|
"ในกรงเล็บ : วีรภาพในกรงขังของนักสู้ วัน 6 ตุลาเลือด "
ผู้เขียน :ศิลา โคมฉาย
สนพ.มิ่งมิตร,(ครั้งที่ 2 ต.ค. 2539)
118 หน้า
โปรยปกหลัง :
ผ่านการต่อสู้มายาวนาน ทำให้ชีวิตของพวกเขาเหมือนถูกชำระด้วยไฟ
ด้วยเลือด ด้วยน้ำตา...และน้ำใจ ที่ไหลหลั่งมิเคยเผือดแห้ง
เมื่อละลายเอาความเห็นแก่ตัว เฉพาะเหล่า เฉพาะพวก
ละลายตัวตน ธาตุประกอบแห่งมนุษย์ออกไป
และเมื่ออากาศที่ไหลผ่านช่องจมูกเข้าออก
ผสมด้วยความมั่นใจแห่งการดำรงอยู่...
ดำรงอยู่เพื่อส่วนรวม เพื่อผู้ไร้โอกาส และเพื่อสังคม
จึงทำให้พวกเขาหาญกล้า บริสุทธิ์...
และวิญญาณเป็นอมตะ
*****
เป็นนวนิยายขนาดสั้นที่บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเบื้องหลังกรงเหล็ก
จากเหตุการณ์นองเลือด 6 ตุลาคม 2519
โดยตัวละครสมมติอย่าง "เขน" เด็กหนุ่มนักศึกษาจากปักษ์ใต้ วัย 22...
"เขนถูกจับพร้อมนักศึกษาและประชาชนประมาณ 300 คน
ที่ใต้ถุนตึกคณะเศรษฐศาสตร์ ในราวสามโมงเช้า
เขาเป็นหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยทางสะพานพระปิ่นเกล้า
ต้องคอยระวังยามตลอดคืนวันที่ 5 ตุลาคม
เพื่อป้องกันการก่อกวนจากภายนอก...
การฆ่าฟันกำลังจะยุติลงแล้ว เมื่อเหลือบตามองเห็นบริเวณหอประชุมใหญ่
ซากศพกองอยู่เป็นกลุ่ม ๆ เหมือนกองขยะ รอการเก็บและฝัง..."
เขนถูกส่งเข้าห้องขังหมายเลข 7 ร่วมกับพวกอีกร่วม ๆ 70 คน ในห้องกว้างขนาด 12 ตารางเมตร...
ด้วยไม่รู้ชะตาของตัวเองว่าจะต้องเบียดเสียดยัดเยียดกันอยู่ในนี้อีกกี่วันกี่คืน
พวกเขาต้องรวมตัวกันให้เป็นกลุ่มก้อน
ไม่มีการแบ่งแยกว่าใครมาจากไหน เป็นนักศึกษาหรือเป็นกรรมกร...
พวกเขาต้องยืนหยัดร่วมกัน ต่อสู้ร่วมกัน ดูแลช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน
ต่อมาห้องขังหมายเลข 7 จึงกลายเป็นกองร้อยที่ 7 แห่งคุกบางเขน
ที่เหตุการณ์ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในนั้น
จะตราตรึงอยู่ในหัวใจของพวกเขาจนกว่าชีวิตจะหาไม่
*****
อ่านแล้วสะเทือนใจ มีหลายฉากหลายตอนที่ผู้เขียนบอกเล่าด้วยน้ำเสียงสิ้นหวังและเจ็บปวด...
แต่ก็มีหลายตอนที่ปลุกเร้า ให้กำลังใจ...
มีตอนหนึ่งอ่านแล้วน้ำตาไหล คือตอนที่เขนถูกเรียกตัวไปสอบสวนซ้ำ
แล้วเขาตอบไม่ตรงกับการสอบสวนครั้งแรก
เขนถูกซ้อมอย่างทารุณก่อนจะถูกส่งไปขังเดี่ยว...
แต่สิ่งของและกำลังใจที่เขาได้รับจากเพื่อน ๆ ร่วมกรงขังนั้น ช่วยทำให้ความเจ็บปวดบรรเทาเบาบางลงไปได้
คนอ่านไม่เคยได้สัมผัสบรรยากาศ หรือมีส่วนร่วมในการเรียกร้องสิ่งใด ๆ อย่างจริงจัง
(เพราะส่วนตัวเชื่อมั่นในเรื่องของกฏแห่งกรรม กับวลีที่ว่า...ธรรมะจัดสรร)
ทั้งยังไม่ค่อยกล้าพอที่จะอ่านวรรณกรรมแนว ๆ นี้...นอกเหนือไปจากตำราเรียน ที่ถูกบังคับให้อ่าน
แต่เมื่ออ่านนิยายขนาดสั้นเรื่องนี้จบลง...คล้าย ๆ จะมีบางสิ่งบางอย่างมากระตุกต่อมคิด
อาจจะเป็นคำถามที่ผู้เขียนได้ทิ้งท้ายไว้...
"...ผู้ต้องหาแห่งห้องขังหมายเลข 7 บางคนดับชีวิตลงกับไฟลุกโชน
ฝังตัวเองหลับใหลลงกับผืนดินอันแสนเทิดทูน...
บางส่วนย้อนรอยถอยกลับทางเดิมเพื่อคืนสู่ความเป็ยปุถุชนด้วยบาดแผลเจ็บช้ำ...
ส่วนหนึ่งหยุดยั้งลงเพื่อครุ่นคิด เรียนรู้สรุปจากประสบการณ์ แลกเอาด้วยชีวิตทั้งชีวิต
เสาะแสวงทางก้าวไปสู่จุดหมายไม่จบสิ้น ด้วยแรงดันจากความหวังที่ยังพอมีแสงหลงเหลืออยู่บ้าง
เพราะมนุษย์มิอาจไร้หวัง...
การต่อสู้เพื่อความเปลี่ยนแปลงจึงยังไม่จบสิ้น...
แน่นอนย่อมไม่จบสิ้น ตราบมนุษย์ยังสำนึกได้ถึงศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์...
เพราะเขาย่อมปรารถนาสิ่งที่ดีกว่าไม่ใช่หรือ ?"
กับประโยคทิ้งท้ายในหน้าคำนำที่ว่า...
...การอุทิศเพื่อส่วนรวมเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่เสมอ
ไม่ว่ายุคสมัยจะแปรเปลี่ยนเป็นเช่นไร
และสิ่งนี้ควรเป็นหน้าที่ของมนุษย์
บล็อกนี้ ขออุทิศแด่ดวงวิญญาณวีรชนผู้กล้าทุกท่านค่ะ! 
***เชิญเลือกอ่านหนังสือเล่มอื่น ๆ ในบล็อกนี้ได้ที่... ~ สารบัญหนังสือในบล็อก ~ ค่ะ   
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 184 คน [
คนไทยลืมง่าย
ถ้าอ่านเล่มนี้จบสงสัยโจวลี่ต้องอินสุดริด