ค่ำวันพฤหัสบดี

ผมยืดแขนยืดขา .. การนั่งทำงานนานๆ ทำให้ปวดเมื่อยทั้งตัว


ตลอดวัน มีคนแวะมาหาเป็นระยะ

ตราบใดที่ผมไม่ติดคำว่า "ห้ามรบกวน" ไว้หน้าห้อง ห้องผมก็เสมือนร้านสะดวกซื้อชั้นดี และทุกคนในที่ทำงานนี้ ก็เสมือนลูกค้าที่ต้องการอะไรสักอย่างอยู่ตลอดเวลา




ผมก็ไม่ได้รังเกียจรังงอนอะไรพวกเขาหรอกนะฮะ

มันเป็นงาน แม้บางทีมันไม่ใช่งาน มันก็คือการทำให้ด้วยใจ

เพราะผมเอง ก็เดินเข้าห้องของพวกเขาเหมือนกัน เวลาต้องการในสิ่งที่ผมเองทำไม่ได้




ผมมักจะได้ยิ้ม อมยิ้ม และบางทีหัวเราะกับสีหน้าของคนที่เข้าห้องผมมาหลังการเคาะประตู

ผมสังเกตว่า หลังจากการทักทายกัน บอกกล่าวธุระที่ต้องการ

สายตาพวกเขาจะไม่ได้อยู่ที่หน้าผมอีกต่อไป


อืมม .. ฮะ ก็หน้าตาผมมันไม่ได้น่าดึงดูดใจขนาดนั้น ผมรับประกันคุณได้



"โห .."

"ของ(ชื่อผม)หมดนี่เลยเหรอ"

(อืมม ถ้าไม่ใช่ของผม มันจะอยู่ในห้องผมเรอะ ผมคิดในใจ)