วันศุกร์ ผมวางแผนว่าจะเหงา


"ไม่มีใครอยู่แลปนะวันนี้" เขาบอกผมอย่างนั้น

ทุกคนไปทริปต่างจังหวัดกันหมด เหลือเพียงผมและเด็กๆอีกสองสามคนที่มีงานติดค้างที่ต้องทำ

อยู่ห้องสมุดนะคะ ไม่ได้อยู่แลปหรอกครับ ไอ้คนที่เหลือบอกผมว่างั้น


โอ้ .. สถานการณ์แบบนี้ โอกาสเช่นนี้ นาน ๆ จะมีสักที ผมคงเหงาแน่ ๆ


อย่ากระนั้นเลย วันนี้ ผมวางแผนไว้ว่าจะทำตัวให้เหงาสักวัน



ผมเปิดห้องแลปมืดๆ เพื่อเปิดคอมและพริ้นเตอร์

ห้องทำงานพวกเราใช้เครื่องพิมพ์อันเดียวกันที่เชื่อมต่อผ่านระบบ LAN

ห้องมืด ๆ มีกลิ่นอับของเสื้อกราวน์และสารเคมีตกค้างนิดหน่อย

โอ้ .. บรรยากาศนี้ น่าเหงาดีจริงๆ

ใช่ วันนี้ผมต้องเหงาแน่ ๆ




ไม่ทันที่ผมจะทำงานได้สักเท่าไร นาฬิกาบอกสิบโมงเช้า ผมมีประชุม

ประชุมก็สั้นดี ที่นี่เรากระชับการประชุมให้ได้เนื้อหาที่ต้องการเสมอ

ผู้ร่วมประชุมก็น่ารักดี ผมหัวเราะไปซะเยอะเลย

ว๊า .. มีความสุขมาซะเต็มที่อย่างนี้ ผมจะเหงาได้ไง

หรือจริงๆ คนเราก็เหงาได้แม้จะมีความสุขอยู่ ?

เอ ...





เข้าแลปสิบห้านาที นาฬิกาบอกผมต้องไปประชุมอีกที่ต่อ

ประชุมก็อิ่มดี ได้งานพร้อมกับได้อาหารให้ท้องอิ่ม

อาหารดี เนื้อหาการประชุมครบถ้วนดี

และผมก็สบายใจดี ที่เห็นความคืบหน้าบางอย่างไปในทางที่ดี

อ้าว .. เผลอสบายใจไปซะได้ ผมนึกว่าวันนี้ผมจะเหงานี่หว่า

หรือจริงๆ คนเราก็เหงาได้ แม้ว่าจะสบายใจดีอยู่ ?



บ่ายสาม ผมกลับห้องทำงานอีกครั้ง

ห้องแลปก็ยังว่างอยู่ ห้องทำงานข้าง ๆ ปิดเงียบสนิท

อา .. เหลืออีกครึ่งวัน ผมจะลองดูอีกที



สองชั่วโมงที่เหลือ มีคนเคาะห้องผมสี่ห้าคน

อะไรกันวะเนี่ย .. ทำไมผมมาฮ็อตฮิทในวันแบบนี้ล่ะ


หลังห้าโมงเย็น ผมเพิ่งรู้ตัวอีกทีถึงเป้าหมายที่วางไว้

เฮ้ย ลืม .. ผมนึกวางแผนว่า ผมจะลองเหงาวันนี้


อืมม .. ไว้เหงาคืนนี้แทนละกัน

ความเหงาคงมาเยือนผมสักช่วงใดช่วงหนึ่งในคืนนี้ ยามที่ผมอยู่คนเดียว

ที่ทำงาน มันอาจจะพลุกพล่านเกินไป




วันเสาร์ ผมตื่นมาแบบลืมเหงาเมื่อวันศุกร์


อ้าว .. เช้าแล้วนี่หว่า

คืนวันศุกร์ผ่านไป แบบที่ผมลืมเหงา

ไรว๊า ..




เมื่อผมคิดอยากจะเหงา ตัวเหงาก็วิ่งหนีผมซะงั้น

วันที่ผมคิดว่าอยากจะสุข มันจะแอบย่องมาหาแน่ๆ

มันเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนี่นะ .. เอาใจยากซะจริงๆ