"ว่าไง"

ผมก้มตัวลงถาม แววตาที่มองตอบมาทั้งหวาดระแวงและหวาดกลัว

กลัวสินะ .. ร่องรอยบนตัวเขาก็บอกได้ดีถึงสิ่งไม่ดีที่เกิดขึ้นกับเขา

อายุมากแล้ว คงผ่านอะไรๆมาเยอะสินะ

สิ่งที่เกิดขึ้นคงสอนให้ระมัดระวังตัวและหวาดระแวง


หรือไม่ใช่ทุกสิ่งมีชีวิตที่เป็นอย่างนี้ ?


หวาดระแวง หวาดกลัว ระมัดระวัง

ยิ่งเติบโต โลกก็ยิ่งสวยงามน้อยลง

ความรักไม่ได้หอมหวาน มิตรภาพไม่ได้มาแค่เพียงสบตา

ทุกอย่างไม่ได้เรียบง่าย


ผมนั่งมองมันนิ่งๆ

"เราก็คล้ายกัน" เพียงแต่ผมเป็นสัตว์ที่บาดเจ็บตัวใหญ่กว่ามันเท่านั้นเอง


วันเวลาสอนอะไรผม ในสถานการณ์ที่ผมกำลังประสบ ?

วันเวลาสอนให้ผมทำใจ เปิดใจ ปรับตัว และ ปล่อยวาง

อืมม .. ปล่อยวาง นั่นมันไม่ง่ายเลย

ผมมักจะปล่อยคนๆนั้นไปเลย มากกว่าจะปล่อยวางในใจผม



แดดร้อนจ้า ผมยังคงเดินต่อไป

เหงื่อไหลหยดลงตามแผ่นหลัง ผมที่ต้นคอเริ่มเปียกชื้น

ผมจับมันมัดไว้เป็นจุกเล็กๆ อีกไม่นานคงต้องไปจัดการกับผมที่ยาวเป็นฮิปปี้นี้สักที

ผมเดินไปตามซอกซอยนั้นซอยนี้ ถามไถ่ธุระให้กับคนที่ผมรัก

คนๆนั้นที่ ทำให้ผมเสียความรู้สึกในช่วงเวลานี้

แต่นั่นก็เป็นเพราะ วันเวลาและประสบการณ์ รวมถึงสำนึกและนิสัยส่วนตัว ทำให้คนเราเติบโตและแตกต่างกัน

ผมจึงจำต้องทำใจและยอมรับมัน



"ว่าไง .." ผมทักทายเจ้าตัวเล็กอีกตัว

มันนอนอยู่ใต้ร่มชายคาที่ผมแวะพักหลบแดด

แววตากลมโตนั้น ฉายแววสงสัยแต่ไม่ได้หวาดกลัว

มันเดินมาหาผม คลอเคลีย


มิตรภาพไม่ได้มาแค่เพียงสบตา .. นั่นคือคำของคนที่ผ่านอะไรต่ออะไรมา

มิตรภาพเริ่มที่การสบตา .. นั่นคือคำของเด็กน้อยไร้เดียงสา อย่างเจ้านี่


อืมม อย่างน้อย เจ้านี่มันก็ทำให้ความรู้สึกของผมในวันแบบนี้ หยาบกระด้างน้อยลง



วันแบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้ ไม่ใช่ครั้งแรก

และก็คงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย


โลกไม่ได้สวยงาม แต่ผมก็ไม่ได้จะสิ้นหวังกับมันเสมอไป