7.04

นั่นคือตัวเลขบอกเวลาบนมือถือตอนที่ผมงัวเงียยกขึ้นมาดู

ผมหลับไปสิบสองชั่วโมงเลยเหรอเนี่ย

จำได้ว่าตื่นมาตอนสองทุ่ม ก่อนจะนอนต่อ

เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงทีวีที่เปิดทิ้งไว้ กับเสียงคุณ

ยังดีที่ผมมีสติพอมาปิดเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่างก่อนล้มตัวลงนอน



..คุณเป็นใครอ่ะ?.. ผมมึนงงกับคนหน้าตายู่ยี่ที่เห็นในกระจก

ควักน้ำเย็นๆล้างหน้า ความเย็นของน้ำทำให้สดชื่นขึ้นบ้าง

กาแฟสักแก้วคงทำให้ความง่วงหายไป

ผมหาเหตุผลของการกินกาแฟได้เสมอ จะว่าไป



ผมชงกาแฟช้าๆ เรียบเรียงเหตุการณ์เมื่อวาน ก่อนผมจะล้มตัวลงนอน

ผมพาเธอไปหาหมอทั้งวัน ตั้งแต่เช้ามืด

สงสารเธอ อายุขนาดเธอไม่น่าจะต้องมาลำบากขนาดนี้

แต่หมอชั้นดี ก็รวมตัวกันอยู่ที่นี่ทั้งนั้น

ผมจับมือเธอ กอดเธอ แซวให้เธอหัวเราะ

เวลาเธอหัวเราะ .. โลกสดใสขึ้น แม้ว่าสภาพตอนนั้นคือห้องตรวจในโรงพยาบาลที่บรรยากาศเป็นสีเทา

เธอเปรยเหมือนทุกครั้งว่า ต้องลำบากผมอีกแล้ว

ผมหัวเราะ .. แม่ฮะ ไม่เป็นไรเลย แค่นี้มันเล็กน้อย .. ผมกอดเธอเบาๆ

แม่ลำบากดูแลผมมาเก้าเดือนก่อนผมโผล่ออกมา บวกอีกเวลาเท่าอายุผมตอนนี้ .. มันมากมายกว่าทุกเวลารวมกันที่ผมดูแลแม่มาซะอีก

ผมออกมาดูแลตัวเองตั้งแต่จบ ม ปลาย ก็จริง แต่ผมไม่คิดว่าช่วงเวลาที่ผมออกจากบ้านมา พ่อกับแม่จะหยุดห่วงผม

ดังนั้นพอนับเป็นช่วงเวลาแล้ว มันมากมายยิ่งกว่าผมจะทำอะไรให้ได้เทียบเท่า



อืมม .. กาแฟเช้านี้หวานเป็นพิเศษแฮะ

ผมนึกอยากชงกาแฟเข้มๆ แต่ผมมือหนักเทน้ำหวานลงไปมากกว่าเทผงกาแฟ



พี่สาวแวะมารับแม่ตอนเย็น

"ขึ้นมาช่วยกันขนของด้วยสิฮะ" ผมแกล้งพี่สาวเล่น ได้ยินเสียงบ่นงึมงำ

เอ๋า ก็ถ้าผมเอาแม่ลงไปส่งง่ายๆ ผมก็ได้เจอพี่สาวแป๊บเดียวอะดิ

เสียงลิฟท์เปิด เสียงคุ้นเคย .. เอ แต่ทำไมหลายเสียงคุ้นเคย

ผมเปิดประตูออกไปดู

คุณรู้ไหม .. มันรู้สึกเหมือน ก้าวออกมาจากประตูผู้โดยสารขาเข้าของสนามบิน

เพื่อมาเจอคนที่คุณรักยืนรอคุณอยู่ตรงนั้น

พ่อ พี่สาวสองคน ไอ้หมูหลานรัก ลิงสองตัวหลานรัก เพื่อนพี่สาวอีกคน เดินเกลื่อนทางเดินหน้าห้อง

"ขนกันมาหมดได้ไงเนี่ย" ผมหัวเราะเอิ๊กอ๊าก

ความสุขมันทะลักเข้าตัวผมแบบผมตั้งตัวไม่ทันเลยละฮะ


ไอ้ลิงสองตัวโตขึ้นมาก

ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กสุดขึ้นมา รู้สึกดีเมื่อขาสองข้างเกี่ยวรอบเอวผม

มันโตขึ้นมากแล้วจริงๆ

ผมอยากกอดพ่อ แต่ระหว่างเรามันเคอะเขินเกินไป

ผมได้แต่จับแขนพ่อเบาๆตอนไปส่ง

"เมื่อไรจะกลับบ้าน" พ่อถาม

"เสาร์อาทิตย์นี้นะพ่อ" ผมตอบ

แม้จะโทรหาทุกวัน แต่สำหรับพ่อแล้วคงอยากเห็นผมไปนอนเลื้อยอยู่ที่บ้านมากกว่า

"ดูแลตัวเองดีๆ" พี่สาวตบหัวผมเบาๆ


ผมโบกมือลาทุกคน ไม่ได้รู้สึกเหมือนเดินเข้าประตูผู้โดยสารขาออกแต่อย่างใด

เพราะผมรู้ว่า ผมจะได้เจอพวกเขาอีกไม่นาน



คงเป็นเพราะความสุขที่เข้ามามากมาย จึงทำให้ผมนอนหลับสบาย หลับเป็นตายเหมือนเมื่อวาน


ดีเหมือนกัน .. วันยาวๆอย่างวันนี้ ผมจะได้มีแรงพร้อม



กาแฟหมดไปหนึ่งแก้ว เค๊กกล้วยหอมหมดไปครึ่งชิ้น

ผมไม่สามารถรับความหวานได้มากกว่านี้อีกแล้วเช้านี้

เดี๋ยวค่อยไปหาอะไรใส่กระเพาะทีหลังละกัน



ไปทำงานละฮะ

แล้วอย่าถามนะ ว่าเมื่อคืนผมอาบน้ำก่อนหลับรึเปล่า

ไม่อย่างนั้น จะให้มาพิสูจน์กลิ่นเองเลยนะเอ้า ^^

Create Date : 18 มีนาคม 2551
Last Update : 18 มีนาคม 2551 8:27:11 น.		6 comments
Counter : 626 Pageviews.
Share Tweet