"ตัดผมรึคะ?"

"อืมม แปลกรึ?" ผมไม่รู้สึกอะไร จนเมื่อเธอทัก ผมจึงเริ่มเขินจนต้องจับหัวตัวเอง แบบไม่รู้จะวางมือตรงไหนดี

เธอส่ายหัว ยิ้มกว้าง ตาเป็นประกาย

ถ้าเธอไม่ใส่ใจ ก็คงไม่ไถ่ถาม




"ยุ่งมั้ยคะ? พอมีเวลาไหม ?"

ผมส่ายหัวตอบคำถามแรก และพยักหน้าตอบคำถามหลัง ดูน่าตลกจนผมหัวเราะตัวเอง

แม้จะเดือดร้อน แต่เธอจะถามผมก่อนเสมอว่าผมสามารถคุยงานได้ด้วยรึเปล่า




"หิวมั้ยคะ? จะลงไปซื้อขนมข้างล่างกัน (ชื่อผม)อยากได้อะไรมั้ยคะ?"

เธอแวะมาเคาะห้องถาม เธอไม่ต้องถามก็ได้ จะได้ไม่ต้องหอบหิ้วอะไรให้หนักเพิ่ม

คาดว่าเธอคงสมเพชผมในวันหนึ่งที่ผมท้องแห้งอยู่ในห้องทำงาน หลังจากนั้นเธอจะแวะมาเคาะห้องผมเสมอ


ผมส่ายหัว .. อยากได้รอยยิ้มคุณ .. ผมคิดในใจ และบอกกลับไปแค่คำขอบคุณ

มันอาจจะฟังดูเลี่ยน แต่ผมพบว่า รอยยิ้มของคนหนึ่งคน มันหวานกว่าขนมใด ๆ และเมื่อใดที่ผมได้เห็นผู้คนยิ้ม ผมพบว่าโลกรอบตัวผมมันอิ่มไปเอง

รึว่า ผมจะหิวความสุขมากไป ?





"(ชื่อผม) แพ็คเกจมาค่ะ"

เธอมาบอกผม โดยไม่ต้องหยิบมาให้ก็ได้ แต่เธอก็มีน้ำใจถือมาให้ด้วย

"ขอบคุณฮะ"

ผมมองพัสดุไปรษณีย์ รู้ดีว่าข้างในมีหนังสืออยู่หนึ่งเล่ม

ผมล่ะอยากบอกรักเธอด้วยหนังสือเล่มนั้นจริงๆ





แม้จะเหนื่อย แต่ผมพบว่า ในแต่ละวันของผม มีน้ำใจไหลเวียนหล่อเลี้ยงแต่ละช่วงเวลาอยู่เสมอ

เราให้และรับ แสดงความห่วงใย ยื่นความหวังดีให้กันและกันอยู่เสมอ ผมดีใจที่ได้อยู่ในสังคมเล็ก ๆ แห่งนี้

จนบางวัน มันแทบทำให้ผมทะลักทะล้นไปด้วยความยินดีในใจ

ผมว่า มันน่าเสียดายที่เราจะมองผ่านสิ่งเหล่านี้ไป ผมไม่คาดหวังความสุขที่ยิ่งใหญ่ ในเมื่อผมก็สามารถได้รับมันจากสิ่งเล็ก ๆ แบบนี้ตลอดเวลาอยู่แล้ว

ฮะ ความสุขของผม ไม่ได้อยู่ไกลตัวสักเท่าไร