"นี่ลมหนาวจะเข้า หรือว่าฝนจะตกกันแน่ ?"

เขาเอ่ยถาม

เรายืนอยู่บนระเบียงตึกชั้น 12

ข้างหน้าคือภาพเมืองใหญ่ ภาพตึกที่ถูกห่มด้วยผ้าห่มหมอกบางๆ

ลมยังคงพัดแรงและต่อเนื่อง

เมฆสีเทาจางๆ แผ่หนากระจายทั่วไปทั้งท้องฟ้า



อืมม .. ลมหนาวคงกำลังจะมา แต่ฝนก็อยากจะตก ผมตอบเขาว่างั้น

เขาหัวเราะ ก่อนเดินไปทำงานต่อ



ผมยังคงนั่งดื่มชาของผม ชาหอมกลิ่นดอกไม้และไม้ป่าฝน สดชื่นเหมือนฝนตกใหม่ๆ

หากเป็นวันฝนตก มันคงเข้ากันดี

เป็นเช้าอากาศมัวๆ อย่างวันนี้ มันก็ไม่เลว

ผมชอบมองฟ้า มองฝน มันเป็นเวลาสั้นๆที่ผมหลุดออกจากกรอบของการงาน ความรับผิดชอบ และความรัก

มีแค่ผม กับ ธรรมชาติรอบตัว

นิ่ง .. นิ่ง




อืมม .. ฝนคงไม่ตกหรอก ผมพึมพำกับตัวเอง

มันเป็นอากาศของฤดูหนาว

ดูแล้วให้ความรู้สึกเหงาแทบขาดใจ แต่ผมกลับไม่รู้สึกอะไร


คนเหงามีเยอะแล้ว

พนันได้เลยว่า บนระเบียงตึกใดตึกหนึ่งข้างหน้า ในห้องนอน ในที่ทำงาน ในห้างใหญ่ ที่มุมถนน ที่ร้านอาหาร บนรถไฟฟ้า บนชานชลา .. ต้องมีคนกำลังเหงาอยู่แน่ๆ




ผมกลับมานั่งหน้าจอคอมอีกครั้ง

ลมพัดเย็นผ่านเข้าห้องทำงาน ผมเปิดประตูห้องไว้ เปิดหน้าต่างจนกว้างสุด

ผมชอบลมธรรมชาติ มากกว่าลมจากเครื่องปรับอากาศ


ที่สำคัญ ผมไม่ชอบเสียงหึ่ง ๆ เหมือนมันจะบ่นอยู่ตลอดเวลาของแอร์ห้องผม

ผมว่ามันเป็นแอร์ขี้บ่น ผมเลยไม่เปิดมัน มันจะได้ไม่บ่น



วันเสาร์เริ่มมาได้จะครึ่งวันละฮะ


ผมกำลังทำหน้าที่ของผม หลายคนก็คงทำหน้าที่ของตัวเอง

ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ที่ไหน ที่ชายแดน บนท้องถนน หรือที่ใดๆ

ผมขอให้พวกเขาปลอดภัย



ผมหวังว่า .. วันนี้มันจะเป็นวันที่ดีอีกวัน

Rainforest mate .. ชาจากเพื่อนคนหนึ่ง

เขารู้เสมอว่าผมชอบอะไร .. ขอบคุณ


PS. P'Louis, many thx .. i enjoy it a lot.