เช้า

"พักตานะ ไม่ต้องไปทำงาน อยู่บ้านก็ไม่ต้องทำงาน" เธอสั่ง

"ฮะ" ผมรับคำ



เที่ยง

"คุณ (ชื่อผม) ช่วยเช็คอีเมล์ด้วยค่ะ ส่งคำถามไปค่ะ" เธอคนที่สองโทรมา

"ฮะ" ผมรับคำ เลื่อนคำสั่งเธอคนแรกไปกลีบสมองข้าง ๆ ก่อน



บ่าย

"(ชื่อผม) เรื่องบัญชีเหรอคะ ก็ทำไปแล้วนี่คะ" เธอคนที่สามโทรมา หลังจากผมฝากข้อความไว้ให้เธอ

"ฮะ แต่ฝากเช็คอีกรอบได้ไหมฮะ" ผมตอบเธอคนที่สาม

เช็คกันไปกันมา ผ่านไปสอง สาม ชั่วโมงหน้าคอม กับอารมณ์ที่พุ่งขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ผมโกรธทั้งตัวเอง ที่ไม่ได้เช็คให้ละเอียด ผมขัดใจเธอ ที่ไม่รอบคอบ

ผมดีใจที่ตอนนั้นผมมีสติพอที่จะระงับคำพูดรุนแรง ก่อนมันเปล่งออกจากริมฝีปากไว้ได้หลายครั้ง

ผมจำได้ขึ้นใจเสมอว่า สิ่งที่ผ่านไปแล้วจะให้ย้อนคืนมาไม่ได้ มีแค่ไม่กี่อย่าง

มันคือ เวลา สายลม และคำพูด



ท้ายสุดคนที่ผิดและต้องรับผิดชอบก็คือ ผม

หากลูกน้องผิดพลาด งานออกมาไม่ดี มันก็ผิดที่ผมที่ไม่เช็คให้รอบคอบ

โกรธไปก็เท่านั้น มันไม่ได้ช่วยอะไร ไม่ได้ช่วยให้งานด่วนชิ้นนี้ของผมคืบหน้า



ผมเงยหน้ามองก้อนเมฆสีเทาเข้ม ที่คลุมต่ำเต็มท้องฟ้า และฟ้าที่แลบแปลบปลาบ

ผมกำลังคุยโทรศัพท์กับเธอคนที่สาม เธอร่ำว่า เธอทำไม่ได้ เวลาไม่มี งานยุ่ง

"อืมม ลองพยายามเท่าที่ทำได้แล้วส่งไฟล์ให้ด้วยละกันฮะ" ผมตอบเธอแบบนั้น


เราจะมีวันที่สดใสในทุก ๆ วันได้อย่างไร มันก็อย่างนี้แหละ บางครั้งพายุก็พัดเข้ามาแบบเราไม่ได้ตั้งตัว

ฝนเริ่มโปรยเม็ด

"ฝนตกละ กลับบ้านระวังละกันนะ" ผมบอกเธอ เหลือบมองนั่นคือเวลาเกือบทุ่ม เธอก็ทำงานหนักในส่วนของเธอวันนี้เช่นกัน




"ตาเป็นไงบ้าง ?" เธอคนที่หนึ่งโทรมาถามอาการเมื่อจบวัน

"ก็ดีขึ้น ............. นิดหน่อย"

ผมตอบ





ผมไม่บ่นอะไรให้เธอฟัง ทุกอย่างที่พุ่งพล่านขึ้นมา ผมปล่อยไปกับพายุฝนแล้ว

ที่เหลือก็คือ งานที่ต้องแก้ไข .. มันก็เท่านั้นเอง

Create Date : 26 พฤษภาคม 2554
Last Update : 26 พฤษภาคม 2554 8:24:15 น.		5 comments
Counter : 544 Pageviews.
Share Tweet