สามทุ่มครึ่ง ผมโบกมือร่ำลาคนที่มาด้วยกัน

หยิบมือถือขึ้นมาดูว่าช่วงที่ปิดเสียงมีใครคิดถึงผมบ้างรึเปล่า


ปกติ ไม่ค่อยมี

คราวนี้ มีชื่อพี่สาวทิ้งไว้

ผมมองนาฬิกา เวลานี้พี่สาวผมหลับแล้วแน่ๆ แต่ผมก็ยังโทรไปหา

"มีอะไรรึเปล่าฮะ" ผมถามไถ่หลังจากทักทายกันเสร็จ

"เปล่านึกว่าออนไลน์อยู่ตอนนั้น"


ผม อืมม ในคอเบาๆ

แต่ดูเหมือนเป็น อืมม ที่ผมรู้สึกเสียใจ เมื่อได้ฟังเรื่องราวเพิ่มมากขึ้นจากพี่สาว

ผมพลาดโอกาสสำคัญจนได้

ตอนนั้น คนที่ออนไลน์อยู่คือพี่ชายของผม

พี่ได้คุยกับ "เธอ"


"อะไรนะ พี่(ชื่อพี่ผม) ได้คุยด้วยเหรอ โห.."

ปกติผมจะงอแงไม่บ่อยนัก แต่กับคนในบ้าน บางทีผมก็ยังคงเป็นน้องสุดท้องอยู่ดี

ผมนึกอิจฉา ผมนึกสงสัย เรื่องราวที่พี่ชายของผมคุยกับ "เธอ"



ในยุคปัจจุบัน เทคโนโลยีช่วยเชื่อมพวกเราได้มากขึ้น

ครอบครัวใหญ่อย่างบ้านผม ที่ทุกคนทำงานหมดแล้ว บางส่วนมีครอบครัวของตัวเอง การโทรคุยกันบางทีก็ไม่ได้ทำกันอย่างสม่ำเสมอ

แต่นับแต่ผมไปไกลมากในเดือนที่ผ่านมา การคุยกันทางโทรศัพท์ดูเป็นการยากเข้าไปอีก

พี่สาวคนที่สาม ทำให้ผมแปลกใจ เมื่อเธอเริ่มเรียนรู้การใช้โปรแกรมคุยจากหลานสาวเพื่อที่จะติดต่อกับผม

ผมจะตื่นมาคุยกับเธอทุกเช้าที่นั่น เธอจะรอคุยกับผมทุกคืนที่นี่

เธอถามไถ่อาการ และสอบถามสถานการณ์ เธอห่วงผมมาก เกรงว่าผมจะไปพิเรนติดโรคไข้หวัดใหญ่มา


ผมเริ่มเห็นกรุ๊ปเมล์ที่พี่ชายทำ ที่มีชื่อทุกคนในบ้านในนั้น

พี่สาวคนที่สอง เริ่มส่งอีเมล์มาหาผม บอกว่าเป็นห่วงมาก

เราเริ่มตอบโต้กันทางอีเมล์มากขึ้น

มันเริ่มจากจุดนั้น



ทุกวัน ผมมักจะได้ฟอร์เวิร์ดเมล์จากพี่ชายเข้ามาในกรุ๊ปเมล์ของบ้านเรา

ตอบโต้กันบ้าง แซวกันบ้าง

ผมได้คุยเอ็ม เอส เอ็น กับหลานชาย บ้างในวันเสาร์ที่เขาได้รับอนุญาตให้นอนดึก ไอ้ตัวเล็กที่มันอยู่อนุบาลสอง มันก็อยากคุย อยากพิมพ์ แต่พิมพ์ไม่รู้เรื่องเลย 55

ผมได้คุยกับพี่สาวคนที่สอง ที่ผมไปสอนให้คุยผ่านทางโปรแกรมนี้เป็นครั้งแรก

พี่สาวเริ่มคุยกับหลานสาว ที่ปกติพี่จะไม่ค่อยได้คุย แต่ถามถึงประจำ

ผมรู้สึกว่า เทคโนโลยี มันช่วยเชื่อมและโยง พวกเราเข้าด้วยกัน




เช้านี้ สิ่งแรกที่ผมทำระหว่างเดินทางมาทำงาน คือ โทรหา "เธอ"

"ว่าไงฮะ ได้ข่าวว่าทันสมัยแล้วนะฮะ" ผมแซวเธอทันที

เธอหัวเราะเอิ๊ก ๆ ๆ

ผมละชอบจังตอนเธอหัวเราะ

"แล้วไม่อยู่รอคุยด้วยกันเลยนะฮะ" ผมตัดพ้อต่อแบบไม่จริงจัง

เธอยิ่งหัวเราะเข้าไปใหญ่

เริ่มวันด้วยเสียงหัวเราะของเธอนี่ มันดีชะมัด



"ก็มันมองไม่ค่อยเห็น จิ้มปุ่มก็ไม่ค่อยถูก" เธอบ่น

ผมถามว่าเธอคุยอะไรกับพี่ชายผมบ้าง

เธอก็เล่ามา ดูเหมือนว่าเธอจะคุยไปไม่เยอะ

"แล้วก็พิมพ์ไปบอกว่า ไม่คุยแล้วนะ แม่จะดูทีวี"



น่านไง สมเป็นแม่ผม

ติดละครล่ะเค้าล่ะ ซีรี่ส์เกาหลีก็ไม่เว้น



ผมนึกภาพหญิงชราตัวกลมๆ นั่งอยู่หน้าจอคอม

พยายามเอานิ้วที่อ้วนๆ หยาบและใหญ่ ตามประสาคนทำงานหนักมาแต่เล็ก พยายามจะจิ้มลงบนแป้นพิมพ์ที่มีขนาดไม่ใหญ่นัก

แค่นึกภาพ ผมก็หัวเราะออกมาแล้ว

แม่บอกว่า พี่ชายคนที่สองโทรมาแซวว่า ระวังเถอะ จะติดเนทเอา แล้วอย่างนี้จะไปบ่นหลานไม่ได้นะ

ผมว่า แม่น่ะติดเนทยาก ซีรี่ส์เกาหลีก็ว่าไปอย่าง


แต่กระนั้น ผมก็นึกขอบคุณเทคโนโลยี

มันทำให้เราเชื่อมและโยงถึงกันได้

ไม่เว้นแม้กระทั่งกับหญิงชราที่ผมรักมากคนนี้



เสียงพ่อแซวมาในโทรศัพท์ว่า เดี๋ยวนี้แม่เค้าทันสมัย

แม่ก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากต่อ

ผมละชอบจริงๆ เวลาเธอหัวเราะ



เดี๋ยววันหลัง ผมจะต้องลองคุยกับเธอซะหน่อยแล้ว

แม้ว่าผมจะคุยผ่านโปรแกรมนี้ไม่เยอะ

แต่กับเธอคนนี้ พลาดไม่ได้ซะแล้ว

Create Date : 29 พฤษภาคม 2552
Last Update : 29 พฤษภาคม 2552 13:50:56 น.		4 comments
Counter : 677 Pageviews.
Share Tweet