.

1..ไม่ว่า จะทำอะไรอยู่ จะรู้ ลมหายใจ ได้อยู่เสมอ

การรู้ลมแบบนี้ คือ รู้ได้เองว่า มีลมหายใจปรากฏอยู่

.

ไม่ใช่เป็นการไปจ้องรู้ลมทีปลายจมูก

และ การรู้ลมจะรู้สีกได้ว่า สบาย ๆ ด้วย

.

2..เวลามีความคิดเกิดขึ้น  จิตผู้รู้ จะไม่ถูกดูดเข้าไปในความคิด

นี่หมายถีง ความคิด ทีเกิดขึ้นเอง ไม่ใช่เป็นการตั้งใจคิด

จะเห็นความคิดลอยอยู่ห่างๆ  ปรากฏให้เห็นความคิดได้

.

ไม่จำเป็นทีว่า ผู้ทีฝีกฝนการปฏิบัติ ต้องไม่มีความคิดเกิดเลย

ซี่งในความเป็นจริง  เมื่อคนอยุ่ในชีวิตประจำวัน

ความคิดต่างๆ เกิดอยู่เสมอ แต่คนทีไม่มี สติ สมาธิ ทีแข็งแรงพอ

จะไม่เห็นความคิดนี่ได้ เลยเข้าใจว่า ตนเองไม่ได้คิดอะไรอยู่

ทีสำคัญก็คือ ความคิดมีได้ หรือไม่มีก็ได้ แต่ถ้ามีความคิด

จิตผู้รู้ต้องไม่ถูกดูดเข้าไปในความคิด และ จิตผู้รู้ควรเห็นความคิดทีกำลังเกิดได้อยู่

.

ขอทำความเข้าใจให้ในเรื่องความคิด

ยกตัวอย่าง

เพียงเห็นสุนัข แล้วรู้ว่า นี่คือ สุนัข นั่นคือ ความคิดเกิดแล้ว

เพียงอ่านหนังสือออก ก็คือ ความคิดเกิดแล้ว

เพียงฟังเสียงแล้วรู้เรื่องราวค่างๆ ทีพูดในเสียง ก็คือ ความคิดแล้ว

.

นักภาวนาเป็นส่วนมาก มักเข้าใจว่า การมีความคิดเป็นสิ่งทีขัดขวางการเข้าถีงธรรม

นับว่า เป็นความข้าใจทีคลาดเคลื่อนมาก

เพราะการมีความคิด และ เห็นความคิดได้ ต่างหาก ทีจะเป็นสิ่งทีทำให้เข้าถีงธรรมได้

ในทีสุด และ จะทำให้เกิดปัญญาตามมาอีกด้วย

ปัญญาในการภาวนานั้น จะได้มาจาก ความคิดทีไหวตัวเอง แล้วนักภาวนาไปรู้ทันการไหวตัวนั้นได้ทัน