|

"ตามลมปลิว" ว.วินิจฉัยกุล / ประพันธ์ สนพ.เพื่อนดี / พิมพ์ ๒๕๔๘
นวนิยายหลายต่อหลายเรื่อง มักจะจบลงด้วยการแต่งงาน... หรืออย่างน้อยก็เป็นที่รู้กันว่า...และแล้วพระเอกนางเอกก็รักกัน และกำลังจะลงเอยใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน มีความสุขชื่นมื่นทั้งตัวละครในเรื่องและผุ้อ่าน...
แต่นวนิยายเรื่องนี้..."ตามลมปลิว" แตกต่างไปจากนวนิยายสำเร็จรูปเรื่องอื่นๆ
"ตามลมปลิว" เปิดเรื่องด้วยการเริ่มต้นชีวิตคู่ของ 'พราว - พรีมา' กับ 'ดลภพ' คนรักที่พราวทั้งรักและภาคภูมิใจเสมอมาว่า เขาช่างเป็นคู่ชีวิตที่สมบูรณ์แบบ...เขาเปรียบเสมือนโลกทั้งโลกของเธอ...เธอรู้สึกอบอุ่นและเป็นสุขนักหนาในอ้อมกอดของเขา...
แต่แล้ว...เพียงย่างเข้าสู่เดือนที่สองของการใช้ชีวิตร่วมกัน... ยังไม่ได้จัดพิธีวิวาห์เป็นทางการด้วยซ้ำไป...พราวก็ต้องรับรู้ความจริงอันแสนจะเจ็บปวดและโหดร้าย...ความจริงนั้นช็อคความรู้สึกของพราวอย่างรุนแรง...
เป็นนิยายที่สะท้อนสภาพสังคมสมัยใหม่ผสานกับวิธีคิดแบบเดิม ๆ ของผู้คน...
ในการที่จะก้าวเดินต่อไป...พราวมีทางเลือกอยู่สองทาง... คือจะปล่อยชีวิตให้ล่องลอยตามกระแส...ดุจปลายไม้ที่ลู่ไหวตามลมปลิว... หรือจะยืนหยัด ลุกขึ้นมาเผชิญความเป็นจริงด้วยความเข้มแข็ง และกำหนดทิศทางก้าวย่างของตัวเองได้...
เรื่องนี้อ่านแล้วลุ้นกับการตัดสินใจของพราวมาก ๆ
จากโปรยปกหลัง :
บาดแผลที่คนรักก่อให้พราว ใส่ยาเท่าไหร่ก็ไม่หาย ผิดหวังก็ผิดหวัง เสียดายก็เท่านั้น พราวไม่รู้จะมุ่งหน้าไปสู่จุดหมายใดได้ เรือชีวิตของเธอกำลังจะถูกลมร้าย หอบปลิดปลิวไปอย่างไร้ทิศทาง...
ตอนแรกที่หยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมา เห็นภาพปกแล้วนึกไม่ออกว่ามันเกี่ยวข้องกันยังไงกับเรื่องราวภายใน... คิดว่าเป็นนิยายย้อนยุคอย่างที่อาจารย์ว. ท่านถนัดและเราก็ชอบอ่านนักหนาหรือเปล่า
แต่เมื่ออ่านจนจบถึงได้เข้าใจบ้าง...แต่ก็ไม่ทั้งหมด ไม่แน่ใจว่าคนออกแบบปกเขาตีความนิยายเล่มนี้ตรงตามความหมายที่ผู้ประพันธ์ต้องการจะสื่อหรือเปล่า...?
* แอบสปอยล์นิดนึง... นิยายเรื่องนี้ก็จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งแบบเดียวกับที่ขึ้นต้นรีวิวนั่นแหละค่ะ...อิอิ

**เชิญอ่าน เรื่องของ "พ่อ" ตอน ๑๗.๑ (ตอน "ยุพิน") ค่ะ
|