"อยากได้ร่มเหรอ" เธอถามขณะที่ผมชะลอฝีเท้าเมื่อเดินผ่านซุ้มที่ขายร่ม

เธอถามคำถามนั้น ก่อนจะหัวเราะออกมาแบบนึกได้

ก็ร่มของผม ส่วนใหญ่ก็ให้เธอไปใช้

พูดอีกนัยหนึ่งคือ ร่มของเธอส่วนใหญ่มาจากผมนั่นเองในระยะสองสามปีมานี่



หญิงสาวสองคนที่เลือกร่มอยู่ก่อนหน้านี้ ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว

เราเข้าไปยืนดูแบบเงียบๆ ผมกวาดตาไปตามร่มหลากสี

พวกเธอยังคงพิจารณาและวิเคราะห์สินค้าแต่ละรุ่น

"นี่เธอจะรอฟังคำสรุปจากเค้าใช่ไหม" คนที่มาด้วยกับผมแซวกับอาการนิ่งเงียบของผม

สองคนที่ยืนอยู่ก่อนหันมามองเรา ก่อนจะเริ่มแนะนำสินค้าแก่เรา เธอก็พลอยร่วมวงกับเค้าไปด้วย

ผมกลืนก้อนหัวเราะลงลำคอ ในสถานการณ์แบบนี้ ผมอยู่เฉยๆดีกว่า

การเข้าไปขัดในวงการช็อปปิ้งของสาวๆเหล่านี้ อาจจะถึงแก่ชีวิตได้เลยทีเดียว



เธอยืนกอดเอวผมไม่ยอมปล่อย ด้วยความเคยชิน

แว๊บหนึ่ง ผมเหลือบเห็นสายตาของคนขายที่มองมาที่เรา

ผมเลิกสนใจสายตาคนอื่นที่มองเรามานานแล้ว คนมองและตัดสินตามไม้บรรทัดของตัวเอง ผมจึงไม่คิดจะไปใส่ใจ


"ช่วงนี้ฝนตก โรงงานจะผลิตร่มออกมามาก แต่ลายไม่ค่อยมีให้เลือกเยอะ"

แม่ค้าบอก

"งั้นเดือนหน้า จะแวะมาใหม่แล้วกันนะฮะ" นั่นคือคำแรกที่ผมเอ่ยปาก

หญิงสาวสองคนข้างๆผม หัวเราะกิ๊ก

แม่ค้าค้อนผม ก่อนบอกว่า ก็รีบซื้อไปซะตอนนี้ดีกว่าค่า เพราะยังมีลายให้เลือกเยอะ

"อ่อออออ" ผมรับคำเบาๆ เธอที่กอดเอวผมแทบจะหยิกผมให้เลย



ท้ายสุดหญิงสาวสองคนนั้นก็ได้ร่มกันไปหนึ่งคัน

ส่วนผมกับเธอ เดินออกมาจากร้านมือเปล่า

"นี่เธอไม่ได้จะมาซื้อร่มรึไง" เธอถาม คงเห็นว่าผมคงไม่ตกลงใจเอาแน่ๆ

"เปล๊า เราแค่ไปยืนฟังเค้าคุยกันเฉยๆ"

เธอค้อนผมให้อีกหนึ่งที

"อ่อ มีเวลาแล้วนี่นะ" เธอแซว หลังจากที่เธอเห็นผมไปอ้อนเจ้าหน้าที่ดูแลโครงการที่ผมต้องส่งงาน เพื่อขอเลื่อนการส่งงานออกไป

ด้วยแววตาละห้อย และสารภาพเค้าไปตามตรงสั้นๆ "ไม่ทันฮะ"

"ว่าแล้วเชียวค่ะ" น้องเจ้าหน้าที่หัวเราะ เพราะเธอทวงงานผมแต่เช้า ขณะที่ผมวิ่งเข้าวิ่งออกห้องประชุม

รุ่นน้องอีกคนที่นั่งอยู่กับเจ้าหน้าที่หัวเราะ เอ๊ย ผมหน้าด้านไม่อายหรอก ฮ่าๆ




สองทุ่มครึ่ง ผมเสร็จรายงานที่ต้องทำส่งไปเก้าสิบเปอร์เซ็น

ผมพิมพ์ไปที่หน้าจอเธอคนเดิม ชวนกลับบ้าน

เธอถามว่า อ้าวยังไม่กลับเหรอ ผมตอบว่า ก็รอคุณกลับไง

ก็เธอน่ะซื้อของมาซะเพียบจากตลาดนัด

ผมแย่งของมาจากมือเธอ ทั้งๆที่เธอบอกว่าไม่เป็นไร

ผมหัวเราะ คนที่เธอกลับบ้านด้วยประจำและคอยช่วยเธอถือของไม่อยู่นี่นาวันนี้



ผมเลือกที่จะเดินไกลขึ้น เพื่อไปส่งเธอให้ได้ไกลมากขึ้น

"ร้านหนังสือปิดแล้วแหละตอนนี้" เธอบอกผม ตอนจะไล่ผมกลับหอกลางทาง

"ไปซื้อของ" ผมบอกเธอสั้นๆ ไม่ยอมส่งคืนของที่ถือมาให้

เธออมยิ้ม และไม่ได้ต่อความใดๆ



ผมส่งเธอตรงทางแยก เธอถามว่าหนักไหม ผมส่ายหัว

แยกจากเธอ ผมก็เดินเข้าห้างและเดินออกทันที

ก็แน่ละ ร้านหนังสือปิดแล้วและผมไม่ได้จะมาซื้อของใดๆ

ผมแค่อยากจะมาส่งเธอ



เล็กๆน้อยๆ ผมอยากทำให้เธอ

จะมีเวลาอีกสักเท่าไรกันเชียวที่จะทำดีให้คนที่คุณรัก

เพราะผมรักเธอ ผมจึงอยากทำให้ แม้จะเเค่เล็กน้อยก็เหอะ



อืมม .. มันเป็นภาวะพึ่งพาซึ่งกันและกัน ผมว่านะ

ผมช่วยเธอทางกาย เธอช่วยผม .. ท า ง ใ จ

the way that i feel about you
Is beyond words

Create Date : 17 พฤษภาคม 2551
Last Update : 17 พฤษภาคม 2551 12:30:57 น.		7 comments
Counter : 546 Pageviews.
Share Tweet