อืมม ..ฝน .. เธอ .. ผม


เคียงข้างกัน ผมแอบมองเธอ

เธอยิ้ม หัวเราะ และแซวผมไม่หยุด

ผมหัวเราะ ยิ้ม และยอมถูกโดนแซว

วันนี้เธอแวะมาช่วยงานของผม อย่างมีน้ำใจ



ผมนึกขอบคุณพายุฝน ที่รั้งเธอไว้ให้อยู่นานอีกหน่อย

เรามีเรื่องคุยกันเยอะแยะ แต่เราก็ไม่ได้คุยกันมากเรื่องนัก

เราได้แต่คุยในเรื่องแค่บางเรื่อง แต่ซึมซับและหัวเราะกับมันจนเต็มที่



เวลาเริ่มค่ำ ฝนยังตกไม่หยุดสาย ฟ้ายังแลบแปลบปลาบน่ากลัว

แต่เธอจำต้องเดินทางกลับ

"เอาร่มไหม" เพื่อนคนหนึ่งถามเธอ

ผมเดินไปหยิบร่มของผมเตรียมไปส่งเธอ

"ไม่เอาหรอก" เธอตอบเพื่อนคนนั้นอย่างนั้น ก่อนจะต่อไปว่า "จะเดินใต้ร่มคันเดียวกันกับ (ชื่อผม)"

ผมหัวเราะปนอาการร้อนผ่าวบนใบหน้า

เฮ้ย ปลาทองหน้าค่อนข้างด้านอย่างผม อายเป็นกับเค้าด้วยแฮะ



ผมเดินไปส่งเธอที่รถ โบกมือร่ำลาเธอ

นึกถึงคำพูดของเธอเมื่อสองปีก่อนเมื่อเรากลับมาเจอกันอีกครั้ง

วันนั้นผมยังคงโสดถลาลมเล่นไปเล่นมา

"หากรู้อย่างนี้ ไม่ปล่อยไปหรอก รู้มั้ย" เธอบอกเป็นนัยๆ

หากเธอรู้ว่าผมไม่ได้ชอบเพื่อนเธอที่มาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เธอก็คงไม่เดินออกไปจากผมเมื่อวันก่อนนู้น ใช่ไหม?

"เป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว" ผมบอกเธอวันนั้น



"ฝากหวัดดีเจ้าตัวเล็กด้วยนะ" ผมบอกเธอตอนส่งเธอถึงรถ

เธอยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ลูกน้อยของเธออายุไม่มากนัก กำลังน่ารักทีเดียว

รถของเธอแล่นออกไปช้าๆ ท่ามกลางสายฝน

ผมยืนถือร่มคันเดิม มองแสงไฟท้ายรถเธอที่ส่องแสงในความมืด




ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ไม่เคยเปลี่ยนไป

แววตานั้นที่เธอมองมา มันทำให้ผมภูมิใจได้เสมอ

ว่าผมเป็นคนๆหนึ่ง ที่เธอรู้สึกดีด้วยมากๆทีเดียว


ช่วงหลังๆ แม้ว่าผมจะเฉยเมยกับความรู้สึกที่ส่งมาจากคนรอบข้างมากขึ้น ทั้งตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ

แต่วันนี้ ความรู้สึกจากเธอที่ไม่เคยเปลี่ยนไป มันทำให้ผมรู้สึกดี






"อืมม เป็นเพื่อนกันนี่ดีจริงๆ"

เช้านี้ ผมก็ยังยิ้มอยู่ เมื่อนึกถึงเธอ