พราน ตอบ นัยน์ตาเขาจ้องดู สารวัตรพจน์ เขม็ง และพูดว่า

“ ขอกระเป๋าเครื่องมือให้ผม ผมพอจะรู้เรื่องเครื่องกลไกของมัน...  ท่านสารวัตรออกไปเสีย... กัลยาด้วย... ออกไปให้พ้น..! ”

สารวัตรพจน์ ส่งกระเป๋าเครื่องมือให้ พราน ซึ่งรับมาเปิดออก หยิบเอาไขควงที่ได้ขนาดออกมาอันหนึ่ง ถือไว้ในมือ คู้เข่าข้างหนึ่งลง หยิบวัตถุระเบิดนั้นมาวางไว้ตรงหน้า แล้วหันไปทาง สารวัตรพจน์ และ กัลยา
“ ออกไปซี... อยากตายเรอะ ..! ”

คนทั้งสองมองหน้า พราน ด้วยสายตาที่บอกถึงความไม่ย่นย่อ

กัลยา สั่นหน้า หล่อนไม่พูดอะไร ก้าวเท้ามานั่งคู้เข่าอยู่ข้างๆ พราน สายตาของหล่อนจับจ้องอยู่ที่เขา

พราน เห็นแววตาดื้อดึงอย่างเอาจริงเอาจังของหล่อน ปรากฏอยู่ในดวงตาคู่นั้น เขาเม้มริมฝีปาก

สารวัตรพจน์ก้าวเท้าเข้ามาคู้เข่าอยู่ตรงหน้า พราน พูดว่า
“ลงมือเถอะ คุณ จะเสียเวลา ผมไม่ไปหรอก ”

พราน ยิ้มอย่างเหี้ยมๆ เขาดูนาฬิกาที่ข้อมือ มันเหลือเวลาอีก สองนาที !

พราน กดเหล็กไขควงลงบนตะปูควงที่บนฝาของวัตถุนั้น คลายตะปูออกทีละตัวๆ ประสาททุกส่วนของเขาตึงเครียด เหงื่อเม็ดโป่ง ๆ ปรากฏอยู่บนหน้าผากของเขา เห็นได้ชัด ทั้งๆ ที่ พราน พยายามบังคับประสาททุกส่วนให้สงบ แต่มือของเขาก็ยังไม่วายสั่น มันเป็นการทำงานที่แข่งกับเวลาอย่างชัดๆ

เสียงนาฬิกาที่ดัง ติ๊ก... ติ๊ก... อยู่เป็นจังหวะๆ นั้น ดังสะเทือนเข้าไปถึงส่วนลึกของประสาททุกส่วน

“ แช็ก ”

เข็มแทงชนวน หลุดตกลงมาปักอยู่บนกระดาษอัดแผ่นนั้น

พราน ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น เหงื่อเม็ดโป่งๆ ยังคงปรากฏอยู่เต็มใบหน้า แขนทั้งสองของเขายันไปข้างหลัง เสียงถอนหายใจยาวดังออกมา

กัลยา ผวาเข้ากอด พราน อย่างลืมตัว หล่อนซบหน้าลงกับซอกคอของ พราน เกลือกกลิ้งใบหน้าของหล่อนอยู่ที่ตรงนั้น แล้วซบนิ่งอยู่ด้วยความอ่อนใจ

สารวัตรพจน์ ทิ้งตัวลงนั่งในลักษณะเดียวกับ พราน เขาจ้องมองดูเจ้าวัตถุระเบิดที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งสิ้นฤทธิ์ไปแล้วอย่างจังงัง

บุคคลทั้งสามมีความรู้สึกที่แตกแต่งกันในชั่วขณะนั้น ประสาทที่ตึงเครียดในชั่วระยะเวลาที่ผ่านมา เมื่อได้ถูกผ่อนคลายลงในเวลาอันกระทันหัน ทำให้แต่ละคนตกอยู่ในลักษณะที่พูดไม่ออก

เสียงนาฬิกาข้างฝา ดังบอกเวลา สามนาฬิกา กังวานไปทั่วในความเงียบสงัด

พราน ผินหน้าไปมองดูมัน พร้อมกับยิ้มกับตัวเอง เขายันแขนทั้งสองขึ้น จับไหล่ กัลยา พลิก

คนทั้งสองมองตากันนิ่งและนาน

พราน เห็นสายตาที่บอกถึงความรู้สึกอันกินลึกเข้าไปถึงขั้วหัวใจของเขา จากดวงตาที่มีน้ำตาเอ่อๆ อยู่ของ กัลยา คู่นั้น 

พราน หันไปมองดู สารวัตรพจน์ ซึ่งกำลังเสยผมอยู่อย่างไม่มีความหมาย และ สายตาจับอยู่ที่นาฬิกาเรือนใหญ่ที่ข้างฝาเช่นเดียวกัน

ผู้ที่เปิดบังตาเข้ามาเป็นคนแรก คือ ร.ต.อ. ผจญ เขามองดูคนทั้สาม แล้วหัวเราะ  หันหน้าไปทาง พราน พูดว่า
“ ไหนกัน.. ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น ”

สารวัตรพจน์ คว้าวัตถุระเบิดที่สิ้นฤทธิ์แล้วนั้น ลุกขึ้นขว้างปังไปยังร่างของนายตำรวจหนุ่มอย่างเต็มแรง พูดออกมาเป็นเสียงคำรามว่า

“ นี่ไง...! ปัดโธ่..! นายตำรวจอย่างคุณ...! ”

ร.ต.อ. ผจญ รับวัตถุสิ่งนั้นไว้ด้วยมือ ทรุดกายลงนั่งด้วยความแรงของวัตถุที่ถูกขว้างมา เขาประคองมันด้วยมือทั้งสองข้าง วางมันลงบนตักของเขา หันมองสายตาอันเกรี้ยวกราดของ สารวัตรพจน์

พราน เจนเชิง ควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ เขาเดินผ่าน ร.ต.อ. ผจญ ออกไป พร้อมกับมองสายตานายตำรวจหนุ่มผู้นั้น ขณะเดินผ่านไป โดยไม่ได้พูดอะไรเลย เขาหันไปทาง สารวัตรพจน์ พูดว่า

“ หมดเรื่องแล้ว ไปกันเถอะครับ เรายังเรื่องอื่นรออยู่ ”