พุทธประวัติจากพระโอษฐ์ .. ทรงแก้ข้อที่เขาหาว่าเกียดกัน .. "ทาน"

.





"พระโคดมผู้เจริญ !
ข้าพเจ้าได้ฟังมาว่า พระสมณโคดมได้กล่าวแล้วว่า ..
- ใคร ๆ พึงทำทานกะเราเท่านั้น ไม่ควรทำทานกับคนพวกอื่น,
- ใคร ๆ พึงทำทานกะสาวกทั้งหลายของเราเท่านั้น ไม่ควรทำทานกับสาวกของคนพวกอื่น,
- ทานที่ทำกะเราเท่านั้นมีผลมาก ทำกับคนอื่นไม่มีผลมาก,
- ทานที่ทำกับสาวกของเราเท่านั้นมีผลมาก ทำกับสาวกของคนพวกอื่นไม่มีผลมาก
ดังนี้.

ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ !
ใคร ๆ ที่กล่าวเช่นนี้ ชื่อว่ากล่าวตรงตามที่พระโคดมกล่าวหรือไม่ได้กล่าวตู่พระโคดมด้วยคำไม่จริงดอกหรือ .. เขากล่าวถูกตามยุติธรรมอยู่หรือ เพื่อน ๆ ของเขาที่กล่าวตามเขาย่อมพ้นจากการถูกติเตียนหรือ ?

พวกข้าพเจ้าไม่อยากจะกล่าวตู่พระโคดมเลย."

คำถามของปริพพาชกวัจฉโคตร.

วัจฉะ !
ผู้ใดกล่าวว่าเรากล่าวเช่นนี้ ไม่ชื่อว่ากล่าวตรงตามที่เรากล่าว เขากล่าวตู่เราด้วยเรื่องไม่เป็นจริง.

วัจฉะ !
- ผู้ใดห้ามผู้อื่นซึ่งให้ทาน ผู้นั้นชื่อว่าเป็นอมิตร
- ผู้ทำอันตรายสิ่ง ๓ สิ่ง คือ ทำอันตรายต่อบุญของทายก, ทำอันตรายต่อลาภของปฏิคาหก, และตัวเองก็ขุดรากตัวเองกำจัดตัวเองเสียตั้งแต่แรกแล้ว.

วัจฉะเอย !
ผู้ที่ห้ามผู้อื่นซึ่งให้ทาน ชื่อว่าเป็นอมิตร ผู้ทำอันตรายสิ่ง ๓ สิ่ง
ดังนี้แล.

วัจฉะ !
เราเองย่อมกล่าวอย่างนี้ว่า ..
- ผู้ใดเทน้ำล้างหม้อ หรือน้ำล้างชามก็ตาม ลงในหลุมน้ำครำหรือทางน้ำโสโครก ซึ่งมีสัตว์มีชีวิตเกิดอยู่ในนั้น ด้วยคิดว่า สัตว์ในนั้นจะได้อาศัยเลี้ยงชีวิต ดังนี้แล้ว

เราก็ยังกล่าวว่านั่นเป็นทางมาแห่งบุญเพราะการทำแม้เช่นนั้น ไม่ต้องกล่าวถึงการให้ทานแก่มนุษย์ด้วยกัน ดังนี้.

อีกอย่างหนึ่ง เรากล่าวว่า ..
- ทานที่ให้แก่ผู้มีศีล เป็นทานมีผลมาก.
- ทานที่ให้แก่ผู้ทุศีล หาเป็นอย่างนั้นไม่.
- และผู้มีศีลนั้น เป็นผู้ละเสียซึ่งองค์ ๕ และประกอบอยู่ด้วยองค์ ๕.
- ละองค์ห้าคือ ..
- - - ละกามฉันทะ (ความพอใจในกามคุณ)
- - - ละพยาบาท (คิดร้ายผู้อื่น)
- - - ละถิ่นมิทธะ (ความหดหู่ ความซึมเซา )
- - - ละอุทธัจจกุกกุจจะ (ความฟุ้งซ่าน และรำคาญ,เดือดร้อนใจ)
- - - ละวิจิกิจฉา. (ความลังเลสงสัย)
(คือ นิวรณ์ 5 นั่นเอง)

- ประกอบด้วยองค์ห้าคือ ..
- - - ประกอบด้วยกองศีลชั้นอเสขะ (คือชั้นพระอรหันต์)
- - - ประกอบด้วยกองสมาธิชั้นอเสขะ
- - - ประกอบด้วยกองปัญญาชั้นอเสขะ
- - - ประกอบด้วยกองวิมุตติชั้นอเสขะ
- - - ประกอบด้วยกองวิมุตติญาณทัสสนะชั้นอเสขะ.

เรากล่าวว่าทานที่ให้ในบุคคลผู้ละองค์ห้า .. และประกอบด้วยองค์ห้าด้วยอาการอย่างนี้ มีผลมากดังนี้.


(หมายเหตุ จขบ.

ข้อความตรงนี้ค่อนข้างชัดเจนว่า .. ผู้มีศีล นั้นคือชั้นพระอรหันต์ ที่กอปรด้วย ศีล สมาธิ ปัญญา วิมุตติ

คือจิตที่ถอนอาสวะเสียสิ้นแล้ว ..
คือ จิตที่อุปาทานไม่สามารถเกิดขึ้นได้อีกต่อไป ..
คือจิตที่เข้าใจโลกธรรมแวดล้อมได้อย่างถ่องแท้จนไม่มีความหวั่นไหว ปรวนแปรอีกตลอดกาล ..
คือจิตที่ภาวะ "อัตตา-ตัวกู" ถูกล่มล้างแล้วอย่างถาวร สิ้นเชิง ..

ส่วน ปุถุชนสงฆ์ (พระบ้านทั่วไป .. พระบวชตามประเพณีเมื่ออายุครบบวช .. เณร .. ชี ) .. รวมทั้งคน สัตว์ ทั้งหลาย .. พระองค์ไม่ได้กล่าวไว้เรื่องมีผลมาก .. จะแปลต่อก็ได้ว่า ไม่มีผลอะไร - นอกจากประเด็น-การมีส่วนในการลดล้างอัตตา -ตัวกู .. และอัตตนียา-ของกู

การให้ - จึงเป็นการทำลายความรู้สึกว่า "ของกู" ลงตรงๆ เท่านั้นเอง .. แต่เป็นส่วนสำคัญในกระบวนการทำลายอัตตา หรือ พูดได้ว่า เป็นกระบวนการในการเจริญให้มากขึ้นซึ่งความเป็น "อนัตตา" ซึ่งเป็น 1 ใน 3 ของไตรสิกขา และเป็นหัวใจสำคัญสูงสุดของพุทธธรรม

ดังนั้น การพยายามอุตสาหะเน้นย้ำของบางสำนักถึงเรื่อง บุญ ทาน .. ย่อมไม่ถูก ตรง เมื่อเทียบกับพระพุทธวจนะ .. เป็นการ"คิดเอาเอง .. ตู่เอาเอง" ของอำนาจการปรุงแต่งในจิตของเจ้าสำนักนั้นๆเท่านั้น .. เด็ดขาด !

เพราะ"ผลที่ต้องการ" ไม่มีการระบุรับรองไว้ในพระพุทธวจนะข้างบน .. และหาก"คิดเอาเอง .. ตู่เอาเอง" ย่อมเป็นผู้ทุศีล .. เพราะมันเป็นเท็จ

และย่อมเป็นดังพระพุทธวจนะที่ว่า .. "ทานที่ให้แก่ผู้ทุศีล หาเป็นอย่างนั้นไม่ " - คือ ไม่มีผลอะไร เหมือนไม่ได้ทำ




.
.
.
บาลี ติก. อํ. ๒๐/๒๐๕/๔๙๗.
ตรัสแก่ปริพพาชกวัจฉโคตร.

Create Date : 16 พฤศจิกายน 2555		0 comments
Last Update : 16 พฤศจิกายน 2555 8:10:11 น.
Counter : 981 Pageviews.
Share Tweet