..
"เสียงดังจัง"
นั่นคือเสียงปลายสายของคนที่ผมกดโทรศัพท์ไปหา
ผมหรี่เสียงเพลงลง ผมเปิดมันก่อนจะล้างหน้าด้วยซ้ำ
เอ่ยขอโทษที่ทำให้เธอแสบหู
"มากี่โมงฮะ" ผมถาม พยายามทำให้ประสาทตื่นตัวมากขึ้น
เธอหัวเราะ ไม่ยอมบอกเวลา
"ยังจะมาหัวเราะอีก มากี่โมงฮะ บอกมาให้ไวๆ"
บ่ายสี่โมงครึ่ง เธอจะออกจากบ้านนู้น
"ทันไหม?" เสียงอีกคนตะโกนเข้ามาในโทรศัพท์
ผมหัวเราะ แทบสำลักกาแฟที่กินอยู่
เบื่อคนเหล่านี้จริงๆ รู้ทันกันไปหมด
เป็นที่รู้กันว่า ผมรับผิดชอบดูแลเธอสำหรับช่วงที่เธอแวะมาเช็คร่างกาย
ห้องรกๆของผมก็ต้องเอี่ยมก่อนเธอมา
กำลังใจพร้อมคำถากถางจากพี่ๆ จะเข้ามาเป็นระยะทางโทรศัพท์แน่ๆ
"อ่อ แม่ฮะ เอาที่เปิดกระป๋องติดมือมาด้วยสิ"
เธอหัวเราะกับลูกของเธอที่ได้อะไรแผลงๆมาอีกแล้ว
เธอจะหัวเราะมากขึ้นหากเธอเห็นกระป๋องน้ำหวานเมเปิ้ลที่ผมพยายามเปิดด้วยวิธีอื่นก่อนหน้านี้แล้ว
ไม่มีที่เปิด แล้วผมจะรับกระป๋องที่ปิดสนิททุกด้านมาทำไม ?
อืมม .. ผมมีเหตุผลของผมละกัน
การที่ผมรับมา มันทำให้คนที่ให้มีความสุข และนั่นคือเหตุผลที่คู่ควรกับสิ่งที่ตามมาข้างหลัง
ผมเปิดคอม บอกกล่าวสถานการณ์ชีวิตกับคนที่อยู่อีกฝั่งโลก
"มาก็ดีแล้วนี่ จะได้มีเพื่อน" เขาบอกอย่างนั้น
อืมม .. นี่คุณเป็นห่วงผมว่าผมจะเหงารึไร
นั่งกินกาแฟ
มองรอบๆตัว
เอ .. ผมจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีนะ -"-
| Create Date : 16 มีนาคม 2551 |
| Last Update : 16 มีนาคม 2551 10:30:03 น. |
|
12 comments
|
| Counter : 575 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
