สิบเอ็ดโมงกว่าๆ ผมเดินลงจากที่พัก

เป็นเรื่องปกติ ที่ผมจะแวะมาที่ทำงานในวันเสาร์

ผมรักบรรยากาศสบายๆของที่ทำงานในวันเสาร์อาทิตย์



วันนี้แดดร้อนจ้า ผิดกับความอึมครึมหลายวันที่ผ่านมา

ดูเหมือนผู้คนจะพลุกพล่านกว่าปกติในวันนี้

ผมเดินลัดเลาะมาที่ทำงาน ผ่านตึกที่คุ้นเคย

เด็กเล็กๆยังคงมาเรียนพิเศษกันเป็นปกติ ชีวิตเล็กๆที่ถูกจำกัดความสุขและขีดเส้น

ตอนผมเด็กๆ วันเสาร์อย่างนี้ ผมวิ่งตากแดดหัวแดงอยู่ริมชายหาดแล้ว

ริมถนน พ่อค้า แม่ค้า ก็ยังคงขายของกันเป็นปกติ

ข่าวรายงานวิกฤตการณ์ เหมือนปกติทุกวัน

ไม่ใช่วิกฤตหายไปเป็นปกติ แต่มันเป็นภาวะวิกฤตทุกวันจนเป็นเรื่องปกติ

เรายืนบนแผ่นดินเดียวกัน แต่ละคน พยายามทำหน้าที่ของตัวเอง

แต่ดูเหมือนบางคน ไม่สามารถทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีจนเกิดภาวะวิกฤต



ผมวางกระเป๋าลง ถอดรองเท้าผ้าใบที่ขาดรุ่งริ่ง เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะที่ปากก็ดันเผยออีก

หลายคนไม่เชื่อว่าผมเป็นคนทำงานของที่นี่ ผมคงดูซกมกไปใช่ไหม

ผมลากเท้าแตะไปกินข้าวที่ตึกตรงกันข้าม ถือหนังสือติดมือมาด้วยหนึ่งเล่ม

มันเป็นเวลาเดียวที่ผมจะได้อ่านหนังสือที่อยากอ่าน

ผมไม่ได้รู้สึกอยากกินข้าว แต่ผมอยากอ่านหนังสือ ผมจึงลงไปกินข้าว



มาม่าผัด สำหรับมื้อเที่ยงนี้ มันเผ็ดเกินไปสำหรับผม แต่ผมก็กินมัน

กวาดตาไปตามบรรทัดบนหน้าหนังสือ

ตัวหนังสือเหล่านั้น ทำให้เสียงจอแจรอบตัวผมหายไป


ไม่นานหลังจากนั้น ผมจำต้องปิดหนังสือลง วันนี้คนพลุกพล่านเกินไป

ความรู้สึกอยากอ่านหมดไป ผมจึงวางช้อนซ่อมลงบนจานที่ยังกินไม่หมด

ผมไม่ใช่คนผอม ผมจึงไม่จำเป็นต้องกังวลกับปริมาณอาหารที่ร่างกายอาจได้รับไม่พอ

จะรู้สึกไม่ดีก็แต่ว่า การกินเหลือนั่นเอง ผมพยายามจะไม่กินให้เหลือในช่วงเวลาหลังๆมานี่

นึกถึงเพื่อนที่คุยกันเมื่อคืน .. หากเขากินได้เยอะขึ้นก็ดี ผมก็อยากให้เขาอ้วนขึ้นกว่านี้อีกนิด



ผมแวะซื้อโกโก้เย็น เดินลากเท้าเรื่อยเปื่อย

วันนี้อากาศดี แต่ผมกำลังจะต้องกลับไปในที่ทำงาน

อิดออดแค่ไหน ท้ายสุดผมก็ต้องไป



อืมม .. ทุกคนต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องทำสินะ

Create Date : 21 มิถุนายน 2551
Last Update : 21 มิถุนายน 2551 13:59:33 น.		2 comments
Counter : 666 Pageviews.
Share Tweet