คำสารภาพ...โดย มินะโตะ คะนะเอะ

ผู้แปล กนกวรรณ เกตุชัยมาศ

          บอกเล่าเรื่องราวในวันสุดท้ายที่ โมะริกุจิ ยูโกะ กล่าวอำลาจากฐานะของคุณครูชั้นมัธยมปีที่ 1 ในห้องเรียนที่มีลูกศิษย์อยู่กันพร้อมหน้าและคำบอกกล่าวสุดท้ายว่า มีสองนักเรียนในห้องนี้เป็นฆาตกรฆ่าลูกสาวของเธอ ที่ถูกพบเป็นศพในสระว่ายน้ำหลังโรงเรียนเมื่อ 1 เดือนก่อน...

...จากวันสุดท้าย กลายเป็นวันเริ่มต้น ของการลงทัณฑ์!!...

(สนพ.แพรวสำนักพิมพ์    ตีพิมพ์ครั้งที 4 ก.ย.55     จำนวนหน้า 225   ราคาปก 195   เรท18+)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน…

เรื่องนี้การบรรยายจะแปลกอยู่สักหน่อยคือ ใช้การเล่าเรื่องผ่านสรรพนามบุรุษที่ 1 แทบทั้งเรื่อง ทำให้คนอ่านต้องปรับจูนอยู่เล็กน้อยในบทแรกกว่าเครื่องจะเดินได้อย่างเต็มที่ (ประมาณว่าเหมือนคุณครูพูดอยู่คนเดียวในบทแรก) โดยเล่าผ่านตัวละครที่แตกต่างกันออกไปในแต่ละบท ที่จะเล่าถึงเหตุการณ์ที่ตนพบเจอ แล้วมาซ้อนทับกันในเหตุการณ์ร่วมคือ เหตุฆาตกรรมลูกสาววัย 4 ขวบของคุณครู และเหตุการณ์หลังจากนั้นเป็นต้นไป... 

ทำให้คนอ่านจะได้รู้ เบื้องลึก เบื้องหลัง เหมือนได้เข้าไปอยู่ร่วมในจิตนึกคิดทั้งของเหยื่อ ฆาตกร และผู้คนรอบข้างที่ได้รับผลนั้น ในความรู้สึกเรา...คิดว่าเนื้อหาหลักๆไม่ได้ซับซ้อนเลย แต่ที่ซับซ้อนกว่าคือ...ความคิด จิตสำนึกของตัวละครต่างหาก ที่ทำให้คนอ่านอึ้งในคำสารภาพของคนเหล่านั้น เมื่อเหยื่อสามารถเป็นฆาตกร และฆาตกรสามารถเป็นเหยื่อได้โดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะเป็น

คุณครู ...นักบุญ ผู้มาชี้แนะหนทางให้นักเรียนได้เห็นคุณค่าของการมีชีวิตอยู่!! (อย่างเลือดเย็นทีเดียว)

หัวหน้าห้อง ...ผู้พลีชีพ ทวงถามความชอบธรรม ว่าคนธรรมดาอย่างเรานั้นสำคัญตัวผิดไปหรือไม่? มีสิทธิ์อะไรที่จะตัดสินประหัตประหารผู้อื่น

คุณแม่ ...ผู้มีเมตตา รักและทะนุถนอมลูกปานดวงใจ แต่ลูกก็ไม่สามารถก้าวข้ามกำแพง ‘อุดมคติ’ ที่แม่สร้างขึ้นมาได้

เด็กชาย B ...ผู้แสวงหา จุดยืนบนโลก ซึ่งหดเล็กลงจากโรงเรียน เป็นบ้าน เป็นห้องนอน จนเหลือเพียงเส้นผม เล็บที่งอกยาวและคราบไคลที่ยังระบุว่าตนนั้นยังหายใจอยู่!

เด็กชาย A ...ผู้งมงาย ทะนงตน มองไม่เห็นใครอื่นนอกจากตัวเองและ ‘แม่’ เพียงผู้เดียว

และผู้ส่งสาร... ที่นำส่ง สารรักไปยังบุคคลต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด!!

ตอนอ่านก็คิดๆอยู่ว่า หนังจะสร้างให้ดูสนุกหรือให้คนดูเข้าใจความนึกคิดของตัวละครได้อย่างไร เมื่อในหนังสือมีเหตุการณ์อยู่ไม่มากและเน้นไปทางการบรรยายความคิดซะมากกว่า เลยลองๆไปหาตัวอย่างมาเปิดดู โห้...โคตะระหลอนเลย... *o*

โปสเตอร์ก็ยังหลอน...*o*