ผมลืมตามาเช้านี้ เพราะเสียงมือถือปลุก

"วันเสาร์ .." นั่นคือคำแรกที่ผ่านมาในหัว



ผมต้มน้ำเพื่อชงกาแฟ ระหว่างนั้นก็รดน้ำเพื่อนร่วมห้องไปด้วย

กล้วยไม้หวายต้นเดิมกำลังจะออกช่อใหม่ .. ตั้งแต่เมื่อไรกัน ?

เปลือกมะพร้าวที่ให้กล้วยไม้อีกต้นเกาะ กลายเป็นทุ่ง clover ไปแล้ว ใบ clover ปกคลุมกากมะพร้าวสีน้ำตาลดำจนเกือบเต็มพื้นที่

ผมเล็งหา clover สี่ใบทุกครั้งที่รดน้ำ แต่ไม่เคยได้เจอสักใบ .. ผมไม่ใช่คนจะมีโชคอะไรหนักหนา

ต้นโมกเองก็มีใบงอกขึ้นมาเต็มก้านที่ชี้โด่ชี้เด่ นี่ถ้าผมตัดมันตั้งแต่เป็นก้านสีน้ำตาลโล้นๆน่าเกลียด ผมคงไม่ได้เห็นมันวันนี้

ลุงกระบองเพชร ที่ผมทำตุ่มที่งอกมาใหม่ของแกหลุดกระเด็นเพราะดันรดน้ำแรงไป วันนี้แกงอกตุ่มใหม่มาอีกอัน

ผมละชื่นชมลุงแกจริงๆ แกไม่เคยยอมแพ้ต่อชีวิตเลย



เช้าวันเสาร์ ผมตามเก็บรายละเอียดที่ตกหล่นของชีวิตสองอาทิตย์ที่ผ่านมาไปเรื่อย ๆ

ผมเหมือนเดินไปบนทางนี้ พร้อมกระเป๋ากางเกงที่มีรูรั่วรูเบ้อเริ่ม

หลายอย่างในชีวิต ตกหล่นไปตามทางที่ผมเดิน

หลายอย่าง ผมจะหันย้อนกลับมาและเดินกลับมาเก็บมัน



"คิดถึงน้องโยจัง"

นั่นคือคำที่ทิ้งไว้บนหน้าจอเอ็มเอสเอ็นของผมเมื่อผมเปิดคอม

เธอเรียกชื่อผมด้วยชื่อเอ็มที่ผมใช้

นี่ก็เป็นอีกคนที่ผมทำหล่นไว้ที่เกาหลี เธอไปหล่นกลิ้ง ๆ เล่น ๆ อยู่แถวนั้นเกือบปีแล้ว

อีกเดือนหนึ่ง เราก็คงไม่ต้องมาบอกคิดถึงกันแบบนี้อีก




กาแฟหมดแก้ว ผมอัพเดทรายละเอียดได้บางส่วน

บางทีผมก็นึกสงสัยว่า หัวสมองของคนเรานี่จะจุข้อมูลได้ขนาดไหนกัน

ตอนเรียน ผมภาวนาว่า ให้สมองผมมันจุข้อมูลได้เยอะ ๆ จะได้จำที่เรียนได้

ตอนโต ผมกลับคิดว่า ให้สมองบรรจุข้อมูลแต่พอดีดีกว่า

แต่ไม่ว่าอย่างไร ผมไม่สามารถบังคับอะไรได้เลย จึงเลิกคิดที่จะคาดหวังอะไรกับมัน นอกจากอยู่ให้ดีที่สุดกับสิ่งที่มีอยู่ในหัว




วันนี้ ผมมีแผนไปอัพเดทข้อมูลเพิ่มเติมที่บางปู

มันกลายเป็นที่พักแห่งที่สองของผมไปแล้วตอนนี้

แล้วไว้จะกลับมาเล่าให้ฟังนะฮะ

Create Date : 17 กรกฎาคม 2553
Last Update : 17 กรกฎาคม 2553 14:31:06 น.		4 comments
Counter : 772 Pageviews.
Share Tweet