.. upset ..
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก
และนี่คงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย
ค่ำเมื่อวานเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามาเพื่อถามหนึ่งคำถาม กับเรื่องที่ผมคิดว่าจบไปแล้ว
ผม .. เป็นเป้าของการพูดแบบไร้ความยุติธรรม
นึกสงสัย เมื่อไรผู้คนบางกลุ่มรอบตัวผมจะเปิดใจให้กว้าง
เมื่อไรจะคิดถึงสิ่งต่างๆ รอบตัว มากกว่าคนของตัวเอง
เจ้าของสายโทรศัพท์บอกว่า ผมไม่ได้ต้องไปพูดอะไรแล้ว
มันไม่แฟร์กับเอ็งว่ะ พี่จะพูดให้เอง พี่บอกอย่างนั้น
ผมไม่ได้ร้อนใจอะไรมากมาย เพราะชินแล้วกับบางส่วนของสังคมที่ผมอยู่
แต่การเจอแบบไม่จบไม่สิ้น บางทีมันก็เสียสุขภาพจิต
เช้านี้ .. ผมอารมณ์เย็นขึ้น
ระเบิดที่มีอยู่ในมือเมื่อวาน ถูกวางลงนานแล้ว
หากเป็นนาทีนั้นเมื่อวาน หากเป็นผมเมื่อก่อน คงได้เป็นเรื่องแล้วแน่ๆ
คนเรานั้นหลากหลาย หากผมทำใจยอมรับข้อเสียของสังคมที่ผมอยู่ไม่ได้
ผมก็ไม่มีวันที่จะอยู่ในสังคมที่สีขาวออกเทาช้ำนี้ได้
ยิ่งเติบโตขึ้น สีของสังคมรอบตัวของผม มันช้ำและน่าเกลียดขึ้นทุกที
ยิ่งมองในทีวีตอนนี้ มันแทบจะเป็นสีที่ชวนให้ปิดตาและเบือนหน้าหนี
เราต้องอยู่ให้ได้ใช่ไหม
แล้วเราต้องทำยังไงให้มันดี ?
"แล้วเราจะอยู่กันยังไงล่ะพี่ สังคมนี้" ผมถามคำถามนี้กับรุ่นพี่อีกคน
คนที่มาขอร้องให้ผมทำงานชิ้นนี้ งานชิ้นที่บางคนปฏิเสธ เพียงเพราะว่า รู้ว่าผลที่จะตามมาจะเป็นเหมือนที่ผมกำลังโดนอยู่นี้
หึ หึ .. แล้วจะอยู่กันยังไง หากคนบางส่วนในสังคมเล็กๆนี้ ยังคงมองด้านเดียว รับข้อมูลด้านเดียว
ผมเริ่มวิตกกับสังคมรอบตัวผม ที่เมื่อก่อนผมคิดว่ามันเป็นวงกลมเล็กๆที่น่าอยู่
อืมม .. จะอยู่กันยังไง
Create Date : 16 กรกฎาคม 2551 |
|
9 comments |
Last Update : 16 กรกฎาคม 2551 8:05:46 น. |
Counter : 735 Pageviews. |
|
|
|
|
Mad World !
นึกถึงวันเก่า เก่าที่ได้ฟัง
วันนี้ได้ฟังอีกครั้ง...
แต่ใจคุณมันต่างจากวันนั้น
ยอมรับ และเปลี่ยนเป็นมีความสุขกับสิ่งที่ทำ
ถึงมันจะเลวร้ายสำหรับคุณนะ