ในความมืด


ผมหันมองรอบตัว

มีแต่ความมืด มืดจนผมมองไม่เห็นตัวเอง

รู้สึกแค่ว่า มีแรงดึงดูดขนาดใหญ่ดึงผมลงไป

หลุมดำ ?

จะบ้าเรอะ จะมีหลุมดำในห้องเล็กๆของผมได้ไง ผมเถียงไปเถียงมากับตัวเอง

แต่กระนั้น ผมก็รู้สึกเหมือนดาวเคราะห์ที่ไร้แรงต้านทานต่อแรงดึงดูดนั้น

ผมรับรู้ถึงความรู้สึกที่ดำมืด น่ารังเกียจ และน่าหวาดกลัว

ผมรู้สึกร้อนรน ไม่เป็นสุข


อืมม .. ความโกรธของผม เหมือนเป็นหลุมดำในใจขนาดใหญ่

มันดึงผมลงไป จนให้รู้สึกร้อนรน ทรมาน


ผมผุดลุกขึ้นนั่ง เดินไปเปิดไฟในห้อง

ผมรู้สึกตะเกียกตะกาย แม้ในห้องจะสว่าง แต่ผมก็ตะเกียกตะกายหาแสงสว่าง

ไม่ใช่สิ ผมตะเกียกตะกายหาความสุขเย็นของใจมากกว่า

คิดได้อย่างนั้น ผมก็เดินไปปิดไฟ ก่อนล้มตัวนอนอีกรอบ

แหวกว่ายในหลุมดำ มืดสลับกับสว่าง รู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับตัวเอง




ฮีโร่ของตัวเอง


หลังจากทะเลาะกับตัวเองในหลุมดำจนหลับไป

ผมไปเจอตัวเองในอีกสถานการณ์หนึ่ง

โอ้ว .. นี่มันต่อเนื่องจากเมื่อกี้หรือไร เพราะผมเห็นสัตว์ประหลาดต่างดาวเยอะแยะไปหมด

ดีที่ผมไม่ได้ส่องกระจกดูหน้าตัวเอง บางทีผมก็อาจจะเป็นหนึ่งในตัวน่าเกลียดพวกนั้นก็ได้


ผมต่อสู้กับพวกมัน

ผมหาหนทางต่างๆนานา

ผมมีเพื่อนร่วมชะตากรรม เราต่อสู้ด้วยกัน

เราชนะในที่สุด

เราเป็นฮีโร่ในฝันของตัวเอง




ในความสว่าง


ผมลืมตามองแสงสว่างด้านนอก

เส้นผมที่ต้นคอเปียกชื้น ผมคงจะฝันดุเดือดเกินไป

ผมลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา มองหน้าตัวเองในกระจก

"รู้สึกอย่างไร ?"

คำถามที่ไม่มีเสียงส่งผ่านไป

"รู้สึกเย็นสบายขึ้น"

คำตอบที่ไม่มีเสียงส่งกลับมา



ความโกรธ มันทำให้ผมร้อนรุ่ม น่าเกลียด

ผมอยากเป็นฮีโร่ที่เอาชนะสิ่งร้ายๆได้ แม้กระทั่งตัวตนของตัวเองที่น่ารังเกียจ

ผมอยากรู้สึกสุข มากกว่าทุกข์



แต่ผมไม่อยากฝันแบบนั้นอีกแล้ว เหนื่อยชะมัด

สงสัยจะดูหนังการ์ตูนมากไป