สิบเก้านาฬิกา สามสิบเก้านาที



พายุฝนเทกระหน่ำ

ผมนั่งมองมันนิ่งๆ หลังหน้าต่างบานสูงจรดเพดาน

มันเป็นบทปิดท้ายของวันที่ยอดเยี่ยมและเหมาะกับวันแบบวันนี้ดีจริงๆ




อีกไม่นาน หลังพายุผ่านไป ท้องฟ้าก็คงจะโปร่งมากขึ้น

ผมกำลังเฝ้ารอท้องฟ้าแบบนั้น

อย่างน้อย มันก็คือสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมจะคาดหวังได้ในวันอย่างวันนี้




อืมม .. แล้วผมจะกลับบ้านไงดีหว่าเนี่ย ร่มก็ดันให้เค้ายืมกันไปหมดแล้ว

คงโดนแม่บ้านค่อนแคะอีกตามเคย กับร้องเท้าเปียกแฉะ

แต่ช่างเหอะ ผมว่าเสียงป้าแม่บ้านก็ยังเพราะว่าหลายเสียงที่ผมได้ยินมาวันนี้



และเดินตากฝนให้หัวมันเย็นลงบ้าง ก็คงไม่เลว



ป้าฮะ ผมกำลังจะกลับแล้วละฮะ ป้าเตรียมม็อบถูกพื้นไว้พร้อมหรือยัง ?