.. เย็นเมื่อวาน ฝนตกหนัก ผมเดินฮัมเพลงเบาๆ นึกถึงคนที่มานั่งรออยู่ที่หอ เธอโทรมา ตอนที่ผมกำลังวิ่งหลบพายุฝนพอดี เธออยากมาแวะพักที่ห้องผม เพราะว่ารถติดมาก ผมดีใจเป็นหมาได้ยินเสียงเจ้าของ "จะรีบไปเดี๋ยวนี้ละฮะ" เธอบอกเสียงเหนื่อยๆว่า ไม่เป็นไร ให้ฝนซาก่อนก็ได้ เพื่อนผมที่วิ่งเล่นน้ำฝน เอ้อ วิ่งหลบฝนอยู่ด้วยกัน ทำท่าหมั่นไส้กับท่าทางระริกระรี้ของผม เย็นวันนี้ พวกเรานึกครึ้มเดินไปหาอะไรกินด้วยกัน ลืมมองกันไปว่า ฟ้าข้างบนก็ครึ้มพอๆกับอารมณ์ของพวกเรา เราเดินวนทุกโรงอาหาร ทุกร้านปิดหมด พวกเราจึงเดินเลาะไปตึกใหม่ที่มหาวิทยาลัยเพิ่งเปิดใหม่ เดินเล่นกันได้สักพัก ก่อนจะกลับกันมา พร้อมกับเสียงมือถือผมดังระหว่างทาง "ไปเล้ย ไปเลย เชอะ" เพื่อนสนิทประชดเล่นๆ ที่ผมจะทิ้งให้เธอทำงานดึกอยู่คนเดียว ก็นานๆครั้ง ผมจะได้เจอเจ้าของเบอร์ที่โทรมาหาผมนี่นา ผมจำเธอได้ทันทีจากด้านหลัง เมื่อเป็นคนที่ผมรัก ท่ามกลางผู้คนมากมาย ผมก็จะมองเห็นเธอ "หวัดดีฮะ" ผมยกมือไหว้เธอ เธอพยักหน้ารับ ท่าทางเหน็ดเหนื่อย ห้องรกหน่อยนะฮะ ผมเปรยๆกับเธอ เพราะรู้ว่าพี่สาวของผมรักความสะอาดมากแค่ไหน เธอบอกว่า ไม่เป็นไรหรอก ดูเหมือนว่า เธอนอกจากจะแวะมาเพราะจะเลี่ยงรถติดแล้ว คงจะแวะมาเพราะเป็นห่วงผมด้วย น้องคนเล็กที่ยังไงก็ยังเป็นเด็กเสมอในสายตาคนที่บ้าน เรานั่งคุยกันอยู่พักใหญ่ ก่อนที่เธอจะหลับไป สั่งว่าให้ผมปลุกตอนสามทุ่ม เธอไม่ยอมค้างที่นี่ คงเกรงใจผม ไม่ก็ทนไอ้ห้องรกๆของผมไม่ไหว "ขับรถดีๆนะฮะ ถึงแล้วโทรมาบอกด้วย" ผมบอกเธอตอนส่งเธอขึ้นรถ แล้วเธอก็โทรมาเมื่อถึงบ้านแล้ว ผมวางมือถือลง สบายใจก่อนที่เผลอหลับไปหลังจากนั้น รู้สึกตัวอีกที ก็เช้ามืดแล้ว คอมพิวเตอร์ยังคงเปิดอยู่ มีหน้าจอของคนที่ทักมากระพริบอยู่ คืนที่ผ่านมา ด้วยความเหนื่อย ผมหลับไปแบบทรมาน ปวดเมื่อยตามเนื้อตัว ปวดหัวเมื่อตื่น ร่างกายที่ถูกใช้งานหนักประท้วงผมทุกครั้ง หลังกาแฟหนึ่งแก้วผ่านไป ผมรู้สึกดีขึ้น หลายเรื่องหนักๆผ่านไป แม้ว่าผมจะตื่นด้วยความไม่สบายของร่างกาย แต่จิตใจเบาสบายขึ้น กดมือถือดูมีมิสคอลอยู่สี่สาย ผมกดโทรศัพท์หาทีละสาย ทุกสาย คือความห่วงใยที่โทรมาหาผม พ่อโทรมาตอนดึก เพราะเพิ่งทราบเรื่องวุ่นวาย ผมบอกพ่อว่า ไม่มีอะไรแล้ว เพื่อนโทรมาตอนหนังเลิก บอกว่าอยากให้มาดูด้วยกัน หนังสนุกมาก ผมหัวเราะเขา บอกให้ขับรถดีๆ เพราะเขากำลังจะกลับต่างจังหวัด ที่เหลือก็พี่สาวอีกคนของผม บ่นว่า ทำไมมีอะไรไม่เล่าให้ฟังมั่ง ผมขอโทษขอโพย บอกพี่ว่าไม่ต้องเป็นห่วง พี่ให้แง่คิดในหลายๆเรื่อง พี่คนนี้เลี้ยงผมมาตั้งแต่เกิด ยังคงห่วงผมราวกับผมเป็นเด็กน้อยของพี่เมื่อก่อน อืมม .. ครอบครัวใหญ่ มีทั้งข้อดีข้อเสีย ข้อดี คือเรามีคนร่วมแบ่งปันความสุขด้วยหลายคน ข้อเสีย คือ เมื่อเราทุกข์ มีคนมาทุกข์ด้วยหลายคน อืมม .. แต่ผมก็รู้สึกว่า มีพวกเขาอยู่ ยังดีกว่าไม่มี   Create Date : 17 กรกฎาคม 2551 7 comments Last Update : 17 กรกฎาคม 2551 11:47:18 น. Counter : 626 Pageviews. Share Tweet

อ่านแล้วรู้สึกว่า...... คุณเป็นนักเขียนคนหนึ่งที่ดึงอารมณ์คนอ่านได้ดีทีเดียวค่ะ ยินดีกับความรักที่คุณได้รับนะคะ ไม่ว่าเราจะโคแค่ไหน ครอบครัว ก็ยังคิดว่าเราเป็นเด็กเสมอ และนี่แหล่ะคือคำว่าห่วงใย โดยแท้จริงค่ะ จะแวะมาเยี่ยมบ่อย ๆ นะคะ   โดย: nui_kiku 17 กรกฎาคม 2551 11:07:45 น.

^_^   โดย: upatan IP: 125.26.39.190 17 กรกฎาคม 2551 12:43:26 น.

ผมว่าการแบ่งปันความทุกข์ในครอบครัว คือการแสดงออกซึ่งความรักความห่วงใยที่มีต่อกันและกันอย่างหนึ่งนะครับ ได้เวลากาแฟแล้วครับ :)   โดย: so straight 17 กรกฎาคม 2551 15:44:34 น.

อืม .. ตากฝนเยอะไม๊คะเมื่อวาน :)   โดย: in my life IP: 124.121.168.96 17 กรกฎาคม 2551 15:45:12 น.

ก็รู้สึกดี อุ่นใจ แม้พายุฝนกระหน่ำ มีอีกหลายชีวิต ที่คิดถึง...เป็นห่วงและอยู่เคียงข้างคุณ ครอบครัวอบอุ่นดีนะค่ะ   โดย: ท้องฟ้าเสียงเพลงทะเล 17 กรกฎาคม 2551 18:20:21 น.

ยิ้มนะวันนี้และเผื่อพรุ่งนี้อีกวัน   โดย: Shake. IP: 125.26.53.9 17 กรกฎาคม 2551 20:12:33 น.

ฝนตก เดินย่ำน้ำฝนออกไปช้าๆ ถึงรถไฟฟ้า ฝนยังตก ชาร้อนๆ หนึ่งแก้ว อากาศเย็นสงบลง ฝนตก เดินย่ำฝนอีกครั้ง   โดย: แอบชอบ คห. ข้างล่าง 17 กรกฎาคม 2551 21:31:37 น.