่เป็นคนรับการเปลี่ยนแปลงโดยตรงมากนัก หากแต่เธอก็คงทุกข์ทรมานใจไม่แพ้กัน เธอตัดสินใจตั้งต้นชีวิตเป็นวัยรุ่นอีกครั้ง ตั้งใจเรียน ทำอนาคตขึ้นใหม่เพื่อไม่ให้เสียใจได้ในภายหลัง ทว่ากว่าจะถึงตอนนั้น ช่องว่างของเขาและเธอก็แผ่กว้างออกไป เขากลายเป็นสามีที่ไม่ใช่สามี กลายเป็นพ่อที่ไม่ใช่พ่อ เขาอาจไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วอุบัติเหตุครั้งนั้นตนได้เสียสิ่งใดไป เสียลูกสาว...เสียภรรยา...หรือเสียทุกๆอย่างกันแน่...

          เป็นอีกครั้งที่เคโงะ ผู้เขียนนำแง่มุมชีวิตง่ายๆมาตีแผ่ เอามาเล่นกับความรู้สึกคนอ่าน นี่เป็นเรื่องราวในมุมชีวิตที่ไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้ ไม่มีอะไรอยู่ได้ตลอดไป ชีวิตที่เคยเงียบสงบราวผืนน้ำย่อมมีรอยกระเพื่อมไหวเมื่อมีสิ่งใดตกกระทบ ดังคล้ายกับชีวิตของเฮซึเกะและครอบครัว ที่อุบัติเหตุครั้งนั้นมาทำให้ชีวิตของพวกเขาเปลี่ยนไป อุบัติเหตุที่ทำให้ผู้รับเคราะห์รายอื่นๆส่วนใหญ่เลือกมองกระทั่งว่าเป็น การฆาตกรรมโดยประมาท เพื่อรองรับอารมณ์ รองรับความแค้น ในวันที่จิตใจไหวเอนไม่อาจยืนอยู่ได้ มากกว่าจะมองว่ามันก็เป็นแค่สิ่งที่ไม่มีใครตั้งใจให้เกิด เรามักหลีกหนีความจริงเมื่อมีการเปลี่ยนแปลง...

          หากสิ่งที่เป็นไปแล้ว ก็เป็นไปแล้ว ชีวิตเราอยู่กับการเปลี่ยแปลงทุกเมื่อเชื่อวัน เราต้องเป็นพี่เมื่อมีน้อง เราต้องเป็นภรรยามีเมื่อสามี เราต้องเป็นพ่อเมื่อมีลูก เราต้องเป็นปู่เมื่อมีหลาน หากมัวแต่คิดค้นว่าทำไม สู้อยู่อย่างไรเพื่อคนที่เรารักไม่ดีกว่าหรือ?...  

   เป็นเพลงที่เข้ากับเนื้อหามากๆ เข้าแม้กระทั่งเรื่องราวในเอ็มวี ในเรื่องให้อารมณ์แบบนี้เลย...