ค่ำวันทำงาน ลมเย็น ๆ พัดเข้าห้องทำงาน

ทั้งผมและคนตรงหน้า รู้สึกได้ดีถึงความเย็นของลมนั้น

เธอกระชับเสื้อไหมพรมตัวบาง ๆ เข้ากับตัว สีหน้ายังไม่มีรอยยิ้ม



ส่วนผม .. รอ


นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ผมรอเธอ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ในหัวผมครุ่นคิดและกลั่นกรองถ้อยคำที่จะบอกเธอ



ลมเย็น ๆ ยังพัดไม่หยุด

ผู้เชี่ยวชาญจากกรมอุตุนิยมวิทยาบอกว่า มันคือ Extreme Event

อาจารย์แถวคณะบอกว่า หนนี้ ลานินโย อยู่นาน

อืมม ทุกคนรู้อยู่เต็มอก ทั้งคุณ ทั้งผม ว่าโลกมันเปลี่ยนแปลงไป บางคนอาจจะรู้ดีด้วยถึงสาเหตุที่เป็นไป รู้แต่ไม่ทำอะไร มันก็แค่นั้น

และเหตุการณ์ก็จะเลวร้ายกว่านี้ ผมคิดอย่างนั้น พลางกระชับคอเสื้อให้แนบกับคอ



เธอยังคงไม่มีคำพูดใด ๆ แต่มุ่งมั่นกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ผมรู้ว่าเธอเป็นคนอย่างนั้น

ส่วนผม .. รอ ..




ผมยื่นมือไปหาคุณไม่ได้ หากคุณไม่บอก

ผมโอบกอดคุณไม่ได้ หากคุณไม่ส่งสัญญาณ

ผมช่วยคุณไม่ได้ หากคุณไม่พูด

ผมคิดว่าผมเห็นสัญญาณ SOS แต่คุณก็ไม่ใช่คนที่เดินออกมาจากช่องทางเดินนั้น

เข้าใจว่า คุณอยากผ่านสิ่งยากลำบากนั้นด้วยตัวเอง

ผมเข้าใจ .. ผมจึง รอ



และผมก็แอบอมยิ้มกับความมุ่งมั่นของคุณ




ผมเริ่มเก็บโต๊ะทำงานรก ๆ ไปเรื่อย ๆ

กระดาษขนาดครึ่ง A4 แจ้งค่าที่พัก ค่าน้ำ ค่าไฟ

ค่าไฟสองร้อยห้าสิบกว่าบาทเดือนนี้ เดือนหน้า ผมน่าจะทำได้ดีกว่านี้

ผมแยกกระดาษลงกล่องรีไซเคิล กับกล่อง reuse ที่นี่แม้จะพยายามลดการใช้กระดาษให้น้อยลง แต่ปริมาณกระดาษที่ใช้ก็ยังมากอยู่ดี

ผมเห็นเธอแอบมองผมทางหางตา แต่พอผมหันไป เธอก็ยังไม่มีคำพูดใด ๆ

ผมหัวเราะในคอคนเดียวเบา ๆ อาการนั้นคงทำให้เธอหัวเราะออกมาด้วยเช่นกัน



อะฮึ่ม .. ผมกระแอมในคอ

ดูท่าผมคงต้องเป็นฝ่ายทำลายความเงียบในห้องนี้ก่อน ความเงียบครั้งนี้ สำหรับผมแล้วไม่ได้น่าอึดอัดแต่อย่างใด

เธอไม่เคยทำให้ผมอึดอัด ผมหวังว่า ผมก็ไม่ทำให้เธออึดอัดมากนักเช่นกัน


ผมเห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ จากเธอ

"ทำยังไงดีคะ?" เธอถามออกมาในที่สุด



"เราเริ่มกันใหม่ดีไหม ?" ผมตอบคำถามเธอด้วยคำถาม




"ค่ะ!"





เธอออกไปแล้ว แม้ว่าปัญหายังไม่ได้รับการแก้ และยังมีสิ่งที่ต้องทำอีกเยอะ

แต่อย่างน้อย เราก็ได้คิด ได้ไตร่ตรอง ประกอบกับข้อมูลทั้งหมด

มันไม่สาย สำหรับการเริ่มอะไรใหม่ สำหรับเรา



"ยังไม่สายใช่ไหม ?" ผมถามลมเย็น ๆ และความมืดด้านนอก

ก่อนหน้านี้ ผมได้ข่าวว่าสถานการณ์น้ำท่วมหนักทางใต้กำลังน่ากลัว และมีคนสูญหายและเสียชีวิต

แม้ผมจะรู้คำตอบจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นปัจจุบัน

แต่ผมคิดว่า มันก็ยังไม่สาย หากจะคิดช่วยดูแลสิ่งแวดล้อมกันอย่างจริงจังซะที ทำอะไรได้ ก็ทำไปในส่วนเล็ก ๆ

แค่คิด แค่พูด ไม่ได้ช่วยอะไร แต่ต้องลงมือทำ

ทำได้น้อย ก็ยังดีกว่า ไม่ทำอะไรเลย


ผมคิดว่างั้นนะ