"หัวใจของอา(ชื่อผม) สีอะไร?"

เสียงใสๆ คำถามซื่อๆ ของเด็กชายวัยไม่เต็มห้าขวบดี

คำถามที่โพล่งขึ้นมากลางวงปั้นดินน้ำมันของอาและหลาน



ผมมองหน้าเขา

จับแก้มยุ้ยๆนั้นบีบเบาๆ

หัวเราะ แต่ไม่ยอมตอบ



หากผมถามเด็กน้อยกลับ เขาก็คงตอบอย่างไม่รีรอว่าหัวใจมีสีอะไร

แต่พอเป็นวัยอย่างผม .. คำถามเรียบง่ายนั้นดูจะยากเย็นเกินจะตอบได้ง่ายๆ




สองคน สองวัย เรานั่งปั้นนู่นปั้นนี่ไปเรื่อย

ผมมองเขาปั้นดินน้ำมันเล่น

ลูกไก่ของเขา ก็ต้องสีเหลือง

หัวใจ ก็ต้องสีแดง

ใบไม้ของเขา ก็ต้องสีเขียว

รูปแบบของเด็กน้อยที่ไม่ปรุงแต่ง ที่เป็นไปตามความเป็นจริงที่มันเป็น



ตัวไก่ของผมสีเขียว

หัวใจผมสีมั่วไปหมด

ใบไม้ของผม สีช้ำๆ

รูปแบบของคนโต ที่ปรุงแต่ง และไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป


และที่สำคัญ ... บางครั้ง มันไม่มีทางเป็นไปได้จริง




บางคนว่า สร้างสรรค์ .. เขาคือคนที่มองโลกในแง่ดี

บางคนว่า ปรุงแต่ง .. เขาคือคนมองโลกบนความเป็นจริง

บางคนว่า ประสาท มันเป็นไปไม่ได้หรอก .. เขาก็คืออีกคนที่มองโลกบนความเป็นจริง



เขา และ เขา และ เขา อยู่ในตัวผมในทุกๆวัน

แต่เด็กน้อยที่บริสุทธิ์นั้น กลับหายไปเมื่อนานมาแล้ว


ผมเริ่มจะสงสัย .. ผมเคยมีวัยที่บริสุทธิ์น่ารักแบบนั้นกับคนอื่นเค้าบ้างรึเปล่าวะ 5555




แค่คำถามสั้นๆของเด็กน้อยคนนี้

มันทำให้ภายใจวงปั้นดินน้ำมันของเขาและผม ดูจะมีบทวิเคราะห์หลายอย่างเกิดขึ้นในใจผม

ผมไม่ได้ป้อนสิ่งที่ผมสังเคราะห์ในหัวผมให้แก่เขา มันยังไม่จำเป็น

ที่สำคัญ เขาควรเติบโตมาด้วยความคิดของเขา ด้วยสิ่งต่างๆที่เขาจะได้เรียนรู้ด้วยความรู้สึกของเขาเอง และปั้นมันด้วยตัวของเขาเอง




วงปั้นดินน้ำมันของเราสลายตัวลง เมื่อถูกไล่ให้ไปล้างมือเพื่อมากินข้าวเย็น

ระหว่างล้างมือ เขายังถามผมอีกครั้งเรื่องนู้นเรื่องนี้ และยังกลับมาถามว่าหัวใจที่ผมปั้นตะกี้ สีอะไร และจะเก็บไว้ได้มั้ย

ผมไม่ได้ตอบเขาอีกตามเคยว่าสีอะไร

แต่ผมตอบเขากลับไปว่า หากเต้อยากเก็บไว้ เพราะมันคือสิ่งที่คนที่เต้รักทำ เต้ก็จงเก็บไว้ และก็เก็บไว้ให้ดี

Create Date : 06 เมษายน 2552
Last Update : 6 เมษายน 2552 18:07:34 น.		14 comments
Counter : 648 Pageviews.
Share Tweet