‘ตึ๋ง ตึ่ง’ เสียงดังเตือนว่ามีข้อความในไลน์เข้ามา
เมื่อก่อนไม่มีโทรศัพท์สมาร์ทโฟน ก็เงียบสบายดี แต่การมีก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
ทุกอย่างมีสองด้านเสมอ

ผมสไลด์หน้าจอเลื่อนภาพนักร้องหนุ่มคนโปรดให้เลื่อนไป เพื่อปลดล็อคหน้าจอและแตะไปที่ปุ่มเขียวๆแสดงโปรแกรมไลน์
อ่อ .. เธอนั่นเองที่ส่งข้อความมา

'กาแฟหมดยัง?' ข้อความสั้นๆ ผมเดาได้เลยว่าพรุ่งนี้เธอจะเข้าทำงานสายหน่อยและจะผ่านไปร้านกาแฟเจ้าประจำ
ผมอดรู้สึกดีไม่ได้ ความใส่ใจห่วงใยของเธอหรือใครหลายๆคนรอบตัว ทำให้ชีวิตประจำวันของผมสดชื่น และผมเองก็พยายามจะเติมสิ่งเหล่านี้ให้กับคนรอบตัวผมเช่นกัน รับและให้ นั่นคือสิ่งที่เราควรปฏิบัติต่อคนรอบตัวเรา

‘หมดแล้ว’ ผมตอบไปสั้นๆ ก่อนจะมีความคิดแผลงๆผุดขึ้นมาในหัว
ผมมองหน้าจอ พยายามเอาปลายนิ้วชี้ใหญ่ๆพิมพ์คำต่อลงไป
‘หมดแล้ว แต่ความคิดถึงยังไม่หมด’
กดส่ง พลางหัวเราะกับตัวเอง เธอจะตอบว่าไงนะ

.. เงียบ ..

ฮา .. มีสองทาง ไม่เธอไม่ได้ดู ก็กำลังคิดหาคำตอบอยู่
ผมเข้านอนด้วยข้อความสุดท้ายแบบนั้นในไลน์ และสายสุดท้ายที่โทรมาถามว่า ผมเกิดวันไหน


ตื่นมาเช้านี้ ชงกาแฟด้วยผงกาแฟที่เหลืออยู่ พอหยิบเอามือถือมาเติมไฟ ถึงได้รู้ว่ามีข้อความจากเธอเข้ามาตั้งแต่เมื่อคืน

‘แล้วความรักล่ะ คริคริ’
ผมล่ะไม่ชอบคริ คริ อะไรพวกนั้นเลย แต่ก็อดขำกับคริๆ หนนี้ไม่ได้


เอาละวะ ต้องไม่ใช่ผมสิที่ได้อายเช้านี้
ชงกาแฟไป พลางนึก ความรักน่ะมีเยอะ แต่เราลืมแสดงออก ลืมแบ่งปัน กันรึเปล่านะ

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ตอบกลับไป







‘ความรักก็ยังไม่หมด’ .. อืมม .. เดี๋ยวดิ ยังไม่ใช่ทั้งหมดที่มันเป็นนี่นา เอาใหม่

‘ความรักก็ยังไม่หมด มีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกวัน’



กดส่ง




....





'ตึ๋ง ตึ่ง' ... เสียงเตือนว่ามีข้อความเข้ามา