|
"น้ำเพชร" ผู้เขียน : ปิยะพร ศักดิ์เกษม ผู้พิมพ์ สนพ.อรุณ พ.ศ. ๒๕๕๒
โปรยปกหลัง :
ถ้าเรื่องร้ายเกิดขึ้นแล้ว... ก็ไม่ได้หมายความว่าเส้นทางชีวิตสิ้นสุดลง ที่แท้มันยังทอดต่อไปอีกยาวไกลสำหรับนักสู้ และไม่ว่าชีวิตจะเป็นอย่างไร คนเราก็ควรต้องยืนอยู่บนชีวิตของคนเองให้ได้อย่างมีศักดิ์ศรี จงเชื่อมั่นในคุณค่าที่แท้จริงภายในวิญญาณของเราเอง อย่ายอมถูกกำหนดจากภายนอก ไม่ว่าสิ่งภายนอกนั้นจะคืออะไรก็ตาม
เรื่องย่อ :
เกื้อคุณ เชิญอิสราชัยได้พบกับอัญมณี หรือ ดร.แอน จาง โดยบังเอิญ สิ่งที่สะดุดใจเขาคือรอยว้าเหว่ลึกเร้นในดวงตาที่ปกปิดไว้ด้วยท่าทีที่เครียดขรึมและเย็นชา ก่อเกิดเป็นความสนใจ ใคร่รู้จัก... ต่อมาเขาจึงได้รู้ว่า แท้จริง เธอไม่ใช่คนอื่นไกล หากเป็นพี่สามีของพิมรตา คนรักเก่าของเขานั่นเอง
อัญมณีมีความฝังใจมานับแต่วัยเยาว์ถึงฐานะและตำแหน่งอันต่ำต้อยของเธอกับแม่ในครอบครัวใหญ่ เธอจึงพยายามผลักดันตัวเอง จนก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของชีวิต เพียงเพื่อเอาชนะอคติในใจของผู้เป็นปู่ ที่ไม่เคยยอมรับความสามารถของผู้หญิง...
แต่สุดท้าย...ต้องเป็นเธอที่เป็นผู้ประคับประคองและยืนเคียงข้างผู้เป็นปู่ เมื่อชนุตม์ น้องชายต่างมารดาของเธอเสียชีวิตลงอย่างมีเงื่อนงำ... ทิ้งภาระอันหนักหน่วงไว้ให้เธอแบกรับ... รวมทั้งพิมรตา...น้องสะใภ้ที่เธอเคยมีทัศนคติในด้านลบต่อด้วย
และเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่เกื้อคุณก้าวเข้ามาพัวพันทางธุรกิจกับครอบครัวของเธอ ...
ความเป็นคนมีน้ำใสใจจริงของเกื้อคุณจะช่วยแบ่งเบาหรือผ่อนภาระหนักอึ้งในใจเธอได้มากน้อยแค่ไหน... อยู่ที่เธอจะเปิดใจยอมรับน้ำเนื้อแห่งใจของเขาหรือไม่ อย่างไรเท่านั้น...
หลังอ่าน...
เรื่องนี้ดำเนินเรื่องในช่วงเวลาใกล้เคียง(หรือแทบจะเรียกได้ว่าดำเนินเรื่องในเวลาเดียวกัน) กับเรื่องวาวพลอยที่รีวิวไปในบล็อกก่อนหน้านี้ค่ะ
ชอบวิธีกำหนดบุคลิกลักษณะตัวละครแต่ละคนของคุณปิยะพรมาก ทุกคนมีที่มาที่ไปชัดเจน มีเหตุมีผลในการกระทำแต่ละอย่างของตนเสมอ
ทั้งประเด็นที่ต้องการนำเสนอก็เป็นเรื่องเป็นราวที่จับต้องได้ มีความสมจริง สมเหตุสมผล การดำเนินเรื่องก็กระชับ น่าสนใจ ดึงดูดความอยากรู้อยากเห็นให้ต้องอ่านอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่ต้นจนจบ
จบแล้วก็ยังคงอิ่มเอมใจกับแง่คิด มุมมองต่อการดำเนินชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรี สมคุณค่าความเป็นมนุษย์ ดังที่ผู้เขียนไปฝากไว้...
...คนเราไม่ควรยอมให้สิ่งภายนอกมากำหนดคุณค่าของเรา ไม่ว่าสิ่งภายนอกนั้นคืออะไรก็ตาม
เมื่อไรที่เราร่ำร้องดิ้นรนเพื่อหาคนช่วย เราก็จะได้แต่สิ่งที่ขอเท่านั้น หากเมื่อไรที่เราหยุดดิ้นรนร่ำร้องขอความช่วยเหลือ เราก็จะได้ความนับถือตัวเองคืนมา และยังจะได้รับในสิ่งที่เราเป็น มิใช่แค่สิ่งที่ขอจากผู้อื่นอีกด้วย...
ตอนแรกคิดไว้เยอะแยะว่าจะคุยยาว ๆ เกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้...เพราะชอบมาก ๆ แต่ทิ้งไว้เนิ่นนานมาถึงวันนี้ทำให้ชักเลือน ๆ ไปเสียแล้วว่าจะคุยเรื่องอะไร
แหะ ๆ
แต่มีข้อสังเกตนิดนึงเกี่ยวกับนิยายของคุณปิยะพรที่ตัวเองเพิ่งจับจุดได้จากเรื่องนี้ ทั้ง ๆ ที่ถ้าใครเป็นแฟนพันธุ์แท้นักเขียนท่านนี้อาจจะรู้ หรือสังเกตเห็นมานานแล้วก็ได้ นั่นคือ...นิยายแทบทุกเรื่องของคุณปิยะพร(โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคนในตระกูลเชิญอิสราชัย) จะเปิดฉาก เปิดเรื่องด้วยฉากสนามบิน
ตัวเอกมักจะโคจรหรือมีเหตุบังเอิญต้องมาพบกันที่สนามบินแห่งใดแห่งหนึ่ง... ตอนแรกไม่ได้สังเกต คิดว่าแค่บังเอิญ แต่พอมาอ่านสามเรื่องติด ๆ กัน (จากใต้เงาตะวัน, วาวพลอย จนมาถึงเล่มนี้ น้ำเพชร) ถึงเพิ่งรู้ว่า ผู้เขียนเขาจงใจ คาดว่าคงมีเหตุผล ซึ่งไม่ทราบว่าผู้เขียนเคยพูดถึงหรือบอกเล่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้ที่ไหนหรือเปล่า
แต่ส่วนตัวคิดว่าเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวที่น่าสนใจมากค่ะ
หนังสือเล่มนี้ได้รับเป็นรางวัลจากการร่วมเล่นเกมซีซั่นก่อน อ่านรอบนี้เป็นรอบที่สามแล้ว อิอิ...เป็นปลื้มมากกกกกกก.... อ้อ...อ่านหนนี้เป็นการอ่านเพื่อตอบโจทย์ HHR ข้อที่ว่าด้วยหนังสือจากนักเขียนคนโปรดของเพื่อน คุณปิยะพร ศักดิ์เกษม เป็นนักเขียนคนโปรดของคุณแจง-Nikanda (และใครต่อใครอีกหลายคน รวมทั้งจขบ.ด้วยค่ะ)
***เชิญเลือกอ่านหนังสือเล่มอื่น ๆ ในบล็อกนี้ได้ที่... ~ สารบัญหนังสือในบล็อก ~ ค่ะ
|
แ่ต่ที่แน่ๆ ยังไม่ได้อ่าน