เช้าวันพฤหัสบดี ท้องฟ้าอึมครึม
ฝนคงจะตกอีกไม่นาน

อากาศน่าซุกตัวอยู่แต่ในร่ม แต่นั่นคงยาก
ผมไม่มีเวลาสำหรับกลิ้งเกลือกกับตัวเอง หรือกับคุณมากนัก

บางอย่างหายไป แลกกับบางอย่างที่อยากทำและต้องทำ
ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ และไม่มีใครจะได้ทุกอย่างที่ต้องการไปทั้งหมด


ความสุขที่เกิดขึ้นปัจจุบัน ต่างจากความสุขเมื่อก่อน
สุขกับการอยู่กับตัวเอง กับความเงียบ กับความสงบ หายไป
สุขกับการอยู่และทำให้กับคนอื่น แม้จะเหน็ดเหนื่อย แต่ก็คุ้มกับการที่จะให้มันมาแทนที่ความสุขแบบเดิม ๆ

เพราะสุขแบบหลัง นอกจากผมสุขแล้ว คนอื่นก็สุขด้วย

แต่อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างก็มีขีดจำกัดของมัน
ตัวผมเองก็เช่นกัน
ซุปเปอร์แมนยังมีเวลากลับไปเป็นนายคล๊ากคนปกติธรรมดาเลย
ผมเอง ก็กำลังวางแผนจะจัดสมดุลชีวิตใหม่เช่นกัน

สมดุล คือ ภาวะที่เกิดขึ้นระหว่างสองสถานะ
เมื่อไรที่ทั้งสองสถานะ สามารถทำงานและเกิดขึ้นไปพร้อมกันได้ดี สภาวะนั้นก็สมดุล
สำหรับผม ถ้าสมดุล มันต้องมีความสุข สงบ เกิดขึ้นได้ แม้ไม่ทุกวี่ทุกวันก็ตาม


การปรับสถานะใดสถานะหนึ่งให้เปลี่ยนไป ก็เป็นการปรับสมดุล เมื่อผ่านไปสักระยะ ก็จะมีการปรับตัวจนเข้าสู่สมดุลของภาวะใหม่เอง

ผมจึงลองวางแผนในใจ อย่างระมัดระวัง ว่าจะปรับสภาวะสมดุลในปัจจุบัน ให้เป็นสภาวะใหม่ในอนาคต ที่หวังว่ามันจะเข้าสู่สมดุลของมันเองในเร็ววัน


เปล๊า ผมไม่ได้คิดจะไปแต่งงานนะฮะ 55




ผมคิดว่า เมื่อผ่านไปสักระยะหนึ่ง มันก็ควรปรับและทบทวนชีวิตของตัวเอง
จะปล่อยมันไว้แบบเดิมๆ ทั้งปีทั้งชาติได้อย่างไร หากผลการทบทวนมันบอกผมว่า สมควรลองเปลี่ยนได้แล้ว


กล้ารึเปล่า .. เท่านั้นเอง

กล้ารึเปล่า ? ผมก้มลงถามภาพตัวเองที่สะท้อนในผิวกาแฟในแก้วอุ่นๆ
ภาพสะท้อนนั้นไม่ได้ตอบผม

แต่ผมเห็นรอยยิ้มจากมัน