..

บนชานชลาเงียบๆ นาฬิกาที่ห้อยประจำสถานีบอกเวลาสองทุ่มกว่า

ผมมองรอบตัว ผู้คนบางตา

ปกติ เวลาแบบนี้ ผมยังคงหมกตัวอยู่ในออฟฟิศจัดการงานที่ค้างคา

คืนนี้ พิเศษกว่าปกติ เพราะผมตัดสินใจแบกกระเป๋ามาส่งของให้เธอ

พอรู้ว่าเธอไม่สบาย ผมก็ตัดสินใจได้ทันที จนเธอแปลกใจเมื่อเห็นหน้าผมหน้าประตูอพาร์ทเม้นท์ของเธอ

"กลับได้นะ?" เธอถามผม

ผมหัวเราะในลำคอ ตอบเธอไปว่า ผมไม่ใช่เด็กแล้วนา




ผมก้าวเท้าขึ้นรถไฟฟ้า ผู้คนซุกตัวอยู่ในมุมเงียบๆ

ผมนึกขำกับสิ่งที่เห็น คนที่ก้าวเข้ามาพร้อมกัน เลือกที่นั่งที่ไกลจากคนอื่นมากที่สุดเท่าที่จะมากได้

อืมม .. จะว่าไป ผมเองก็เช่นกัน

เราต่างเป็นสัตว์ป่าที่โดดเดี่ยวในเมืองใหญ่แห่งนี้

เงาสะท้อนของผมในกระจกรถไฟฟ้า มองเห็นเป็นคนซูบเซียว เหน็ดเหนื่อย หนึ่งคน

เงาสะท้อนเดิม ที่วิ่งไปบนพื้นหลังสีดำของท้องฟ้ากลางคืนและแสงไฟของเมืองใหญ่




ผมหันไปมองรอบตัว หญิงสาวสองสามคน กำลังคุยโทรศัพท์มือถือในมุมของตัวเอง

ผมหัวเราะกับตัวเอง สัตว์ที่โดดเดี่ยวรึ?

หลายคนอยากหลบจากความวุ่นวาย แต่ก็ยังขาดคนอื่นไม่ได้

อืมม .. และผมเอง ก็เป็นอย่างนั้นเช่นกัน



เสียงประกาศชื่อสถานีถัดไป ปลุกผมจากความคิดเรื่อยเปื่อย

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งติดกับผมท่ามกลางที่นั่งว่างๆมากมาย

ผมไม่ได้สนใจอะไรเขานัก เราก็แค่เพื่อนร่วมทางที่ไม่รู้จักกัน

ผมนั่งดูทีวีที่ติดในตู้รถไฟฟ้าไปเรื่อยจนเบื่อ จึงเบนสายตาไปมองภาพข้างนอกอีกครั้ง


เงาสะท้อนในกระจกรถ ยังคงเห็นหน้าตาเบื่อโลกของผมคนเดิม และชายหนุ่มข้างๆ ที่เอาหัวพิงพนักและกำลังหลับ

เขาดูเหน็ดเหนื่อย คงจะผ่านวันที่หนักหนามาเช่นกัน

สักพัก เขาผงกหัวขึ้นและลืมตา


เราสบตากันในเงาสะท้อนตรงหน้า

สิ่งที่คนแปลกหน้าสองคนทำเป็นประจำในเมืองใหญ่หลังการสบตากัน คือการเบนสายตาออกจากกัน

ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมหันไปมองทางอื่น ส่วนเขาก้มหน้าลง

เขาลุกขึ้นและลงจากรถไฟฟ้าที่สถานีก่อนหน้าผม

อืมม .. ผมน่าจะลองยิ้มให้เขาสักทีน่าจะดีนะ ผมงึมงำกับเงาสะท้อนของตัวเอง

หวังว่า .. เขาจะมีคนที่รออยู่ ณ ที่ๆเขากลับไป



หญิงสาวคนเดิมที่อยู่ไม่ไกล ยังคงคุยโทรศัพท์อยู่เบาๆ

เธอทำให้ผมนึกถึงคนที่อยู่ไกลตัวอีกคน

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เลือกหาเบอร์ที่บันทึกไว้เป็นชื่อเล่นของเขาและกดโทรหา

เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังอยู่เกือบสิบครั้ง ก่อนจะมีเสียงงัวเงียรับ

"ตื่นได้แล้วฮะ" ผมมองนาฬิกาข้อมือก่อนบอกเขาไปว่า เก้าโมงเช้าแล้ว รีบไปทำงานได้แล้ว

เขาตอบรับเสียงง่วงจัด ผมวางสายไป

ฮึ่ม .. ให้โทรปลุกทุกทีสิน่า

ผมรู้ว่า ภารกิจอันนี้แม้บางวันจะทำให้ผมหงุดหงิดด้วยความเหน็ดเหนื่อย

แต่ผมก็รู้สึกดี เมื่อรู้ว่า ยังมีใครอีกคนต้องการผมอยู่




คืนนี้ ผมก็ยังคงจะนอนหลับไปคนเดียว

ไม่ได้รู้สึกเหงา ปล่อยให้ความเหนื่อยล้ามันพาผมไป

แล้วพรุ่งนี้ก็คือวันใหม่ ที่อาจจะมีสิ่งดีๆรอผมและใครๆอยู่ก็เป็นได้



ผมหวังว่า .. วันที่ผ่านมา คุณคงไม่ได้โดดเดี่ยวจนเกินไป

และวันต่อไปก็เช่นกัน

 

Create Date : 15 กรกฎาคม 2551		5 comments
Last Update : 15 กรกฎาคม 2551 8:47:54 น.
Counter : 607 Pageviews.
Share Tweet