นักสิบพราน - เรื่องที่ 6 พินัยกรรมมรณะ (ตอนที่ 6)

โดย 4411


พราน เจนเชิง ใช้มือขวาข้ามมาจับไหล่ข้างซ้ายของเขาบีบและบิดเบา ๆ แสดงอาการเมื่อยขบ

เกริก ชุมพล ทนายความประจำสำนักงาน นั่งมองดูสหายนักสืบของเขา ทำท่าทางขยับไหล่ข้างที่ถูกกระสุน เพื่อทดลองอาการเคลื่อนไหวของร่างกายส่วนนั้นอยู่ พูดว่า
“ เป็นยังไงบ้าง พราน ยังไม่หายขัดอีกหรือ ”

พราน ขยับไหล่ข้างซ้ายของเขาขึ้นลง พลางพูดว่า
“ ยังมีอยู่นิดหน่อย แต่อั๊วคิดว่า มันคงจะหายไปในสองวันนี้ อั๊วอยากจะพบลื้อมากในระหว่างนั้น ให้คนไปตามก็ไม่พบ ”

“ อั๊วมีคดีอยู่ที่เชียงใหม่ ต้องเดินทางขึ้นไประหว่างที่ลื๊อเจ็บอยู่ ได้ข่าวทางหนังสือพิมพ์ ขณะที่อยู่ที่นั่นเหมือนกัน เป็นห่วง แต่ก็ทิ้งงานลงมาไม่ได้ ”

“ เคราะห์ยังดีอยู่ ที่กระสุนเฉียดกระดูกไหปลาร้าเข้าไปนิดเดียว มิฉะนั้น แขนข้างซ้ายอั๊วอาจจะพิการ ” พรานพูด ยิ้มเล็กน้อย
“ คดีของเราก็ยังคืบหน้าไปไม่ได้เท่าไร งันนี้อั๊วจึงผืนคำสั่งหมอ มานั่งทำงาน ”

“ นิพนธ์ เป็นคนเคราะห์ร้ายมาก ” เกริก พูดอย่างเศร้า ๆ
“ อั๊วไม่นึกเลยว่า เขาจะอายุสั้นอย่างนั้น คืนที่พบกันที่บ้านลื๊อคืนสุดท้าย ไม่มีอะไรเป็นลางบอกเลยว่า เขาจะพรากจากเราไปอย่างทารุณเช่นนั้น เขาขับรถไปส่งอั๊วที่บ้านราว ๆ ห้าทุ่มเห็นจะได้ ยังแวะเข้าไปดื่มอะไรกันนิดหน่อยในบ้านอั๊ว ก่อนที่เขาจะขับรถกลับบ้าน อั๊วไม่นึกเลยว่า มันจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายในชีวิต ”

พราน ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินอย่างช้า ๆ ไปที่หน้าต่าง เขามองออกไปทางหน้าต่างอย่างจะซ่อนความรู้สึก มือทั้งสองไขว้กันอยู่ข้างหลัง
“ อั๊วจะต้องเอาตัวไอ้คนที่ฆ่า นิพนธ์ ให้ได้ ”

บังตาประตูห้องของพราน ถูกเคาะ ผู้ที่เปิดเข้ามาคือ เกรียง ศักดา
“ ฮัลโหล เกริก ” เขาร้องทักเมื่อมองไปเห็น เกริก นั่งอยู่
“ กลับมาจากเชียงใหม่ตั้งแต่เมื่อไร ”

“ เมื่อเช้านี้เอง เกรียง ลงจากรถไฟก็ตรงดิ่งมาที่นี่ทีเดียว ” เกริกพูด พร้อมกับลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โซฟาร์ตรงมุมห้อง

เกรียง เดินมาที่โต๊ะทำงานของหัวหน้าของเขา ซึ่งขณะนั้น พรานได้หันตัวกลับมาแล้ว
“ ผมมีข่าวดีที่จะรายงานหัวหน้า ”

“ ได้อะไรคืบหน้าไปอีกหรือ เกรียง ” พราน พูด เดินอย่างช้า ๆ มานั่งลงบนโซฟาร์ตัวเดียวกับ เกริก

เกรียง ลากเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งตรงหน้า
“ ครับ – หัวหน้าจะให้ผมบันทึกเป้นรายงาน หรือจะให้เล่าให้ฟังเดี๋ยวนี้ ”

พราน หยุดคิดชั่วขณะ
“ เล่ามาเดี๋ยวนี้ก็ได้ ”

เกรียง หันไปมองดู เกริก และหันกลับมามองตาหัวหน้าของเขาชั่วแวบเดียว เมื่อไม่เห็นอะไรผิดปกติในสายตาของหัวหน้าของเขา เขาจึงพูดว่า

“ ผมไปได้เรื่องมาแล้ว ในวันที่ นายปรีชา ออกจากเรือนจำ รถที่ไปรับที่หน้าเรือนจำ ไม่ใช่รถคุณนิพนธ์ เป็นรถเฟี๊ยตสิบสี่สีเทา ไม่มีป้าย ทั้งหน้าและหลัง ”

พราน ผุดลุกขึ้นยืน เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง เดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องอย่างใช้ความคิด
“ ว่าต่อไป – เกรียง ”

“ รถคันนั้นมีคนนั่งไปสองคน คือ คนขับคนหนึ่ง และอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างหลัง มีผู้เห็นเป็นผู้ชายทั้งสองคน แต่เขาไม่อาจบรรยายลักษณะอะไรได้ ผมได้ติดตามเรื่องต่อไป ก็ได้ความว่า รถคันนั้นเป็นรถแท็กซี่ จอดประจำอยู่ที่สี่แยกราชประสงค์ ผมได้ไปคอยดักอยู่หลายวัน ยังไม่พบ แต่ได้ชื่อมาแล้ว ผมจดใส่เศษกระดาษนี้ไว้ ”

พูดจบ เขาล้วงกระเป๋ากางเกงของเขา

“ นายปรีชา นั่งรถคันนั้นไป ยังงั้นหรือ ”

“ ครับ นายปรีชานั่งรถคันนั้นไป คนที่เห็นนี้ เขาเป็นคนไปรับญาติของเขาที่พ้นโทษในวันเดียวกัน เขาบอกว่า นายปรีชาออกมาจากประตูเรือนจำ ก่อนคนที่เขาจะมารับ มีเสียงเรียกนายปรีชามาจากรถคันนั้น ปรีชา จึงเดินเข้าไปหา และเห็นหยุดคุยอะไรกัน ๒ – ๓ คำ แล้วนายปรีชาก็เปิดประตูรถคันนั้นขึ้นนั่งในตอนหลัง รถเลี้ยวไปทางประตูผี ”

“ ทำไมเขาจึงรู้จักตาปรีชา ”

“ เขาเคยเห็นรูปในหนังสือพิมพ์ และเขารู้เหมือนกันว่า นายปรีชาจะพ้นโทษในวันนั้น ญาติของเขาเล่าให้ฟังในจดหมายที่เขียนถึงเขา บอกให้มารับในวันนั้น เขาบอกว่า เขาก็อยากจะเห็นตัวจริงนายปรีชาเหมือนกัน ”

“ เวลานั้น เป็นเวลาเท่าไร ”

“ ๙.๓๐ น. เห็นจะได้ครับ เขาประมาณเอา ”

“ คุณจดชื่อและที่อยู่ของคน ๆ นั้นไว้แล้ว ไม่ใช่หรือ ”

“ อยู่ในสมุดพกผมเรียบร้อยแล้วครับ ” เกรียงพูด พร้อมกับตบที่กระเป๋าหลังของเขา

“ ดีมาก – เกรียง ” พราน ตบไหล่สหายของเขาเบา ๆ
“ เรื่องของเราง่ายขึ้นมากไม่มช่น้อยเลยทีเดียว – หรือไง เกริก ” เขาหันไปทางเกริก เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

เกริก พยักหน้าช้า ๆ พลางพูดว่า
“ ใครเล่า ที่ดอดไปรับ ตาปรีชา ก่อนหน้านิพนธ์ ”

พราน หัวเราะเบา ๆ
“ เราจะรู้ตัวในเร็ว ๆ วันนี้แน่นอน ”

พูดจบ เขาก็หันไปที่เครื่องพูด กดสวิชต์เรียกเลขานุการ ของเขาเข้ามา เมื่อกัลยาเข้ามาในห้อง ก็พบหัวหน้าของหล่อนกำลังเขียนข้อความอะไรบางอย่างลงในกระดาษบันทึก เขาเงยหน้ามองดูหล่อนชั่วขณะหนึ่ง พูดว่า
“ รอสักครู่ – กัลยา ผมมีงานจะให้คุณทำ ”

กัลยาจึงหยุดยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานนั้น หล่อนหันไปมองดู เกรียง ซึ่งเพิ่งจะทำธุระอยู่กับขวดบรั่นดีในมือของเขา เขาชูขึ้นตรงหน้ามาทางหล่อน

กัลยาถลึงตาให้ และสบัดหน้ากลับ เกรียง ยังคงยิ้มอย่างอารมณ์เย็น

พราน เงยหน้าขึ้นมาพอดี เขาส่งกระดาษบันทึกที่เขียนข้อความเสร็จแล้วให้กัลยา พลางพุดว่า

“ กัลยา – คืนนี้คุณไปพบ นัยนาที่บ้าน สอบถามข้อความตามที่ผมเขียนหัวข้อไว้ให้นี้ มาให้ผมในวันพรุ่งนี้ บอกแกด้วยว่า ผมไม่มีเวลาว่างที่จะไปพบได้ เพราะมีงานจะทำในคืนวันนี้ ”

กัลยา รับกระดาษนั้นมาถือไว้ในมือ ใบหน้าของหล่อนมีแววกังวล ขยับริมฝีปากจะพูด แต่ครั้นแล้วกลับขบริมปากแน่น

พราน ยิ้มอย่างรู้ความหมาย เขาพูดว่า
“ ไม่ต้องเป็นห่วง ผมแข็งแรงพอที่จะทำงานได้แล้ว ”

“ แต่ ... หัวหน้าเพิ่งจะลุกขึ้นจากเตียงในวันนี้เอง ” หล่อน อดพูดออกมาไม่ได้ แม้จะรู้อยู่ว่า คำทัดทานของหล่อนจะต้องไร้ประโยชน์

“ ไม่เป็นไร ” พรานยังคงยิ้มอยู่ “ ผมจะไปกับ เกรียง ”
ประโยคสุดท้าย เขาหันไปสบสายตากับ เกรียง

กัลยาหันไปมองเกรียง อีกครั้งหนึ่ง เมื่อเห็นเขาทำหน้ายิ้มอย่างทะเล้นกับหล่อน หล่อนก็หันหน้ากลับ และเปิดบังตา เดินออกไป

Create Date : 30 กันยายน 2555		2 comments
Last Update : 30 กันยายน 2555 22:32:54 น.
Counter : 1320 Pageviews.
Share Tweet