เพิ่งได้แกะหัวใจออกมาจากถุงก็เช้านี้เอง
เธอเอามาให้ตั้งแต่อาทิตย์ก่อน พร้อมอ้อมกอดแน่น ๆ
ไม่ต้องบอก ผมก็รู้ว่าเธอคิดถึง
ไม่ต้องย้ำ ผมก็รู้ว่าเธอยังรัก

ลองกัดหนึ่งคำ รับรู้ได้ถึงรสหวานอ่อน ๆ .. เหมือนเธอ









เธอบ่นว่า เราไม่ค่อยได้เจอกัน .. ประโยคนี้ผมดูจะคุ้นเคย

ด้วยจังหวะการดำเนินชีวิตที่ต่างกันหรือเปลี่ยนไป ทำให้คนเราห่างจากผู้คนที่เรารักไปเรื่อยๆ

เหมือนเป็นเรื่องปกติ ที่ในชีวิตคนหนึ่งคน ร่องรอยของใครบางคนก็จะจางหายไปกับเวลา

ภาพของผมเอง ก็คงเลือน ๆ ไปในความทรงจำของใครจำนวนมากที่เคยพบเจอ

มันเป็นธรรมชาติที่เป็นไป

มองในมุมกลับกัน ด้วยจังหวะชีวิตของแต่ละคนแบบนี้ ก็ทำให้เราได้พบเจอผู้คนใหม่ ๆ ความคิดใหม่ ๆ ความรักครั้งใหม่ เช่นกัน

ไม่ได้น่าเสียใจ ไม่ได้น่าดีใจ มันเป็นอย่างนี้ของมันเอง

และด้วยจังหวะชีวิตแบบนี้ ผมก็รู้สึกยินดีและพอใจกับมัน




น่าดีใจที่หัวสมองของเราเป็นคลังเก็บข้อมูลขนาดใหญ่

ตราบใดที่ผมยังไม่เป็นอัลไซเมอร์ ผมยังคงหวนระลึกถึงผู้คน ความรู้สึก รสสัมผัส ได้อยู่บ้าง .. เสมอ ไม่ว่าจะแบบชัดเจน หรือ จาง ๆ





ปล. ผมยืนยันสองประโยคด้านบนอย่างหนักแน่น ด้วยเหตุการณ์ที่ไปพบเพื่อนสมัยเรียนมัธยมมาเมื่อวันก่อน

แม้ว่าเราจะไม่เจอกันนานมากเหลือเกิน แต่เราก็ยังหัวเราะด้วยกัน ราวกับว่าเรากำลังแอบเล่นในห้องเรียนเหมือนเดิม