พุทธประวัติจากพระโอษฐ์ .. ทรงถูกพวกพราหมณ์ตัดพ้อ
.
ภิกษุ ท.!
เมื่อเราอยู่ที่ตำบลอุรุเวลา ที่ต้นไทรเป็นที่พักร้อนของพวกคนเลี้ยงแพะ (อชปาลนิโครธ) ใกล้ฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา คราวแรกตรัสรู้ใหม่ ๆ.
ภิกษุ ท. !
พราหมณ์เป็นอันมาก ล้วนแก่เป็นคนแก่ คนเฒ่า เป็นผู้ใหญ่ เกิดนาน ถึงวัยแล้ว เข้าไปหาเราถึงที่ที่เราพักอยู่ ทำความปราศรัยพอคุ้นเคยแล้ว.
ภิกษุ ท. !
พราหมณ์เหล่านั้นได้กล่าวคำนี้กะเราว่า
"พระโคดมผู้เจริญ ! ข้อนี้ข้าพเจ้าได้ฟังมาแล้ว ว่า "พระสมณโคดม ไม่อภิวาท ไม่ลุกรับ ไม่เชื้อเชิญด้วยอาสนะ กะพราหมณ์ผู้แก่ ผู้เฒ่า เป็นผู้ใหญ่เกิดนาน ถึงวัยแล้ว .. ข้อนี้จริงอย่างนั้นหรือพระโคดม ? .. ข้อนี้ไม่สมควรมิใช่หรือ ?" ดังนี้.
(หมายเหตุ จขบ ..
ลองพิจารณาข้อความข้างบนนี้ดูให้ดี .. จะเห็นว่า ..
คติการเชื้อเชิญ ทำความเคารพผู้แก่วัยกว่า เป็นของอินเดียมาตั้งแต่ครั้งพุทธกาล .. และไทยเรารับเอามาใช้ทั้งสิ้น .. เพราะฝรั่งจะไม่มีเรื่องของวัยมาเกี่ยวข้องในการปฏิสัมพันธ์กันในสังคม )
ภิกษุ ท. !
ความคิดได้เกิดขึ้นแก่เราว่า "พราหมณ์มีอายุพวกนี้ ไม่รู้จักเถระ (ผู้แก่จริง), หรือธรรมที่ทำคนเราให้เป็นเถระ".
ภิกษุ ท.!
คนเราแม้เป็น ผู้เฒ่า มีอายุ 80, 90, 100 ปี โดยกำเนิดก็ดี, แต่เขา ..
- มีคำพูดไม่เหมาะแก่กาล,
- พูดไม่จริง,
- พูดไม่มีประโยชน์,
- พูดไม่เป็นธรรม,
- ไม่เป็นวินัย,
- กล่าววาจาไม่มีที่ตั้ง
- ไม่มีที่อิง
- ไม่มีที่สิ้นสุด
- ไม่ประกอบด้วยประโยชน์,
คนผู้นั้นถึงการนับว่าเป็น "เถระผู้พาล" โดยแท้.
ภิกษุ ท. !
คนผู้ใดแม้ยังอ่อน ยังหนุ่ม ยังรุ่น มีผมยังดำ ประกอบด้วยวัยกำลังเจริญอยู่ในปฐมวัย, แต่เขาเป็นผู้มี ..
- คำพูดเหมาะแก่กาล,
- พูดจริง,
- พูดมีประโยชน์,
- พูดเป็นธรรม,
- เป็นวินัย,
- กล่าววาจามีที่ตั้ง
- มีหลักฐาน
- มีที่สิ้นสุด
- ประกอบด้วยประโยชน์แล้ว,
คนนั้น ถึงการควรนับว่าเป็น "เถระผู้บัณฑิต" นั้นเทียว.ฯ
.
.
.
บาลี จตุกฺก. อํ. ๒๑/๒๘/๒๒.
ตรัสแก่ภิกษุทั้งหลาย
| Create Date : 07 สิงหาคม 2555 |
| Last Update : 7 สิงหาคม 2555 8:15:55 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1251 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 151 คน [