ท่านเคยเอะใจตัวเองไหมว่า ทีท่านเข้ามาภาวนาและมาปฏิบัติธรรม

ท่านกำลังหาอะไรอยู่ 

ชาวพุทธไทย ยกให้อริยสัจจ์ 4 เป็นแก่นแห่งพุทธศาสนา

ซึ่งอริยสัจจ์ 4 เป็นการรวมคำสอนเพื่อการพ้นทุกข์ของพระพุทธองค์

อริยสัจจ์ 4 มี 4 ข้อ

ข้อที 1 คือ ทุกข์  

ซี่งคำสอนก็คือ  ทุกข์ คือ สิ่งทีควรรู้ได้เมื่อเกิดขึ้น

ข้อที 2 คือ สมุทัย

คือ การยีดติดในทุกข์ทีเกิดขึ้น 

เรื่องนี้ จะมีปัญหาก็คือ คนมักไม่รู้จักทุกข์ เมื่อไม่รู้จักทุกข์ ก็จะยึดทุกข์

เปรียบเหมือนเด็กน้อย ทีไม่รู้จักงูเห่า  เมื่อเห็นงูเห่าเลื้อยมาใกล้

ก็ไม่กลัวภัย กลับเดินไปจับงูเล่นเสียอีก

ดังนั้น อริยสัจจ์ ข้อ 1 และ 2 จึงสัมพันธ์กัน 

ถ้ามีทุกข์เกิด แล้ว รู้ว่า ทุกข์เกิดแล้ว ก็อย่าไปยีดในทุกข์นั้นเสีย

นี่คือ การปฏิบัติธรรมตามคำสอนในอริยสัจจ์ 4 แล้ว

แต่ถ้าไม่รู้จักทุกข์ ก็จะไปยีดดังทีเปรียบไว้เรื่องเด็กน้อยและงูเห่า

การฝึกฝนหรือทีเรียกว่าการปฏิบัติธรรมนั้น คือ การฝีกฝนมรรค 8 อันเป็น

อริยสัจจ์ข้อที่ 4  เมื่อฝีกฝนมรรค 8 อย่างถูกต้องตามคำสอนของพระพุทธองค์

ผลก็คือ ผู้ภาวนาจะมีความสามารถในการรู้จักทุกข์ได้ 

เมื่อรู้จักทุกข์ได้แล้ว  ก็จะมีความสามารถในการปลดปล่อยทุกข์ทีเกิดขึ้นมานั้นได้

เมื่อมีการปลดปล่อยทุกข์ได้ ผลก็คือ การไม่ทุกข์ปรากฏขึ้น ซี่งก็คือ อริยสัจจ์ 4 ข้อที 3

ซี่งเรียกว่า นิโรธ หรือ ความไม่ทุกข์ นั่นเอง

นี่คือ การปฏิบัติธรรมทีเดินตามคำสอนในอริยสัจจ์ 4 ทีเป็นแก่นแห่งพุทธศาสนา

การเดินตามนี้ คือ รู้จักทุกข์ ไม่ยีดติดในทุกข์  ผลก็คือ ความไม่ทุกข์ 

เป็นสัจจธรรมทีปรากฏตลอดกาล ไม่เสื่อมหายไปไหนเลย

ถ้าท่านยังมองไม่ออกว่า ท่านตั้งใจมาปฏิบัติธรรมแล้ว  ท่านไม่รุ้ว่า ท่านกำลังมองหาอะไรละก็

ผมแนะนำให้ท่านพิจารณาคำสอนของพุทธศาสนา อริยสัจจ์ 4

ศึกษาให้เข้าใจในอริยสัจจ์ 4 ก่อน  

รู้จัก ทุกข์ให้ได้ก่อนว่า ทุกข์ คืออย่างไร  

รู้จัก สมัทุยหรือตัณหา 3 อย่างคืออย่างไร มีสภาพอย่างไรจึงเรียกว่า ตัณหา 3 อย่าง

แล้วลงมือ ปฏิบัติมรรค 8 อย่างตรงคำสอน 

ท่านควรรู้ความแตกต่างระหว่างมรรค 8 และการปฏิบัติแบบฤาษ๊ 

เพื่อจะได้ไม่ปฏิบัติผิดทางไปจากคำสอนของพระพุทธองค์

ท่านทำอย่างนี้อยู่เนือง ๆ ก็คือ ให้รู้จักทุกข์ และ ไม่ยึดในทุกข์ นีคือการปฏิบัติธรรม

ผลแห่งการปฏิบัติคือ ความไม่ทุกข์ หรือ นิโรธ ท่านก็จะพบได้เอง