ค่ำวันหยุด

หลังฝนตกหนัก อากาศข้างนอกชื้นขึ้น

ผนังกระจกของห้องที่เปิดเครื่องปรับอากาศ ฉาบไปด้วยไอความชื้น



บนกระจกที่มีฝ้าไอน้ำขาวขุ่น

มีข้อความทิ้งไว้มากมาย

ผมที่เดินผ่านไปแล้ว ถึงกับหยุดและถอยหลังกลับมาเพื่อยืนดู



ผมยืนยิ้มอยู่คนเดียวในความมืด

รู้ตัวอีกที ก็เมื่อลดสายตามาเห็นคนหลังกระจกบานใหญ่นั้น

เธอก้มๆเงยๆ อยู่เหนือตู้ขายไอติม



บลูเบอรี่ไง .. ผมลุ้น อยากให้เธอชิมของที่ผมว่าอร่อย

เธอน่ารักดี บวกกับข้อความน่ารักๆที่ทิ้งไว้บนกระจก ทุกอย่างดูน่ารักไปหมด

ผมคงยืนดูภาพที่ประเทืองสายตานั้นนานไปหน่อย จนเธอเงยหน้าขึ้นมา



เราสบตากันสามสี่วินาที

รอยยิ้มของผมทำให้เธอเขินรึเปล่านะ เธอถึงได้หลบสายตา

ก็มันกระทันหัน ผมจึงหุบรอยยิ้มนั้นไม่ทัน และผมก็ไม่ตั้งใจจะเก็บมันด้วย

ในภาวะปัจจุบัน รอยยิ้มเป็นสิ่งหายาก หากได้ยิ้มแล้วผมก็อยากจะเก็บมันไว้นานๆ

ผมเกรงแต่ว่า เธอจะคิดว่าผมเป็นโรคจิตน่ะสิ




ผมคิดเล่นๆว่า

หากเธอคือคนที่ผมรักและยืนอยู่ด้านหลังกระจกบานนั้น

ผมจะทิ้งข้อความไว้บนกระจกให้เธอ

เป็นรูป ... หัวใจ ?

อืมม ไม่ใช่ละ ผมขอเขินตายซะดีกว่าจะทำแบบนั้น




มันคงเป็นรูป จุดสองจุด กับเส้นโค้งอีกหนึ่งเส้น

รวมเป็นหน้า ที่ยิ้มกว้าง .. กว้าง


สำหรับข้อความให้คนที่ผมรู้สึกดีด้วย รอยยิ้มกว้างๆ มันก็น่าจะดีไม่น้อย