เกือบตีสองวันใหม่

ผมตื่นมาได้สักพัก มีงานที่อยากทำให้เสร็จ

ผมทำงานตอนกลางคืนไม่บ่อยนัก แต่ผมก็ชื่นชอบบรรยากาศนิ่งๆกลางดึกแบบนี้



คืนนี้ ลมด้านนอกพัดเข้าห้องแบบเอื่อยๆ

กระดิ่งลมดังกรุ๊งกริ้งเป็นระยะ

เธอคงไม่ชอบกระดิ่งลมนัก เพราะเธอเป็นคนนอนหลับยาก

เธอบ่นอิจฉาผม ที่นอนได้ทุกที่ หลับง่ายหลับดาย


อืมม .. ไม่จริงหรอกคุณ

บางวันผมก็นอนไม่หลับเหมือนกัน

และคืนนี้ ก็เหมือนหลายคืนที่ผมไม่สามารถจะหลับตานอนต่อได้


ผมไม่ได้มีอะไรมากมายให้คิดในหัวนักคืนนี้

บางวัน ก็ดูเหมือนว่าไอ้ก้อนหยักๆในหัวผมมันอันตรธานหายไป

เหมือนเหลือทิ้งไว้แต่กระโหลกเปล่าๆ กับความว่างเปล่าของความคิด

อืมม ผมชอบนะ



ผมชงกาแฟให้กับตัวเอง

กาแฟดำที่เจือน้ำตาลนิดๆ

มันไม่ได้เลวร้าย มันทำให้ผมนึกถึงคืนหนึ่งของปีสุดท้ายที่ผมเรียน

ผมจำเป็นต้องสะสางงานให้เสร็จให้ทันกำหนด


คืนนั้น ผมกินกาแฟคนเดียว ท่ามกลางลมหนาวบาดผิว

ไม่ได้มีใครมาร่วมแชร์กาแฟของผม

และคืนนั้น แลปกว้างๆนั้นก็ดูเหงาและเย็นยะเยือก


ผมก้าวเดินไปตามทางเดินมืดๆ

ก้าวแล้วก้าวเล่า


เสียงเพลงที่ดังในคืนนั้น เป็นเพลงเดียวกับที่ผมฟังในคืนนี้


เหงา ? .. อืมม นิดหน่อย

โดดเดี่ยว ? .. อืมม นั่นเป็นธรรมชาติของผม



กาแฟคืนนั้น ทำให้ผมอุ่นขึ้น แม้จะฝาดลิ้น

กาแฟคืนนี้ ทำให้ผมรู้สึกถึงความเป็นจริง


ขมและโดดเดี่ยว .. นั่นล่ะรสของชีวิตบางวัน









........................................................


ทำไมชีวิตถึงเป็นแบบนี้ บางครั้งผมก็ถามตัวเอง

อืมม .. เพราะธรรมชาติของผมมันเป็นแบบนี้น่ะสิ


ผมมักจะพยายามทำอะไร เพื่อรั้งใครสักคนไว้ก็จริง

แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง พอก็คือพอ

และผมก็ไม่คิดจะเปลี่ยนตัวผมที่เป็นแบบนั้น

ดังนั้น บ่อยครั้ง ผมจึงเป็นหมาโดดเดี่ยวอยู่อย่างนี้ละ



หึ หึ .. มันก็ไม่เลวนักหรอกฮะ

Create Date : 22 มิถุนายน 2551
Last Update : 22 มิถุนายน 2551 12:55:38 น.		14 comments
Counter : 583 Pageviews.
Share Tweet