|
 
คุณชาย
ว.วินิจฉัยกุล
(ขอบคุณภาพปกจากสำนักพิมพ์ทรีบีส์)
เป็นเรื่องราวของคนที่เป็นคุณชายโดยกำเนิด หากชะตาชีวิตส่งให้เขาต้องมาใช้ชีวิตเยี่ยงคนจรหมอนหมิ่นคนหนึ่ง...อย่างคุณชายทินภาค ...
กับคนที่ทะเยอทะยานอยากจะเป็นคุณชาย แม้จะต้องเหยียบหัวใครต่อใครเพื่อที่จะได้ก้าวขึ้นไปถึงจุดที่ใคร ๆ อาจจะเรียกเขาว่าคุณชาย...เขาก็จะทำ...อย่างเต้ย...
และ...เรื่องราวของเด็กกำพร้า ไร้ญาติขาดมิตร ที่เติบโตมาอย่างไม้ป่า...ขาดซึ่งความรักความเอาใจใส่อย่างจริงจัง...เขาต้องอดทน อดกลั้นฝ่าฟันอุปสรรคนานากว่าที่ใคร ๆ จะยกย่อง เชิดชูเขาจนเทียบเท่าคุณชายได้...อย่างโด่ง
ตลอดถึงเรื่องราวของรวงข้าว...เด็กสาวจากครอบครัวแตกแยก เติบโตมาอย่างคนโหยหาความรัก ความเข้าใจที่ดูเหมือนจะขาดแคลนเหลือเกินสำหรับเธอ...
"ถ้าความรักคือน้ำหล่อเลี้ยงจิตใจ มันก็เหือดแห้งไปจากชีวิตหล่อนนับแต่วันที่แม่เดินออกไปสู่เส้นทางใหม่ สิบปีมาแล้ว...ไม่ว่าคุณย่าผู้เข้มงวด หรือพ่อผู้เมินเฉย ไม่อาจหยาดหยดน้ำเลี้ยงลงมาให้มากเท่าที่พื้นหัวใจอันแห้งแล้ง ร่ำร้องหา..."
บางส่วนบางตอนจากปกหลัง...(ฉบับพิมพ์ครั้งแรก ปีพ.ศ. ๒๕๓๗ โดยสนพ.ดอกหญ้า):
"...ความจริงมีหลายอย่างนะเธอ ความจริงบางอย่างก็สลักสำคัญ ความจริงบางอย่างก็ไม่สลักสำคัญ
แต่เราต้องเรียนรู้การยอมรับมากกว่าหลีกหนี การหลีกหนีก็เท่ากับการหลอกตัวเอง ให้สบายใจชั่วครู่ชั่วยาม แต่ไม่ได้แก้ปัญหาอะไรเลย
ยอมรับง่าย ๆ ว่าชีวิต มีทั้งดี ทั้งชั่ว ทั้งสมหวัง ทั้งผิดหวัง
เธอยอมรับความจริง แล้วเลือกเก็บเฉพาะส่วนที่ดี สิ่งไหนไม่ดี หยุดมันเอาไว้แค่นั้น อย่าเอามาบั่นทอนตัวเอง..."
ส่วนนี่เป็นเรื่องย่อ ๆ จากเว็บสำนักพิมพ์ทรีบีส์ค่ะ:
โด่ง เด็กหนุ่มกำพร้าไร้ญาติขาดมิตร แต่ได้รับการอุปถัมภ์ค่ำจุนจากครอบครัวซึ่งเปี่ยมล้นด้วยความเมตตา เลี้ยงดู อบรมสั่งสอนไม่ต่างไปจากบุตรของตน
และด้วยความสำนึกในพระคุณและสำเหนียกในชาติกำเนิด เด็กหนุ่มจึงนำพาชีวิตให้เจริญขึ้นด้วยการยึดหลักคุณธรรมเป็นที่ตั้ง--
เป็นคุณชายที่พรั่งพร้อมด้วยคุณสมบัติทุกประการ
กะไหล่ทอง
ว.วินิจฉัยกุล
(ขอบคุณภาพปกจากสำนักพิมพ์เพื่อนดี)
เรื่องราวของ "จอม เจนนรา" ทั้งในส่วนที่เป็นนามปากกาของอดีตนักโทษการเมือง ผู้หันหลังให้กับแวดวงการเรียกร้องทางการเมืองนับแต่พ้นโทษ...
โทษจำกัดอิสรภาพที่เป็นสาเหตุให้บุพการีต้องตรอมใจตาย และบรรดาพี่น้องร่วมอุทรเดียดฉันท์ กล่าวโทษว่าเขาเป็นสาเหตุแห่งการตายนั้น
และในส่วนที่เป็นตัวตนของ "จอม" เด็กหนุ่มลูกชายคนเดียวของเขาที่มีชีวิตที่โลดโผน ทะเยอทะยานไม่แพ้ผู้เป็นบิดา
หากจะเป็นด้วยสิ่งแวดล้อมหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เขามีอุดมการณ์และเป้าหมายแห่งชีวิตที่ค่อนข้างแตกต่างจากผู้เป็นพ่อ...
พ่อผู้ซึ่งเขาไม่เคยรับรู้หรือตระหนักถึงเบื้องหลังแห่งความแปลกแยกในอุปนิสัย และคำสอนต่าง ๆ นานาที่มีให้กับเขา
จนหล่อหลอมให้เขาเป็นคนที่ใช้สมองในการมองและตัดสินใจมากกว่าจะใช้อารมณ์และหัวใจเฉกเช่นเด็กหนุ่มในวัยเดียวกับเขาทั่วไปที่อาจจะกระทำ...
แม้หนทางที่ก้าวเดินจะดูคลับคล้ายคลับคลาว่าได้เดินตามรอยกันมาก็ตามที...
"กะไหล่ทอง" เป็นชื่อนวนิยายที่ "จอม เจนนรา" ผู้เป็นพ่อใด้ประพันธ์ไว้ มีเนื้อหาเกี่ยวกับอุดมการณ์ทางการเมืองของเขาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจอันสัตย์ซื่อ หากไม่เป็นที่ยอมรับของผู้ทรงอำนาจในขณะนั้น ๆ ...
นิยายเรื่องนี้คล้าย ๆ กับจะเป็นนิยายซ้อนนิยาย...เพราะฉากของเรื่องก็คือเหตุการณ์การชุมนุมเรียกร้องประชาธิปไตยในปี พ.ศ.๒๕๑๙ ซึ่งนิยายก็ได้บอกเล่าถึงความรุนแรง และผลกระทบของเหตุการณ์ครั้งนั้นอย่างค่อนข้างละเอียด...
ทั้งยังเผยให้ผู้อ่านได้รู้จักตัวตนอันแท้จริงของ "จอม" อีกด้วย...
จากโปรยปกหลัง (ฉบับพิมพ์ครั้งแรก ปีพ.ศ. ๒๕๓๗ โดยสนพ.ต้นอ้อ) :
จอมเพ่งสายตาฝ่าความมืดของสายน้ำ ซึ่งดำมืดอยู่เบื้องล่าง
ผิวกายของแม่น้ำแม่กลองในยามนี้ ดูดำเลื่อมเป็นเงาราวกับเกล็ดงูมหึมา บิดตัวพุ่งปราดไม่หยุดยั้งไปจนสุดโค้งน้ำ แล้วอ้อมโค้งหายไปจากสายตา
ปลายทางของสายน้ำอยู่ที่ไหน อยู่ที่ทะเลกว้าง
แล้วปลายทางของชีวิตเล่า จะกว้างเท่าปลายทางของสายน้ำ หรือยาวแคบเท่ากับความยาวของร่างกายมนุษย์เท่านั้นเอง
เรื่องย่อจากเว็บสำนักพิมพ์เพื่อนดีค่ะ:
นวนิยายที่ว่าด้วยเรื่อง "เปลือก" ของมนุษย์ "เปลือก" ที่ธรรมชาติไม่ได้สร้างไว้เป็นรูปธรรม
แต่เราทุกคนต่างก็มี ต่างก็สร้างขึ้นไว้เป็นเกราะกำบัง เพื่อความปลอดภัยทางใจ เพื่อภาพลักษณ์ หรือเพื่อประโยชน์บางสิ่งบางอย่าง
นานเข้าก็กลมกลืนจนยากที่จะแยกจากตัวตนที่แท้จริง...
"จอม" ตัวเอกของเรื่องก็อาจจะเป็นเช่นนั้น หากเขาไม่ตัดสินใจละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไปเสียก่อน เพื่อที่จะเรียนรู้ตัวตนที่แท้จริง
เมื่ออ่านจบแล้วท่านผู้อ่านอาจเกิดความสงสัยว่า คนอย่าง "จอม" เรียกว่าเป็นคนดีหรือไม่?
...ทั้งสองเรื่องเป็นนวนิยายชีวิตที่ค่อนข้างหนักจากนักประพันธ์ชั้นครูอย่าง ว.วินิจฉัยกุล ที่จขบ.มิบังอาจวิพากษ์วิจารณ์ใด ๆ เพียงแต่หยิบยกมาบอกเล่าและชวนกันอ่านค่ะ...
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 184 คน [
แต่ไม่ใช่โมกนะคะที่ซน สงสัยใบข้าวเอาเพลงมาแปะให้หายไปเลย
อ้าวเจิมๆๆๆๆ อิ อิ
มีสัมผัสพิเศษอีกแระ
บล๊อกโมกใช้ได้นะคะเเต่ยังไม่อัพค่ะ