ภาพหลอกตา RATMAN...โดย มิจิโอะ ชูสุเกะ

พรพิรุณ กิจสมเจตน์ แปล

          เมื่อ 23 ปีก่อนอุบัติเหตุพรากลมหายใจพี่สาวของ เรียว ไปอย่างเป็นปริศนา พร้อมคำพูดทิ้งท้ายในวันที่พ่อจะจากลาเขาไปตลอดการ ...พ่อทำถูกแล้ว
          เงาดำจากอดีตยังคงคุกคามเฝ้าตั้งคำถามในใจเขาเรื่อยมา จวบจนเกิดการตายด้วย 'อุบัติเหตุ' ของคนใกล้ชิดเขาอีกครั้ง ภาพความทรงจำซ้อนทับปัจจุบันราวกับเป็นภาพเดียวกัน หรือสิ่งที่ทำได้ต่อจากนี้มีเพียง...
          เดินตามรอยพ่อ...
          ทำอย่างที่พ่อทำ...

(สนพ.Bilss    ตีพิมพ์ ต.ค.53    จำนวนหน้า 250    ราคาปก 210)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

           ภาพหลอกตา...เป็นนิยายลึกลับสืบสวนที่ว่าด้วยการ 'มโน' แบบสุดๆมนุษย์อีกเรื่อง หลังจากที่เราเคยสัมผัสการเล่นกับประเด็นแบบนี้มาแล้วใน คืนฝนลวง อีกผลงานหนึ่งของคนเขียน มาเรื่องนี้มันหนักกว่า กลับกลอกยิ่งกว่า พลิกฟ้าพลิกตำรามากกว่า จับหัวเราหมุนไปหมุนมาตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้าย...

          บอกเล่าเรื่องของ'เรียว' ชายหนุ่มผู้เคยประสบกับเหตุการณ์สยองขวัญในวัยเด็ก เขาได้เห็นพี่สาวตัวน้อยที่สนิทสนมกันมาก กลายเป็นร่างไร้วิญญาณต่อหน้า ด้วยความเดียงสาของวัยจึงทำให้เขาไม่เข้าใจต่อ 'พิรุธ' หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้นว่าพี่สาวของเขาไม่ได้ตายจาก...อุบัติเหตุ
          ในวันที่เติบโตขึ้นจิ๊กซอว์เหล่านั้นถูกเติมต่อด้วยประสบการณ์แห่งวัย ความเข้าใจที่มาพร้อมกับความไม่เข้าใจกลายเป็นหมอกเงาดำมืดปกคลุมจิตใจเขาให้ต้องทุกข์ทรมาน และเมื่อมรสุมพัดผ่านเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง การถูกหักหลัง การนอกใจ ความรู้สึกผิด หรือมิตรภาพ จะกดดันให้เขาเดินไปทางใด เขาเหมือนคนหลงทางที่ควานหาเชือกนำทางไม่เจอ...
          และตอนนั้นเองบังเกิดสิ่งหนึ่งให้เขายึดเกาะ คำพูดก่อนวาระสุดท้ายของพ่อในวันนั้นหลังจากพี่สาวตายจากไปได้ไม่นาน...มันดังกังวานอยู่ในหู
         ...พ่อทำถูกแล้ว
         ทำอย่างที่พ่อทำ...

          ชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้...เป็นเพียงแบบที่ลอกเลียนมา
          เรามักเริ่มต้นจากความหลงใหล ความพอใจ จนอยากทำตาม ไม่ว่าจะเป็นการเสพหนัง อ่านนิยาย ฟังเพลง หรือเห็นภาพเขียน สิ่งต่างๆกลายเป็นแรงบันดาลใจให้เราอยากดำเนินรอยตามแบบและทำตาม บางคนอาจไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลัง...เลียนแบบ เป็นเรื่องยากที่เราจะค้นพบเอกลักษณ์ของตัวเองตั้งแต่เริ่มต้น จึงปฏิเสธไม่ได้ว่าการลอกเลียนแบบนี่แหละ... คือจุดเริ่มต้นให้เราได้ค้นพบตัวตนของเราเอง

          นอกจากประเด็นขบคิดลึกซึ้งที่กล่าวข้างต้น  ในเนื้อหายังเล่นเกมจิตวิทยากับทุกคน ทั้งตัวละคร ไม่ละเว้นคนอ่าน สร้าง 'ภาพหลอกตา' ให้ทั้งเขาและเราหลงผิด ใช้ภาพหลอกเขา ใช้คำพูดหลอกเรา ...ทุกคนเข้าใจผิดหมดเลย

          ราวกับคนเขียนกำลังค่อยๆกระซิบบอกเราเบาๆว่า...หน่อเนื้อร้ายของความผิดพลาดทั้งมวล สิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวดทนทุกข์ทรมาน มาจากจินตนาการ มโนสุดติ่ง คิดไปเองของมนุษย์เราเองนี่แหละ

          ต้องบอกว่าเราชอบทุกหน้า ทุกคำพูด ทุกบทสนทนา ทุกบทบรรยาย ทุกรายละเอียด ทุกๆอย่าง แทบจะหาจุดพลาด ความผิดข้อติใดๆไม่ได้เลย และไม่คิดเลยว่าจะเป็นการอวยแต่อย่างใด เชื่อว่าถ้าใครเป็นสายเจบุ๊คคอสืบสวนเช่นเดียวกัน หากได้ลองอ่านแล้วน่าจะรู้สึกได้...ไม่ต่างกัน