“ คนเรา เวลาตื่นเต้นถึงขนาด มักจะแสดงความรู้สึก ซึ่งแอบไว้ในใจออกมาโดยไม่รู้ตัว อย่างคืนวันที่ลูกระเบิดเวลา จะระเบิด คืนวันนั้น ”

ใบหน้าของ กัลยา ปรากฎสีชมพูขึ้นมาเรื่อๆ หล่อนขีดเขียนอะไรเล่นอยู่กับสมุดบันทึกที่วางอยู่บนตัก และพูดว่า
“ สารวัตรพจน์ จับผู้ต้องหาได้หมดทั้งคณะไหมคะ ”

“ ได้.. แม้คนที่ฆ่า ซำเส่ง และเขาได้พิสูจน์ลายมือที่ด้ามมีด กับ ลายมือของผู้ต้องหาแล้ว ตรงกัน ... แต่ กัลยา คุณคิดว่า คนอายุขนาดผมนี่ ควรจะแต่งงานได้หรือยัง ”

กัลยา ยังคงก้มหน้าขีดเขียนอะไรเล่นอยู่
“ พวกคอมมิวนิสต์ที่อยู่ในเมืองไทยนี่ ยังมีอีกหลายคณะไหม ใช่ไหมคะ คงจะไม่หมดแค่พวกที่ถูกจับนี้"

พราน ยกมือขึ้นลูบไล้ริมฝีปากเล่น
“ ผมอยากจะพักผ่อนจากงานจำพวกนี้เสียที... คนเรา บางครั้ง...  เมื่อวัยย่างเข้าสู่ความจำเป็นที่จะมีชีวิตคู่ มันรู้สึกอย่างไรพิกล ”

“ พวกที่ถูกจับคราวนี้ จะมีปล่อยบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ ”

“ ... กัลยา... ”

“ คะ ”

“ คุณกับผม คุยกันคนละเรื่องเสียแล้ว ”

กัลยา เหลือบตาขึ้นมองดูหัวหน้าของหล่อนแว่บหนึ่ง แล้วก็ก้มหน้าเขี่ยดินสอเล่นเช่นเดิม

พราน พูดขึ้นอีกอย่างเอาจริงเอาจัง
“ ผมถามคุณว่า คนอายุขนาดนี้ ควรจะแต่งงานได้หรือยัง... ”

“ เป็นหน้าที่ของเลขานุการ ที่จะต้องให้ความเห็นด้วยหรือคะ” เสียงของ กัลยา แผ่วเบา

“ ใช่.. และโดยเฉพาะ เลขาอย่างคุณ ”

กัลยา ยังคงอยู่ในลักษณะเดิมขณะพูด
“ โดยอายุ ก็สมควรแล้ว... แต่ โดยสิ่งแวดล้อม และความรู้เกี่ยวกับระบบชีวิตคู่... ”
กัลยา นิ่งอยู่เป็นครู่หนึ่ง สีชมพูที่ใบหน้าซึ่งหายไปเมื่อสักครู่นี้ กลับซ่านขึ้นมาอีก ขณะที่หล่อนพูดว่า

“ ... เช่น สิ่งที่ควรจะรู้มานานแล้ว ก็เพิ่งจะมารู้... ”

พูดจบ หล่อนก็ลุกขึ้น เดินออกไปนอกห้องโดยไม่ได้หันมาดูหัวหน้าของหล่อนเลย

พราน มองดูตามหลังหล่อนไปโดยไม่รู้จะพูดอะไร เขาตกอยู่ในลักษณะนั้นเป็นชั่วครู่ แล้วจึงแหงนหน้าหัวเราะกับตัวเองอย่างขบขัน

เกรียง ศักดา เปิดประตูเข้ามา ชะงักอยู่กับที่

พราน หยุดหัวเราะ
“ กลับมาแล้วหรือ เกรียง... นั่งซิ ”

เกรียง ค่อยๆ เดินมาที่เก้าอี้
“ วันนี้ สำนักงานเรามีอะไรแปลกๆ ... ผมเดินขึ้นมานี่ เห็นคุณกัลยา นั่งเคาะเครื่องพิมพ์ดีดเล่น พูดด้วย ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ยิน...  เข้ามาในนี้ หัวหน้านั่งหัวเราะอยู่คนเดียว... เกิดอะไรขึ้นหรือครับ... ”

“ เปล่า... เกรียง... ช่างเถอะ คุณมีอะไรหรือเปล่า ”

เกรียง ล้วงกระเป๋าเสื้อ ส่งซองจดหมายขนาดใหญ่ให้กับ พราน แล้วพูดว่า
“ สารวัตรพจน์ อนุญาตให้ผมกลับได้วันนี้ และฝากซองนี้มาให้หัวหน้า บอกว่า เป็นรายละเอียดของเรื่องที่หัวหน้าขอไว้ ”

" ขอบใจ เกรียง...”

“ และ สารวัตรพจน์ สั่งให้ผมบอกหัวหน้าว่า ถ้าเย็นนี้ หัวหน้ามีเวลาว่าง อยากจะขอพบสักหน่อยเพื่อปรึกษาอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้... ”

“ บอกสารวัตรพจน์ว่า ผมไม่ว่าง ”

“ หัวหน้าจะให้ผมบอกเองหรือครับ ”

“ ไม่ต้องก็ได้... เดี๋ยวผมจะให้ กัลยา บอกไป ”

เกรียง ลุกขึ้นยืน เขามองดูหัวหน้าของเขาอย่างฉงน
“ มีอะไรอีกไหมครับ หัวหน้า ”

“ ไม่มี เกรียง ”

เกรียง ถอยออกไปที่บังตา เขามองดูหัวหน้าของเขาแว่บหนึ่ง ก่อนที่จะเปิดบังตาออกไป

มีเสียงของแข็งกระทบกับพื้นห้อง ดังอยู่ข้างนอก และ เสียงฝีเท้าของ เกรียง วิ่งลงบันไดไปอย่างรวดเร็วดังตามมา

- จบ-