ที่ตรงนั้นพวกเราต้องปีนเนินเขาขึ้นไปอีก มีขั้นบันไดไต่ขึ้นไปบนเนินนั้นแล้วก็ถึงที่ราบโล่งเป็นลานกว้าง มีเรือนไม้ยาวอยู่สองข้างลานกว้างนั้น
ตำรวจให้แถวเดินไปทางเรือนไม้ยาวด้านขวามือขึ้นไปบนโรงด้านนั้น
บนโรงเป็นห้องใหญ่แบ่งเป็นกี่ห้อง ผมไม่รู้ แต่มีฝากั้นเป็นห้องใหญ่ๆ
ห้องที่เขาต้อนพวกผมเข้าไปมีเด็กตัวโตๆ นั่งๆ นอนๆ อยู่หลายคน นุ่งกางเกงขาสั้นสีเทาใส่เสื้อแขนสั้นคอกลมสีเดียวกัน
พวกนั้นหันมามองพวกเราที่เดินเข้าไปใหม่ๆ
ตรงที่ว่างนั้นมีกองผ้าอยู่หกกอง
ตำรวจที่พาเราเข้ามาชี้ไปที่กองผ้านั่น
เสื้อผ้า... พวกเอ็งจัดการเปลี่ยนใส่เสื้อกางเกงเหมือนไอ้พวกนั้นมัน เขาพูด ชี้มือไปที่กองผ้าและชี้ไปที่พวกที่นั่งๆ นอนๆ มองดูพวกเราอยู่นั้น
ที่นอนหมอนมุ้ง กองอยู่กับเสื้อผ้า แบ่งที่นอนกันเอาเอง แล้วอยู่ที่นี่ คอยคำสั่ง ว่าจะให้ทำอะไรต่อไป
ว่าแล้วเขาก็ออกไปจากห้อง เสียงฝีเท้าห่างออกไป
พอสิ้นเสียงฝีเท้าไอ้พวกนั้นก็ลุกขึ้น วิ่งเข้ามาหาพวกเรา
เอาโว้ย... ต้อนรับมันหน่อย...
ไม่ทันได้ตั้งตัวพวกมันสักสิบกว่าคน ร่วมยี่สิบ เยอะแยะไปหมด ผมไม่ทันนับ ก็เข้ามารุมล้อมพวกผม
ผมไม่ทราบว่าอะไรต่ออะไรมั่งที่มากระทบผิว ล้มลุกคลุกคลานอยู่กับกองผ้านั่นเอง ผมถอยออกไปชิดฝาห้องแล้วยกมือไหว้ ก้มหน้านิ่ง
กลัวแล้วครับ ผมร้องออกมา คู้เข่างอมืออยู่ในท่าไหว้
ไอ้นี่มันเล็กเหมือนลูกหมา พอแล้วโว้ย เสียงไอ้คนหนึ่งตะโกน แล้วพวกมันก็ผละออกไปจากผม ปรี่เข้าไปหาไอ้พวกที่เหลือนั่นอีกห้าคน
ผมนอนจมอยู่ข้างฝาที่หลบอยู่นั่นเอง
พวกมันกลับไปรุมไอ้ห้าคนนั่นจนมองไม่เห็นตัว
มีเสียงฝีเท้าวิ่งกึงๆมาทางข้างหน้าห้อง
คนแต่งตัวสีกากีสองคนวิ่งเข้ามาในมือถือตะบองคนละอัน เขาวิ่งเข้าไปในกลุ่มนั้น ฟาดตะบองในมือดะลงไปที่ไอ้พวกที่รุมไอ้ห้าคนนั่นอยู่ วงแตกกระจาย เสียงร้องโอดโอยระงมไปหมด
คนสีกากีสองคนตามฟาดตะบองไปที่ไอ้พวกนั้นบางคนที่วิ่งหนีไม่ทัน มันกุมหัวหู วิ่งกันพล่านกลับไปที่เก่าที่ต่างคนต่างนอนอยู่
คนแต่งสีกากีสองคนไม่พูดอะไรยืนมองดูไอ้พวกนั้นอยู่สักครู่ก็เดินออกไป
พวกผมจึงได้จัดที่อยู่แบ่งที่นอนกัน
ผมต้องนอนสุดห้องเพราะตัวเล็กที่สุด
ต่างคนต่างเจ็บระบมไปด้วยกันผมโดนน้อยหน่อย เจ็บน้อยหน่อย
ผมก็ยังไม่รู้ว่ามันจะไปจบที่ไหน
จัดที่นอนเสร็จผมก็ล้มตัวลงนอน เอียงหน้าปิดฝ่ามือ น้ำตาผมไหล
ผมเพิ่งจะรู้ตัวเดี๋ยวนั้นว่าผมจะพึ่งใครไม่ได้อีกแล้ว
ผมนึกถึงยายผมคงไม่ได้พบยายอีก และก็ไม่รู้ว่า ยายทิ้งผมไปไหน ผมจะต้องอยู่คนเดียวต่อไปนี้
ผมเริ่มคิดว่าผมจะรักษาตัวอย่างไร ถึงจะรอดจากไอ้พวกนี้มันรังแก
ผมไม่มีทางที่จะสู้มัน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [