"ลืมแว่นตาแน่ะลูก" แม่บอกผมอย่างนั้น ตอนผมโทรไปบอกว่าถึงที่พักแล้ว

อ่อ .. นึกออกละ ผมวางไว้บนโต๊ะรับแขกนั่นเอง ทำไมหมาอ้วนมันไม่เตือนผมมั่งเลยฟระ นอนอยู่ใกล้ๆ แท้ ๆ เลย


ความขี้ลืมแบบนี้ ไม่ได้มาพร้อมอายุรอบปีที่มากขึ้น มันติดตัวผมมาแต่ไหนแต่ไร ผมมักจะลืมอะไรในชีวิตสักอย่าง สองอย่าง ในเวลาหนึ่ง ๆ เสมอ

ลืม .. แต่ระลึกได้ นั่นหมายความว่า สิ่งนั้น เหตุการณ์นั้น หรือคน ๆ นั้น ยังคงอยู่ในพื้นที่ซอกหลืบเล็ก ๆ ในหน่วยเก็บข้อมูลของหัวสมอง

ลืม .. จริง ๆ นั่นหมายความว่า สิ่งนั้น เหตุการณ์นั้น หรือคน ๆ นั้น หายไปแล้วจากหน่วยความจำ เลือนหายไปแล้ว

คิด ๆ ไปแล้ว กรณีหลังนี้ แทบไม่เกิดดขึ้นในชีวิตผม มันเป็นข้อดีที่สมองผู้คนเป็นห้องเก็บข้อมูลขนาดใหญ่ ข้อเสียคือ มันคัดเลือกไม่ได้ว่า จะเก็บเฉพาะข้อมูลดี ๆ เท่านั้น

แต่ละคนจึงต้องจัดการกับข้อมูลเหล่านี้ของชีวิตนี้ดี ๆ



ผมเอง ลืมไปก็มาก ถูกลืมก็บ่อย

ผมไม่ได้เสียอกเสียใจอะไรกับความเป็นจริงนี้ มันก็อย่างนี้แหละ





"มีแว่นสำรองมั้ย ?" เสียงพี่สาวตะโกนถามผ่านมาในมือถือ

"มีฮะ แต่ไม่อยากได้แว่นสำรอง อยากได้น้องตัวสำรอง" ผมตอบกลับไป

แม่หัวเราะเอิ๊กอ๊าก เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้

บ้านผมมีลูกแค่หกคน พี่เขยหนึ่ง พี่สะใภ้สอง หลานห้าคน หมาหนึ่งตัว .. ไม่มีใครเป็นตัวสำรองใคร ไม่มีใครแทนใครได้ในตำแหน่งของเราแต่ละคนในครอบครัว เราเป็นแค่หน่วยสนับสนุนกันและกัน :)

เช้าวันจันทร์ เริ่มกับกองทีสิสแบบนี้
ผมต้องจัดการอ่านสองเล่มแบบนี้ให้หมดภายในวันนี้

Create Date : 19 กันยายน 2554
Last Update : 19 กันยายน 2554 7:48:37 น.		12 comments
Counter : 771 Pageviews.
Share Tweet