นกบินเดี่ยว




คนๆนั้น เดินห่อตัวในสายลมยามเย็น

สองมือซุกในกระเป๋ากางเกงเพิ่มความอุ่นให้กับผิวเนื้อ

ผมที่เริ่มยาวละต้นคอ ปลิวไปตามแรงลม

ย่ำค่ำแบบนี้ เขาดูเหมือนซากสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแรง




ผมไม่เห็นหน้าเขา เพราะเขาไม่เงยหน้าขึ้นมา

ผมจำได้ว่า ผมเคยเห็นแววตาสดใสของเขา

ผมชอบเวลาเขายิ้ม ตาสีน้ำตาลเข้มของเขาจะฉายแววความมีชีวิตชีวา




เขายังคงเดินเรื่อยๆ หูสองข้างมีหูฟังสีขาวเสียบอยู่

มันคงเป็นเพลงที่เขาชอบละมั้ง แต่จะว่าไปเขาก็ฟังมันแบบไม่เรื่องมากนัก

ในไอพ็อดเครื่องนั้นของเขาจะมีเพลงถึงยี่สิบเพลงรึเปล่าก็ไม่รู้ เพลงที่ได้ยินเมื่อเช้า เขาอาจจะได้ยินอีกครั้งตอนเย็นเป็นรอบที่สามหรือสี่ ซ้ำอยู่อย่างนั้น




เขายังคงเดินลากเท้าเรื่อยๆ อย่างเกียจคร้าน

วันนี้ลมไม่ได้เย็นเหมือนหลายวันที่ผ่านมา มันออกจะอุ่นจัดซะด้วยซ้ำ

เขาดูเหมือนนกบินเดี่ยว ตัวเดียวในสายลมอุ่นๆ

เพียงแต่เขาร่อนไปตามแรงลมเรื่อยๆ มากกว่าจะกระตือรือร้นหรือชื่นชมความอุ่นของมัน

เขาคงจะเหนื่อยกับวันที่ผ่านมาเต็มทีละมั้ง ผมคิดอย่างนั้น




ในที่สุด เขาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาผมจนได้

เรามองกันนิ่งๆ เนิ่นนาน

"เหนื่อยไหม.." ผมถามเขา

เขาเหมือนจะเผยอยิ้มหน่อยๆ

อืมม .. อย่างน้อยเขาก็ยังยิ้มได้




"เหนื่อยไหม .." ผมถามเขาอีก

ผมมองหน้าเขา ค้นหาคำตอบ

เขาในกระจกเงาตรงหน้า พยักหน้าตอบกลับมา

อืมม .. ผมตอบรับเบาๆ




ผมซุกมือสองข้างเข้ากับกระเป๋ากางเกง

รู้สึกอุ่น รู้สึกถึงชีวิตตัวเอง

เขาแนบมือเข้ากับต้นขาตัวเองผ่านเนื้อผ้าบางๆ

รู้สึกอุ่น รู้สึกถึงชีวิตตัวเอง



มันก็แค่วันเหน็ดเหนื่อย มันก็แค่นั้นเอง