นักสืบพราน - เรื่องที่ 6 พินัยกรรมมรณะ (ตอนที่ 2)

โดย 4411


เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังรัวขึ้นในห้องรับแขกที่บ้านของ พราน เจนเชิง

พรานและสหายของเขา รวมทั้งกัลยา กำลังทำธุระกันอยู่กับอาหารกลางวันอย่างเอร็ดอร่อย

กัลยาลุกจากเก้าอี้ที่นั่ง วิ่งครึ่งเดินครึ่ง ไปยังห้องรับแขก สักครู่จึงกลับเข้ามา
“ สารวัตรพจน์ ต้องการพูดกับหัวหน้าค่ะ ”

พราน เจนเชิง รวบช้อนซ่อมลงบนจานอาหาร เขาเงยหน้าขึ้นมองเลขานุการของเขาชั่วครู่ แล้วกวาดสายตาไปยังบรรดาสหายของเขา ที่ล้อมรอบโต๊ะอยู่ เป็นเชิงขอตัว ครั้นแล้วจึงลุกขึ้น ผละจากโต๊ะอาหารไป

เกรียง ศักดา ยกถ้วยวิสกี้ ซี่งวางอยู่ตรงหน้าขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด พูดพร้อมกับวางถ้วยแก้วลงว่า
“ ขออย่าให้มีอะไรมาขัดขวางการเดินทางของพวกเราครั้งนี้เลย – เพี้ยง ”

“ ก็ไม่น่าจะมีอะไร ” พิชิต สุรพล พูดขึ้น “ สารรวัตรพจน์ อาจจะต้องการอวยพรให้การเดินทางของเราเป็นไปโดยสวัสดิภาพก็ได้ ”

“ ขอให้เป็นแต่เพียงแค่นั้นเถิด ” เอนกพูดขึ้นบ้าง พลางหัวเราะเบา ๆ

“ คุณกัลยาดูไม่ใคร่สบายใจเลย ” เกรียง พูด พร้อมกับยกขวดวิสกี้ขึ้นเติมปริมาณของเหล้าลงไปในแก้วของเขา
“ สีหน้าของคุณบอกผมอยู่ ” ประโยคสุดท้าย เขาพูดพร้อมกับชายตามายังกัลยา ซึ่งนั่งมองดูจานอาหารอยู่อย่างใจลอย

กัลยา หันมาทาง เกรียง พูดอย่างเอาการเอางานขึ้นว่า
“ คุณรู้ไม๊ – สารวัตรพจน์ บอกมาด้วยว่า มีเรื่องสำคัญที่จะต้องพูดกับหัวหน้าโดยเฉพาะ ฉันกลัวว่า มันจะไม่ใช่คำอวยพรบ้าบออะไร ที่คุณพิชิต หวังหรอก ”

“ นั่นปะไร ” เกรียง พูดทั้งที่ยังยกขวดโซดาค้างอยู่
“ น่ากลัวว่า คุณกัลยายาใจของ – ง่า – ของพวกผม คงจะผิดหวังอีกเสียแล้วคราวนี้ ”

“ อย่ามาเรียกฉันว่ายาใจนะ อวดดี ” กัลยา พูดพร้อมกับขึงนัยน์ตาไปยัง เกรียง
“ ถ้าคุณขืนยั่วฉันบ่อย ๆ ฉันจะไม่พูดกับคุณอีกตลอดชาติ ”

“ นายเกรียง ก๊ช้ำใจตายเท่าน้นเอง – โธ่ – โธ่ ” เกรียง ทำเสียงล้อเลียน

ขณะที่ กัลยา กำลังเอื้อมมือจะไปหยิบผลไม้ในจานขึ้นขว้าง พราน เจนเชิง ก็เดินเข้ามาในห้อง กัลยา จึงชักมือกลับ แต่ไม่วายที่จะหันไปค้อน เกรียง และทำปากขมุบขมิบ ทุกคนในโต๊ะหัวเราะขึ้นพร้อม ๆ กัน

พราน เดินมาหยุดที่เก้าอี้ที่เขานั่ง กิริยาเงียบขรึมของเขา ทำให้เสียงหัวเราะเงียบลง กัลยา เงยหน้าขึ้นมองหัวหน้าของหล่อนอย่างกังวล

“ ข่าวร้าย ” เขาพูดขึ้นอย่างช้า ๆ
“ เราเห็นจะต้องเริ่มทำงานกันอีก แต่ผมจะฟังความเห็นของพวกเราดูก่อนว่า เราจะทำอย่างไรกัน ”

ทุกคนเงียบกริบ ไม่มีใครปล่อยคำถามออกมา เพราะต่างก็รู้กันว่า หัวหน้าของเขาจะต้องพูดออกมาเอง

“ นิพนธ์ ถูกฆ่าตายเสียแล้ว สารวัตรพจน์ บอกผมเมื่อตะกี้นี้ ”
เขาหยุดพูดชั่วขณะ แล้วจึงพูดต่อไป
“ ทุกคนที่นี่ ย่อมรู้ว่า นิพนธ์ กับผม เป็นเพื่อนรักกันเพียงไร มันเป็นการฆาตกรรมที่ทารุณที่สุด มีผู้พบศพเขาที่บ้านในซอยรางน้ำ เมื่อสิบนาฬิกา เมื่อเช้านี้ ”

“ หัวหน้าหมายถึง คุณนิพนธ์ ที่เป็นอาว์ของนายปรีชา และคุณนัยนา อย่างนั้นหรือคะ ” กัลยา ถามขึ้น

พรานก้มศีรษะรับ
“ ถูกแล้ว ผมยังไม่รู้รายละเอียดอะไรมากนัก เมื่อคืนนี้ นิพนธ์ยังคุยอยู่กับผม ถึงเรื่องอนาคตของหลานชายของเขา ซึ่งเพิ่งจะออกจากคุกวันนี้ เขาเป็นคนที่หวังดีต่อตระกูลของเขามากทีเดียว ”

เขากวาดสายตาไปยังบรรดาสหายของเขา ซึ่งต่างก็กำลังมองมายังเขาเป็นตาเดียวกันอย่างสนใจ แล้วจึงพูดขึ้นอีก
“ คุณนัยนา ซึ่งอยู่ในความปกครองของนิพนธ์ ได้ให้การกับตำรวจว่า นิพนธ์ออกจากบ้านไปแต่เช้าวันนี้ เพื่อไปรับหลานชายของแก ซึ่งพ้นกำหนดโทษแล้ว เข้าใจว่า จะขับรถยนต์ไปเองแต่ผู้เดียว ”

“ แล้วนายปรีชาเล่าครับ หัวหน้า ถูกปลดปล่อยออกมาเรียบร้อยแล้วหรือ ”
เกรียงถามขึ้น

“ เรียบร้อยตั้งแต่ ๙.๓๐ น. วันนี้ แต่ไม่มีใครทราบว่าแกไปไหน ทางตำรวจสอบถามไปยังเรือนจำแล้ว ไม่มีใครเอาใจใส่แก จะมีใครมารับหรือเปล่า หรือไปทางไหนกับใคร ”

“ ตำรวจเขาสันนิษฐานการฆาตกรรมรายนี้ไปในทางใด ” เอนกถามขึ้นบ้าง

“ ตำรวจยังหาสาเหตุไม่ได้ แต่สารวัตรพจน์รู้เรื่องที่เกี่ยวกับมรดกของท่านเจ้าคุณธรรมนิติดี เพราะผมเล่าให้ฟังไว้ นอกจากนี้ ก็ไม่น่าจะมีเรื่องอะไร เพราะคุณนิพนธ์เป็นคนดี ไม่เคยมีสาเหตุกับใครมาก่อนเลย ”

“ เราจะต้องยื่นมือเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีกหรือครับ หัวหน้า ” เกรียง ถามขึ้นอย่างช้า ๆ

“ ผมกำลังรอคำตอบจากพวกเรา สารวัตรพจน์บอกมาว่า คุณนัยนาต้องการให้ผมเป็นผู้จัดการเรื่องนี้แทนคุณนิพนธ์ และสอบสวนเรื่องนี้โดยเฉพาะ สารวัตรได้บอกแกไปว่า พวกเรากำลังเตรียมตัวที่จะไปพักผ่อนกันทั้งหมด จะต้องติดต่อกับผมดูก่อน ”

พิชิตสวนขึ้น
“ ตำรวจเขาก็คงจัดการได้ คนเก่ง ๆ เขาก็มี ”

พรานยิ้มเล็กน้อย
“ ถูกแล้ว แต่นิพนธ์ กับผม เปรียบเสมือนญาติ และคุณนัยนาก็ยังป็นเด็กเกินไป ที่จะปกครองตัวเองและทรัพย์สมบัติทั้งหมด แกต้องการตัวผมสำหรับเรื่องนี้ ”

“ แล้วสารวัตรเล่าตรับ หัวหน้า ” พิชิต พูดขึ้นอีก

“ สารวัตรแกก็เกรงใจพวกเราอยู่ ” พรานพูดขึ้น พร้อมกับหย่อนกายลงนั่งที่เก้าอี้ “ แกพูดแต่เพียงว่า ถ้าผมและพวกเราเห็นว่าสมควรจะช่วยเหลือคุณนัยนาในเรื่องนี้ แกก็อยากจะพบผมโดยเร็วที่สุด ”

ทุกคนที่นั่งอยู่ที่นั่นรู้ดีว่า ความประสงค์ของหัวหน้าของเขาคืออะไร สายตาทุกคู่ที่มองผ่านเขาไปมา เป็นสายตาที่เข้าใจซึ่งกันและกันดีอยู่แล้ว เกรียง จึงพูดขึ้น
“ พวกเรามีหน้าที่ฟังคำสั่งเท่านั้นครับ หัวหน้า ”

เมื่อเกรียงพูดจบ ทุกคนก็หันมายังหัวหน้าของเขา เป็นเชิงรับรองคำพูดนั้น

“ ขอบใจมาก ” พราน พูด เสียงของเขาสั่นด้วยความซาบซึ้ง สายตาที่มองไปยังทุก ๆ คน เป็นสายตาที่บอกถึงความเชื่อมั่นและเห็นอกเห็นใจ
“ ผมตกลงใจที่จะอยู่ทำงานเรื่องนี้ให้สำเร็จ ”

“ พบกันโอกาสหน้า - ถ้ายังมี – เชียงใหม่ และดอยสุเทพเอ๋ย ” เกรียง พูดขึ้น พร้อมกับยกถ้วยเหล้าขึ้นชู และดื่มรวดเดียวหมด

ทุกคนหัวเราะอย่างครื้นเครง

พราน มอ งสบสายตาเลขานุการสาวของเขา ซึ่งมองตรงและยิ้มให้กับเขาอย่างเข้าใจถึงจิตใจ

Create Date : 27 กันยายน 2555		1 comments
Last Update : 27 กันยายน 2555 1:39:25 น.
Counter : 1424 Pageviews.
Share Tweet