สูญสิ้นความเป็นคน...โดย ดะไซ โอซามุ

พรพิรุณ กิจสมเจตน์ แปล

           นี่คือเรื่องราวที่เริ่มต้นด้วยการบรรยายถึงรูปถ่าย 3 ใบ และถ่ายทอดบันทึก 3 ฉบับ เล่าเรียงถึงชีวิตของชายคนหนึ่งตั้งแต่วัยเยาว์จนสู่วันที่เขา...สูญสิ้นความเป็นคน

(สนพ.JLIT ตีพิมพ์ ก.ค.59 จำนวนหน้า 216 ราคาปก 210)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          'สูญสิ้นความเป็นคน' ทำให้เราอ่านจนจบได้ด้วยกำลังใจจากการเป็นนิยายเล่มเล็กสั้นๆโดยแท้ บอกเล่าเรื่องของชายผู้มีภาวะของอาการโรคซึมเศร้า เขา 'วิตกจริต' (ใช้คำนี้น่าจะตรงที่สุด) ต่อการใช้ชีวิตร่วมกับผู้คน หวาดกลัวหวาดระแวงต่อความปลิ้นปล้อนตลบตะแลงของมนุษย์เข้าขั้น แต่ถึงอย่างนั้นเขายังสามารถเรียนรู้ที่จะสวม 'หน้ากาก' ตั้งแต่วัยเยาว์ เก็บซ่อนความเศร้าสลดหดหู่ไว้ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างตัวตลก เป็นเกาะห่อหุ้มที่จะยินยอม ไม่ขัด ไม่แย้งกับใครใดๆทั้งนั้น หน้ากากที่สร้างจึงถูกใช้เพื่อหนีปัญหาตลอดเวลา แล้วสุดหนทางของการหลีกหนีก็คือความตายอย่างช่วยไม่ได้ แต่เมื่อจะฆ่าตัวเองให้ตายก็ยังไม่สำเร็จ ชีวิตของเขาก็ไม่ควรมีความเป็นคน...อีกต่อไป

          ใช่ว่าเราจะสามารถอ่าน jbook ได้ทุกแนว 'สูญสิ้นความเป็นคน' ทำให้เราค้นพบว่าตัวเองชอบนิยายแบบที่มีโครงเรื่องชัดเจน มีพล็อตที่อยากจะเคลื่อนไหวคิดตาม ไม่ว่าจะเป็นแนวสืบสวน ลึกลับ สยองขวัญ แฟนตาซีหรือแม้แต่แนวรักล้วนทำให้เรานิยมชมชอบนิยายแปลฝั่งนี้มากทั้งสิ้น แต่ถ้าเมื่อใดที่เขามาแนวพร่ำเพ้อพรรณนาร่ายยาวถึงความคิด ความรู้สึกเช่นแนวๆของมูราคามิ หรือโยชิโมโต บานานา แลดูจะเป็นงานยากต่อการอ่านสำหรับเรามาก ยากจะทำความเข้าใจและเข้าถึง...

          ในทางกลับกันหากใครที่ล้วนเป็นแฟนของมูราคามิหรือบานานาก็ตาม 'สูญสิ้นความเป็นคน' งานของดะไซ โอซามุผู้นี้ อาจเป็นตัวเลือกที่คุณจะชื่นชอบอีกเล่มก็เป็นได้

          เพราะเมื่อคุณได้อ่านนิยายเล่มนี้ ก็เหมือนคุณได้นั่งฟังชีวิตของเขาด้วย...

          ใช่แล้ว...ความทรงจำของผมเริ่มตั้งแต่ตอนที่เห็นชุดชั้นในสีขาวลางเลือนผ่านเสื้อนักเรียนสีขาวบางของเธอ ถ้าจะให้เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเธอผมคงต้องเริ่มจากความทรงจำนี้ทุกครั้ง

          เธอในวัยสิบห้าปีเป็นเด็กสาวร่างโปร่งบาง ดูใสซื่อและค่อนข้างเรียบร้อย....

          และนั่นเป็นเรื่องที่ผมกับเธอได้พบกัน……….

          หลังจากนั้นแม้เวลาจะผ่านเลยมาเนิ่นนาน เธอก็ยังเติบโตมีชีวิตจิตใจ และมีวิญญาณอันอ่อนหวานอยู่ในร่ายกายของผม...ตลอดเวลา

(สนพ.เพื่อนนักอ่าน    ตีพิมพ์ ต.ค.48    จำนวนหน้า 224    ราคาปก 175)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          ชอบพล็อตมาก อ่านแล้วอึ้ง! จริงๆเคยผ่านพล็อตประมาณนี้มาแล้วจากหนังฝรั่งเรื่องหนึ่ง ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอในแบบนิยาย ถึงกับไปเทียบปีที่หนังเรื่องนั้นออกฉายกับปีที่นิยายตีพิมพ์ ...ผลคือนิยายเรื่องนี้เกิดก่อน เกิดก่อนเกือบๆ 6 ปี อาจไม่ตั้งใจ อาจเป็นความบังเอิญในความคล้ายกันเท่านั้นเอง (ไม่สามารถบอกชื่อหนังได้ เพราะจะเป็นการสปอยล์นิยายเรื่องนี้)

          พูดถึงความคล้าย นิยายเรื่องนี้ก็ให้ความรู้สึกเดียวกับเรื่อง 'ความลับ' ของเคโงะเช่นเดียวกัน
          เป็นพล็อตที่เกิดเนื่องด้วย...ความเปลี่ยนแปลงในตัวภรรยา

          เนื้อหาเล่าถึงคู่รักคู่หนึ่ง ซาโตรุ และ ยูโกะ พวกเขาพบกันตั้งแต่ม.ต้น แต่เพิ่งได้รักกันตอนอยู่ม.ปลาย ความฝันที่จะได้ครองคู่กันนั้นไม่ง่าย ยอมหันหลังให้คนในครอบครัว ยอมฝ่าฟันเพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน จนในวันหนึ่งนั้นที่พวกเขาได้เป็นสามีภรรยาอย่างถูกต้องไม่อายใคร ทั้งคู่กลับพบว่ามีบางสิ่งเกิดขึ้นกับร่างกายของ...ยูโกะ

          หลังจากนั้นคือช่วงเวลาของการ 'สูญเสีย'
          ยูโกะ เริ่มสูญเสียความสามารถในการใช้ชีวิต เวลาของเธอเริ่มเดิน...ถอยหลัง
          ซาโตรุ ค่อยๆสูญเสียความหลังระหว่างเขากับเธอ คอยนับวันจางหายไปพร้อมกัน

          มนุษย์มักมีความต้องการมากมาย โดยลืมไปว่า 'ความต้องการ' มักจะมีข้อแลกเปลี่ยนเป็น'ความสูญเสีย' เสมอ

         ตลอดเวลาเราจะได้เห็นว่าชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งค่อยๆพบการเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่น่า..ฉงนฉงาย ความโหดร้ายของโชคชะตาที่ไม่เคยมีคนรักคู่ใดเคยพานพบมาก่อน สิ่งที่เลวร้ายกว่าโรคร้าย มันสร้างความใจหาย ตีความร้อนขึ้นจมูก สั่นสะเทือนเรากับสิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญ แต่พวกเขาไม่เคยดิ้นรน ไม่เคยฟูมฟาย มันเป็นเรื่องที่น่าใจหายอีกเช่นกันที่พวกเขาต้องจำใจก้มหน้ายอมรับให้มันผ่านเข้ามา
          แต่เหนือสิ่งอื่นใด คนอ่านจะค้นพบจากเรื่องราวทั้งหมดนั้นว่า ดีเหลือเกิน ดีมากมาย ถ้าเราได้มีใครอีกคนอยู่เคียงข้างกาย คอยจับมือเดินเคียงคู่ ก่อนเวลานั้นจะมาถึง
          เวลา...ที่เราต้องจากกัน

          อ่านจบแล้วเหมือนว่าเป็นภาคต้น เป็นเรื่องราวที่ทำให้เกิดพล็อตแตกแขนงกลายเป็น 'แล้วฉันจะกลับมา' (Be with you) อีกผลงานสร้างชื่อของคนเขียน เราได้อ่านทั้งสองเรื่องจึงสัมผัสได้ว่าผู้เขียนคงเคยผ่านช่วงเวลาของการ 'สูญเสีย' มาก่อน ในคำนำผู้เขียนกล่าวไว้ว่า จริงๆแล้วก่อนหน้าที่จะกลายเป็นนิยาย เขาเขียนเรื่องนี้ขึ้นเพื่อผู้อ่านเพียงคนเดียว คนคนนั้นก็คือ... ยูโกะ

หิมะแดง... โดย อวี้หยาง

ขีวาธร แปล

          บอกเล่าเรื่องราวของ จูเสี่ยวเฉ่า หนุ่มน้อยผู้จากบ้านจูงแม่มาจากทางใต้ หวังมาของานทำจากบ้านสกุลจิงที่ซึ่งน้าสาวของตนรับใช้อยู่ แต่เมื่อมาถึงกลับโดนบังคับอ้าปากจับกรอกยา ปรับโฉมโยนใส่เกี้ยวเจ้าสาวแต่งเข้าบ้านตระกูลคู่แค้นอย่าง...สกุลซุน

          หากแต่เจ้าบ่าวมิใช่คนโง่ ซุนฮ่าว มองออกทันทีว่าเจ้าสาวไม่ใช่ผู้หญิง! นี่คือเรื่องตลก นี่คือการหยามเกียรติ หรือนี่คือไส้ศึกที่ศัตรูฝากมา ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนเรื่องนี้จะไม่มีการละเว้น!!

(พิมพ์โดยกลุ่ม Denkiru    ตีพิมพ์พ.ค.51    จำนวนหน้า 372    ราคาปก 450    วาย 18+)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          เนื้อหาไม่ได้หนักหน่วงซับซ้อน แต่ก็ไม่ได้เบาหวิวจนยากติดตาม ยังมีอารมณ์ความรู้สึกตัวละครลึกซึ้งให้ซึมซับประมาณมากกว่ารักเล่มบางๆได้อยู่ ถ้าตัดฉาก sm ทรมานกันในช่วงแรกๆที่เกิดจากอารมณ์โกรธคาดแค้น เนื้อหารักก็จัดว่าละมุมละไมน่ารักเลยทีเดียว ฉากเรทไม่ได้มีออกมาพร่ำเพรื่ออย่างที่คิด แม้จะเล่นท่ายากต่อจิตนาการอยู่บ้าง ก็ออกมาในจังหวะที่ควรจะมีตามท้องเรื่อง พระเอกดูงี่เง่าขาดสติคิดในช่วงแรกๆจากนั้นก็ปรับปรุงตัวอ่อนโยนน่ารักมีความคิดมากขึ้น ส่วนนายเอกไม่ต้องพูดถึง เรียกว่าโดนอ่วมไปทั้งเรื่อง ไม่น่ารอดเลยจริงๆ ทั้งโดยจับกรอกยา โดนพระเอกทรมาร (ช่วงแรก) ต้องกินยารักษากันตลอดทั้งเรื่อง 55+

          ในเรื่องนิสัยของนายเอกไม่ได้ติดใจสิ่งใด บางทีอ่านแล้วก็เกือบจะลืมไปเลยว่ากำลังอ่านนิยายวาย 555 อะไรจะอ่อนแอบริสุทธิ์ไร้เดียงสาปานนั้น อารมณ์แค้นเคืองที่ถูกพระเอกทรมานยังไม่มีเลย กลับโทษตัวเองว่าสมควรแล้วที่โดนเพราะไปหลอกลวงเขาก่อน 555+ แต่ก็เพราะเรื่องเขาปูมาดีไงว่านายเอกคนนี้มีพื้นฐานมายังไงจึงได้ทำให้กลายเป็นคนแบบนี้ เราอ่านแล้วเชื่อจึงไม่ติดใจคิดอะไรมาก ออกจะสงสารคล้อยตามไปกับเขาด้วยซ้ำ...

          และถ้าหันกลับมามองจริงจัง จะสังเกตว่าตัวละคร จูเสี่ยวเฉ่านายเอกของเรา เป็นตัวละครที่คนเขียนนำมาเล่นในเชิงจิตวิทยาค่อนข้างมากเลย ในเล่มสองจะเห็นชัดมาก ไม่ว่าจะเป็นการใส่ชะตากรรมเลวร้ายมากมายจนสุดขีดกำลังของละครตัวนี้ จนเจ้าตัวมีวิธีหลีกหนีปัญหาอย่างไร โทษตัวเองอย่างไร เราว่าเขาสื่อออกมาได้ค่อนข้างดี อ่านแล้วก็สะทดสะท้อนจนใจหายได้เลย

         (ย่อหน้านี้อาจ...สปอยล์เล็กน้อย)

          แต่กระนั้นเรากลับไม่ค่อยชอบวิธีหาทางออกให้ตัวละครตัวนี้ด้วยการ 'รีเซ็ท' อย่างในท้ายที่สุดนั้น เพราะมันไม่แสดงให้เห็นว่าในคนที่ต้องเผชิญกับปัญหาเลวร้ายมากมายในชีวิต ควรมีวิธีเรียนรู้ปัญหาและเยียวยารักษาด้วย 'ตัวเอง' อย่างไร ดังนั้นการใช้วิธีรีเซ็ททุกสิ่งอย่างดังที่ออกมานั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการ...หนีปัญหาอยู่นั้นเอง

          แต่จริงๆก็อาจเป็นความต้องการของผู้เขียนก็ได้ ให้เราสะท้อนใจกับ ‘การเลือกทางเดิน’ ของตัวละครในท้ายที่สุดนั้นเอง

          สรุป... ใครกำลังมองหา ‘นิยายวาย’ รักโรแมนติก เรียกเลือดกันพอประมาณ SMกันพอแก้กระหาย ดราม่าหน่วงในไปจนหน้าสุดท้าย หิมะแดง...ก็อาจตอบโจทย์คุณได้นะก๊ะ

         ...แอบมีข้อสังเกตเล็กๆว่า นิยายแปลเรื่องนี้ไม่มี © เห็นแต่คำบอกกล่าวท้ายเล่มว่าแปลและจัดพิมพ์โดยกลุ่มเล็กๆกลุ่มนึงเท่านั้นน่ะ

เกมนี้ชื่อลักพาตัว... โดย เคโงะ ฮิงาชิโนะ

สายลับวาซาบิ แปล

          คำตัดสินประกาศิตฟาดเปรี้ยงลงกลางโปรเจ็กต์บรรเจิดจนแตกกระเจิงไม่เหลือชิ้นดี ทั้งมันยังหักหน้าครีเอทีฟหนุ่มไฟแรง ชุนซูเกะซาคุมะ จนแตกกระจุยไฟแค้นที่คุกรุ่นจึงโหมกระพือให้เขาย้อนรอยรองประธานบริษัท

          แล้วแผนชำระแรงแค้นก็เกิดขึ้น เมื่อเขาบังเอิญได้พบ จูริ คาสึรางิ ลูกสาวรองประธานที่หนีข้ามรั้วคฤหาสน์ออกมาหวังจะไปให้พ้นจากชู้รักของพ่อและยืนอยู่ด้วยลำแข้งของตัวเอง

          ไปๆ มาๆ ทั้งคู่จึงแท็คทีมกันเล่น ‘เกม’ ลักพาตัว เพื่อเรียกค่าไถ่สามร้อยล้านจากรองประธานตัวแสบพ่อของจูริ แผนซ้อนเหลี่ยมพลิกความคาดหมายที่แถมท้ายด้วยการตลบหลังจะเป็นอย่างไร นี่คือเกมที่ท้าให้คุณติดตามตั้งแต่หน้าแรกจนถึงตัวอักษรสุดท้าย!

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          จริงๆก็เบื่อประโยคนี้นะ แต่คงต้องบอกอีกครั้งว่า 'เคโงะก็ยังเป็น..เคโงะ' เกือบทุกทีที่อ่านนิยายของเคโงะ...เรื่องนี้ก็เช่นกัน

          ทั้งเรื่องคือการดำเนินตามแผนลักพาตัว..หลอกๆ ของหนึ่งหนุ่มผู้มีความแค้นต่อรองประธานบริษัทที่ปลดเขาออกจากตำแหน่งหัวหน้าโปรเจกต์ออกแบบงานโฆษณารถยนต์กลางอากาศ กับอีกหนึ่งสาววัยรุ่นใจแตกที่ตั้งใจหนีออกจากบ้านเพราะทนกับความอึดอัดกับบรรยากาศภายในครอบครัวไม่ไหว คนสองคนที่บังเอิญมาเจอกันในสถานการณ์ที่เป็นใจและดันมีเป้าหมายคือคนคนเดียวกัน ไม่แปลกหากจะร่วมมือเพื่อสร้างผลประโยชน์ร่วมกัน คนหนึ่งได้เล่นเกมเพื่อพิสูจน์ความสามารถ กับอีกคนเพื่อจะได้หนีปัญหาไปให้ไกล...
          ทุกขั้นตอนของแผนการช่างยอดเยี่ยม ไร้เทียมทาน ไร้ช่องโหว่ สุดเพอร์เฟค ในแบบที่ทำให้เรารู้แน่ว่าในท้ายที่สุดคงไม่ใช่อย่างที่เราเห็น...แน่นอน

          เคยไหม?...ที่อะไรที่เราพอจะรู้พอจะดูออกอยู่แล้ว แต่เมื่อมันมาถึงจริงๆกลับสร้างความสั่นสะเทือนเลือนลั่น ความจริงนั้นโยกคลอนเราได้มากมายอยู่ดี กับความจริงของเรื่องนี้ที่เราพอจะปะติดปะต่อจิ๊กซอว์ได้ก่อนตัวเอกเพียงไม่กี่หน้า แต่เมื่อมันมาเยือนเราเข้าจริงๆ เราก็ยังพร้อมจะสั่นสะเทือนไปกับเขาอยู่นั่นเอง...

          กับความจริงที่ว่า เราไม่ได้สวมหน้ากากแค่เพียงในเกม เราสวมใส่มันแล้วในทุกขณะชีวิตที่หายใจ...

          พล็อตดีอะไรอย่างนี้กับทุกหมากเกม กับทุกความซับซ้อน พลิกแพลงตลบแตลง เหนือฟ้ายังมีดวงดาว เหนือหนอนยังมีแมลงให้มันได้งี้สิ!

เกมนี้ชื่อลักพาตัว เคยถูกสร้างเป็นภาพยนตร์ชื่อ G@me ในปี 2003 

แกะรอยกามเทพ ...โดย ภาพิมล

          บอกเล่าเรื่องราวของ ทิวบุญ เธอจงใจสมัครเข้าไปทำงานในโรงแรมที่น้องสาวของเธอเคยทำงานอยู่ ในที่ที่อาจจะมีบุคคลผู้เป็นเหตุให้น้องสาวเธอต้องแอบไป...ทำแท้ง!! ใครกันคือชายชั่วคนนั้น หนึ่งในผู้ต้องสงสัยคือเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ ทัดเทพ คนที่กำลังจะมาเป็นเจ้านายของเธอ...

(สนพ.แจ่มใส    ตีพิมพ์ครั้งที่ 2ธ.ค.58    จำนวนหน้า 324    ราคาปก 229)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          เป็นนิยายที่อ่านแล้วได้อารมณ์ได้กลิ่นประมาณแรงเงา แต่อาจไม่แรงเท่า เมื่อเรื่องราวไม่ได้เน้นเนื้อหาแก้แค้นเอาคืนให้สะใจ แต่ค่อยๆให้ตัวละครได้สำนึกรู้ถึงคุณค่าบทเรียนเหล่านั้นด้วยตนเอง อาจดูเป็นนิยายเรียบๆแต่จริงๆข้างในนั้นฟาดเรียบเลยนะในแง่ของศีลธรรมจรรยา ซึ่งผู้อ่านต้องใช้วิจารณญาณและลองเปิดใจมองให้ไกลถึงผลของการกระทำที่ผู้เขียนเสนอให้เห็นแล้วในภายหลังนั่นเอง
          และตรงนี้เองที่ทำให้เราไปกันได้กับนามปากกานี้ตรงที่ตัวละครเป็นสีเทา ไม่เว้น...พระ-นาง

         ในส่วนของการสานสัมพันธ์ให้เกิดรักระหว่างพระ-นางออกจะแปลกๆขัดๆไปสักนิด จะไม่พูดถึงในมุมของนางเอกที่เธอกล้ากระโดดลงไปสานสัมพันธ์กับผู้ชายมีพันธะ'เรื้อรัง'อย่างพระเอก ด้วยบุคลิกสาวมั่นของเธอที่ปูมาแต่ต้นทำให้ไม่แปลกใจเท่าใดนัก
          แต่ในมุมของพระเอกต่างหากที่เราติดใจ ที่เขามโนไกลใจเร็วกับนางเอกที่เพิ่งทำงานร่วมกันเพียงไม่นาน ในสถานะของผู้ชายที่กำลังมีปัญหาสุมอกและหวาดระแวงต่อสิ่งที่คนรักเก่าเคยหักหลังทำร้ายเขามาก่อน จุดนี้น่าจะฝังใจทำให้ไม่เชื่อใจผู้หญิงคนไหน ไม่น่าที่จะ 'ไว' ถึงขั้นคิดอนาคตกับนางเอกได้เร็วขนาดนี้ ไม่น่าที่จะ'เชื่อใจ'ผู้หญิงที่ดูมีลับลมคมในอย่างนางเอกได้เลย ถ้าเขาเห็นเธอเป็นเพียงของเล่นสำหรับผู้ชายในยามเปลี่ยวหรือยามเหงา จะทำให้คนอ่านอย่างเราเชื่อได้มากกว่าเพราะนั่นคือของธรรมชาติผู้ชาย แล้วค่อยกลับมารู้ใจตัวเองภายหลังว่าได้ทำร้ายเธอไปแล้ว ทำนองนี้จะเรียกดราม่าน้ำหูน้ำตาได้มากกว่า...ไอ้คนอ่านนี่ก็น้ำเน่าเนอะ 555+

          จุดนี้เองที่ทำให้ไม่อินเท่าที่ควรกับความรักของพระ-นางคู่นี้ ไม่ใช่ในแง่ของการคาบเกี่ยวกับเส้นศีลธรรม (ไม่ได้ติดใจตรงนี้ มองแล้วรับได้) แต่เป็นเพราะการผลักดันให้เกิดรักมันขัดความรู้สึกอย่างที่กล่าวข้างต้นนั่นเอง...

         จุดที่ชอบน่าจะเป็นความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องมากกว่า จากตอนแรกที่เราเข้าไม่ถึงอารมณ์พี่สาวน้องสาวไม่ถูกกัน มาในภายหลังกลับทำให้เราเห็นถึงความผูกพันที่อย่างไรก็ไม่มีวันขาด โดยไม่จำเป็นเป็นใช้ถ้อยคำใดมาก เราก็เข้าใจ จุดนี้ลึกซึ้งดีทีเดียว...