~ไม้อ่อน : นิยายแสดงภาพชีวิตวัยรุ่นโดยนักประพันธ์ชั้นครู " ศรีฟ้า ลดาวัลย์" ~ ไม้อ่อน ผู้เขียน : ศรีฟ้า ลดาวัลย์ สนพ.ดอกหญ้า พิมพ์(ครั้งที่ 4 ม.ค. 2539) 660 หน้า ราคา 230 บาท โปรยปก... ในโลกกว้างที่ก้าวเข้ามาเยือน หลากหลายเรื่องราวและผู้คน โลดแล่นไปตามจังหวะและลีลาชีวิต ท่ามกลางมิตรภาพ ความรักและความใฝ่ฝัน ถึงจุดผิดหวังเจ็บปวด พื้นอารมณ์จิตใจอันมั่นคง ที่ถูกสร้างแต่เยาว์วัย และการรองรับปลอบโยน จากครอบครัว ทำให้พร้อมจะลุกเดินต่อไปเพื่อถึงฝั่งฝัน แต่สำหรับบางคน บ้านคือความว่างเปล่า ปราศจากความหมายใด ๆ ทุกอย่างต้องสร้างเติมด้วยตัวเอง ไม้อ่อน นิยายแสดงภาพชีวิตวัยรุ่น แต่ละคนที่เปรียบประดุจไม้อ่อน อันถูกดัดเกลาตกแต่งจากครอบครัว ออกมาหยัดยืนในเวทีชีวิต เรื่องย่อ ๆ (ย่อเองแบบยาววววว...) จินดาหราเป็นพี่สาวคนโตของครอบครัวที่มีลูกสามคน น้องอีกสองคนของเธอเป็นคู่แฝดชาย-หญิง จาริกากับจามิกร จาริกาหรือคุณกลางถูกคุณยายจิตดี ซึ่งเป็นน้องสาวคนเล็กของคุณยายแท้ ๆ ขอไปเลี้ยงตั้งแต่ยังแบเบาะ คุณยายจิตดีเป็นสาวโสดฐานะดี แต่ค่อนข้างเจ้าระเบียบและเข้มงวด ทำให้คุณกลางเติบโตมาอย่างค่อนข้างกดดัน อีกทั้งคุณยายคอยตอกย้ำกับเธอเรื่อย ๆ ว่าเป็นบุญนักหนาแล้วที่คุณยายรับเธอมาเลี้ยง เพราะถ้าอยู่กับพี่กับน้องที่บ้าน เธอก็เป็นหมาหัวเน่า เพราะจินดาหรานั้นเป็นลูกสาวคนโปรดของพ่อ จามิกรก็เป็นลูกรักของแม่ เธอเป็นลูกคนกลางก็จะไม่มีคนรัก ซึ่งหลายครั้งเมื่อเธอกลับมาเยี่ยมบ้าน ได้มองเห็นการหยอกล้อเล่นกัน ระหว่างพ่อแม่ลูก เธอก็แอบรู้สึกน้อยใจและอิจฉาอยู่ลึก ๆ แต่ด้วยปมในใจเธอก็กลบเกลื่อนด้วยท่าทีเชิดๆ หยิ่ง ๆ และอาศัยบรรดาวัตถุสิ่งของมีค่าที่คุณยายสรรหามาปรนเปรอ เป็นเครื่องปลอบใจ แสดงความเหนือกว่าพี่สาวและน้องชายฝาแฝด โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับพี่สาว ที่ดูเหมือนเธอจะมีชีวิตที่ค่อนข้างเป็นอิสระเสรี มีเพื่อนฝูงมากมายทั้งชายและหญิง ซึ่งแตกต่างจากเธอ ที่ทุกสิ่งทุกอย่างต้องอยู่ภายใต้การกำกับดูแลของคุณยาย จินดาหรามีเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่มักจะมาค้างที่บ้านอยู่บ่อย ๆ คือวิภาดา วิภาดาเป็นเด็กสาวที่มีปมบ้านแตก แม่ของเธอเป็นอดีตนางงามและดารามีชื่อเสียง เลิกลากับพ่อตั้งแต่เธอยังเล็ก ๆ หลังจากนั้นก็คบหากับผู้ชายอีกหลายคน จนกลายเป็นที่ติฉินนินทาไปทั่วแวดวงไฮโซ ทำให้วิภาดารู้สึกอับอาย และแสดงอาการต่อต้านพฤติกรรมของแม่ จนพานกลายเป็นโรคเกลียดผู้ชายไปเลย เมื่อคุณยายจิตดีมาพบกับวิภาดา เธอกลับรู้สึกชื่นชอบในบุคลิกที่แข็งๆ ต่อต้านผู้ชายของวิภาดา จนถึงกับวางใจให้เจ้าหล่อนมาเป็นผู้ดูแลคุณกลาง เพื่อกันไม่ให้หลานสาวไปสนิทสนมกับเพื่อน ๆ ผู้ชาย เหมือนพี่สาวอย่างจินดาหราที่เธอมักจะแอบหมั่นไส้อยู่เสมอและคอยค่อนว่า เปรียเปรยให้คุณกลางฟังอยู่เนือง ๆ ว่าถ้าทำตัวอย่างนั้นสักวันจะเสียคน กษณะเป็นเพื่อนรุ่นพี่ของจามิกรที่ตั้งตนเป็นหัวหน้าแก๊งแข่งรถ เขาเป็นลูกภรรยาคนที่ 3 ของพ่อทีมีลูกอยู่แล้วถึง 17 คน แม่ทิ้งเขาไปตั้งแต่เขายังเล็กๆ แม้พ่อจะรักและตามใจเขา แต่ก็เป็นไปตามประสาคนรวยที่มีลูกเยอะ ในบรรดารุ่นน้องที่คบหากัน กษณะรู้สึกเอื้อเอ็นดูจามิกรเป็นพิเศษ แล้วเลยพลอยมีความรู้สึกดี ๆ ให้กับจินดาหราด้วย... ในขณะที่จินดาหราก็มองเห็นเขาเป็นเพื่อนน้องชายจอมเก๊กคนหนึ่งเท่านั้น แต่คนที่หลงรักกษณะทันทีที่ได้รู้จักกลับกลายเป็นจาริกา หลังจากที่กษณะไปขับรถแข่งและพาเพื่อนที่นั่งไปด้วยประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต กษณะก็รู้สึกผิดจนไม่สามารถเรียนต่อโรงเรียนเดิมได้ เขาจึงดิ้นรนไปเรียนต่อเมืองนอก ที่นั่นเขาต้องปรับตัวขนานใหญ่ ทำให้เขาเติบโตและเข้มแข็งขึ้น เมื่อจินดาหราเรียนจบปริญญาตรี เธอก็เดินทางไปเรียนต่อเมืองนอกเช่นกัน โดยมีกษณะซึ่งอยู่ที่นั่นมาก่อนมาคอยดูแล ทั้งคู่แม้จะสนิทกันและกษณะก็เปิดใจว่าเขาชอบจินดาหรามากกว่าความเป็นเพื่อน แต่จินดาหรายังไม่ตัดสินใจรับสถานะคนรัก จามิกรสอบเรียนต่อแพทย์ศาสตร์ได้เป็นว่าที่คุณหมอ ส่วนจาริกากลับสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ติด สร้างความผิดหวังให้คุณยายจิตดี เป็นจังหวะที่จาริกากับวิภาดาเกิดปัญหาขัดแย้งอย่างรุนแรง จาริกาจึงขอให้คุณยายส่งเธอไปเมืองนอกบ้าง จินดาหราขอให้กษณะมาช่วยดูแลรับ-ส่งจาริกา ซึ่งเขาก็ทำให้ด้วยความเต็มใจ แต่เมื่อเขารับรู้ความในใจของจาริกาที่มีต่อเขา เขาจึงพยายามหลีกเลี่ยง ในที่สุด ทั้งสามคนก็ต้องเผชิญกับสภาวะ"รักสามเส้า"อย่างไม่อาจเลี่ยง อยู่ที่กษณะแล้ว ว่า...ระหว่างจินดาหราที่มีแต่ความเป็นเพื่อนที่อบอุ่นให้ และเขาก็รู้สึกสบายใจ มีกำลังใจเมื่ออยู่ใกล้ ๆ กับจาริกา สาวน้อยที่หลงรักเขามาตั้งแต่ต้น แต่เขามีแต่ความเห็นใจและเอื้อเอ็นดูแบบน้องสาวที่เขาจะต้องปกป้องดูแล... เขาจะเลือกใคร...? ต้องไปลุ้นต่อในนิยายแล้วล่ะค่ะ ยาวมากกกก....อ่านจบก็อิ่มจนจุกเลยค่ะ เพราะทั้งเรื่องอัดแน่นด้วยเรื่องราวที่โลดแล่นไปอย่างเข้มข้น อ่านแล้วตามติดหนึบหนับค่ะ ชอบตอนจบมาก มันซึ้ง มันอบอุ่น น่ารัก และสมจริง สมเหตุสมผลมากค่ะ เป็นนิยายในรูปแบบนิยายรุ่นเก่า ที่เล่าเรื่องไปเรื่อย ๆ เนื้อหาสะท้อนสังคมในยุคหนึ่ง หากประเด็นที่นำเสนอ (ปัญหาสังคม ปัญหาวัยรุ่น ปัญหาในครอบครัว ตลอดถึงข้อคิดในการเลี้ยงดูลูก-หลาน) ยังคงร่วมสมัยอยู่เสมอ ผู้เขียน...ในวัยอาวุโส ช่างถอดหัวใจของท่าน ไปใส่ไว้ในจิตในใจเด็กๆวัยรุ่นได้อย่างแนบเนียน กลมกลืนที่สุด สะท้อนภาพและพฤติกรรมของเด็กวัยรุ่นในยุคนั้น ๆ ออกมาได้อย่างสมจริงสมจังน่าลุ้นน่าติดตาม... แม้เมื่อมาอ่านเอาขณะนี้ ซึ่งวันเวลาในเรื่องก็ผันแปร ล่วงเลยมากว่า 30 ปี แต่ปมปัญหา สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวละครในเรื่องยังคงสด ใหม่ และไม่ล้าสมัยเลยแม้แต่น้อย... ชอบมากค่ะ จริง ๆ เท่าที่ทราบ นิยายมีภาคต่อ เป็นเรื่องราวของคุณหมอจามิกร น้องชายคนเล็กในครอบครัว ชื่อเรื่อง"สมการวัย" ยังตามล่าหาหนังสืออยู่ค่ะ   Create Date : 03 มกราคม 2560     Last Update : 3 มกราคม 2560 15:13:03 น. Counter : 4470 Pageviews.   4 comment Share Tweet

~ขอหมอนใบนั้น...ที่เธอฝันยามหนุน :ชีวิตคือการต่อสู้...โดย ประภัสสร เสวิกุล ~ ขอหมอนใบนั้น...ที่เธอฝันยามหนุน ผู้เขียน : ประภัสสร เสวิกุล สนพ.ดอกหญ้า/พิมพ์ (พิมพ์ครั้งที่ 4/2535) 456 หน้า ราคา 115 บาท นวนิยายที่ได้รับรางวัลชมเชย จากงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติปี ๒๕๓๔ โปรยปก: นวนิยายสำหรับผู้ไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคขวากหนามบนถนนชีวิต.. .ไม่มีใครได้ทุกอย่างดังใจหวัง และไม่มีใครพลาดหวังทุกครั้งไป.... ...เรื่องราวสะท้อนภาพชีวิตการต่อสู้ของลูกผู้ชายชื่อ "ล่องจุ๊น" ซึ่งบิดาตั้งให้จากความขึ้งแค้นว่าเขานำลางร้าย...มาสู่ครอบครัว.. . มากครั้งหลายคราในชีวิตของเขาเหมือนกำลังถูกทิ้ง ให้เดินอยู่บนเส้นทางที่อ่อนยวบพร้อมจะพลิกผันลงได้ง่ายๆ ... หรือเขาเกิดมาเพื่อรองรับ ความหมายแห่งคำว่าล่องจุ๊นจริงๆ ชีวิตจึงต้องระหกระเหินไปกับความปวดร้าว ... ปมคำถามที่อยากให้คุณหรือใครสักคน ช่วยขยายคำตอบแก่เขาด้วยใจยุติธรรม... โลกคงไม่น่ากลัวเช่นเงาดำยามค่ำคืน หากเราและคุณจะร่วมทอฝัน...ก่อนหลับตาลงทุกคืน !! นิยายชีวิตดราม่าสุดรันทด...แต่งดงามในความรู้สึกค่ะ เป็นเรื่องเล่าของลูกผู้ชายคนหนึ่งผู้ไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต และจิตใจที่เต็มไปด้วยอคติของคนเป็นพ่อ 'ล่องจุ๊น'เป็นลูกชายคนกลางของครอบครัวที่มีลูกชายสามคน เขาเกิดมาในช่วงที่พ่อกำลังประสบปัญหาในการทำงาน จึงกลายเป็นลูกชังของพ่อไปโดยปริยาย พออายุสิบขวบ พ่อพาเมียน้อยเข้าบ้านแม่จึงพาเขาออกจากบ้านไปอาศัยอยู่กับญาติห่าง ๆ ที่ต่างจังหวัด แม่ทำงานหนักเพื่อส่งเสียเขาได้เรียนหนังสือ เพื่อลบคำสบประมาทจากพ่อ แต่เมื่อล่องจุ๊นเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น แม่ก็แต่งงานใหม่ วันหนึ่งเมื่อเขาเห็นสามีใหม่ของแม่ทำร้ายแม่เขาจึงพลั้งมือ ทำร้ายร่างกายพ่อเลี้ยงจนบาดเจ็บสาหัส แม่จึงให้เงินเขาหนีเข้ากรุงเทพเพื่อมาเรียนต่อ... แม้เขาไม่คิดจะกลับมาพึ่งพาพ่อ แต่ก็มีเหตุให้เขาต้องกลับเข้าไปอยู่ในบ้านเดิมอีกครั้ง โดยมีเพียงพี่ชายคนเดียวเท่านั้นที่ยินดีต้อนรับเขาอย่างจริงใจ ส่วนพ่อนั้นจำใจต้องรับเขาไว้เพราะเกรงจะเสียชื่อเสียง และน้องชายก็เข้าใจผิดคิดว่าแม่หนีตามชู้ตามที่พ่อบอก ล่องจุ๊นต้องเผชิญกับเหตุการณ์ต่าง ๆ อันเกิดขึ้นในช่วงวัยสำคัญของชีวิต แต่เขาก็อดทนบากบั่นจนสามารถนำพาชีวิตตัวเองก้าวข้ามอุปสรรคนานาได้...ในที่สุด หลังอ่าน... ฟังดูชื่อเหมือนจะเป็นนิยายรักหวาน ๆ ชวนเคลิ้มชวนฝันอะไรประมาณนั้น ตอนท้าย ๆ ก็มีฉากซึ้ง ๆ ฝัน ๆ มั่งหรอกค่ะ แต่น้อยมาก ส่วนใหญ่เป็นเรื่องราวการต่อสู้ชีวิตแบบลูกผู้ชายเสียมากกว่า โดยมีฉากของเรื่องเป็นช่วงปีพ.ศ. 2500 ต้น ๆ เรื่องเล่าผ่าน"ผม" ซึ่งก็คือล่องจุ๊น ตัวเอกของเรื่อง แต่ก็เป็นการเล่าแบบตรงไปตรงมา มีความเป็นกลาง ไม่ได้สร้างภาพให้ตัวเองเป็นพระเอกหรือเป็นผู้ถูกกระทำแต่ฝ่ายเดียว ด้วยสำนวนภาษาที่เรียบลื่น แต่ก็มีจังหวะจะโคนชวนให้ติดตามอ่านได้เรื่อย ๆ อ่านจบแล้วชอบมากค่ะ ชอบแง่คิดมุมมองต่าง ๆ ที่แฝงมาในเรื่อง โดยเฉพาะในส่วนที่เกี่ยวกับปมในใจที่มีต่อกันระหว่างพ่อกับลูกชาย ที่แม้ไม่ได้คลี่คลายชัดเจน แต่อย่างน้อยก็พอกลบเกลื่อนเจื่อนจางไปได้ ด้วยเยื่อใยแห่งความรัก ความหวังและแรงบันดาลใจที่พอจะหาได้รอบ ๆ ตัว เป็นอีกเล่มที่อยากจะชวนอ่านค่ะ   Create Date : 29 ธันวาคม 2559     Last Update : 29 ธันวาคม 2559 11:26:59 น. Counter : 2460 Pageviews.   3 comment Share Tweet

~ชวนอ่านหนังสือเก่าแต่ดี๊-ดี เล่มนี้ค่ะ 'บ้านนี้ไม่มีรัก/Nobody Home' Jennifer Lloyd Pau เขียน /อมรา 'บ้านนี้ไม่มีรัก/Nobody Home' ผู้เขียน : เจนนิเฟอร์ ลอยด์ พอล(Jennifer Lloyd Paul) ผู้แปล : อมราวดี สำนักพิมพ์ อาร์ตแอนด์ซายน์ /พิมพ์ พ.ศ.2524 406 หน้า ราคา 40 บาท จากปกหลัง : ฉันร้องไห้ใส่เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นในบ้านหมดแล้ว และบ้านทั้งหลังนั้นได้กลายเป็นศตรูตัวยงของฉันไปแล้ว ฉันยังจำบันไดที่ทอดจากห้องนั่งเล่นขึ้นไปชั้นบนได้ และตัวเองนั่งจับเจ่าอยู่กลางบันไดเป็นนานแสนนาน โดยไม่รู้ว่าจะลงข้างล่างหรือจะขึ้นข้างบนดี แล้วก็กลุ้มใจเป็นที่สุดต่อการที่รู้ว่าตัวไม่มีปัญญาจะตัดสินใจ ทำอะไรลงไปสักอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่มีเหตุผล ไม่มีสัญชาตญาณ ไม่มีสติสัมปชัญญะ ไม่มีอะไรในตัวฉันเลย... นวนิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องทำนองบันทึกประจำวันช่วงหนึ่งของหญิงสาวอเมริกัน - - จูดิธ สโตนเน่อร์ ซึ่งประสบปัญหาทางครอบครัวที่บีบคั้นจิตใจมาตลอดตั้งแต่น้อยคุ้มใหญ่ ข้อสำคัญ "บ้าน" ที่เธออยู่ ไม่ว่าจะอยู่กับพ่อแม่หรือลูกผัว ไม่เคยให้ความรักความอบอุ่นแก่เธอเลย ครั้นเมื่อจิตใจตกอยู่ในภาวะสุดที่จะทนทานต่อไปได้ โลกของเธอจึงกลายเป็นโลกที่พร่ามัววิปริตวิปลาสไป... โชคดีนักที่ยังมีสถานที่ที่ให้ความหวังแก่บรรดาผู้ต้องอยู่ในโลกวิปริตเหล่านี้ ที่ที่เธอได้มาพักพิงเพื่อรับการเยียวยาจิตใจ ให้คืนสู่ภาวะปรกติเท่าที่จะเป็นไปได้ อย่างน้อย สถานที่เช่นนี้ก็ยังเป็นแหล่งพึ่งพาอาศัยได้ สำหรับผู้ที่ไร้สิ้นซึ่งความรักความเข้าใจถึงขั้นพบเข้ากับความจริงอันร้ายกาจว่า ไม่มีใครอยู่บ้านเลย เพราะว่า "บ้านใดไม่มีรัก บ้านนั้นก็เหมือนไม่มีคน" ************* จูดิธเริ่มต้นบันทึกของเธอ ตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามายังโรงพยาบาลจิตบำบัดแห่งนี้ แม้เธอจะบอกเล่าบรรยายถึงเรื่องราวที่เธอพบเห็น และได้กระทำในแต่ละวันอย่างสั้น ๆ แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้คนอ่านได้มองเห็นภาพชีวิตของผู้คนกลุ่มหนึ่ง ที่มีอาการป่วยทางจิตในระดับที่แตกต่างกัน ตามแต่พฤติกรรมที่แสดงออกและจากการวิเคราะห์โดยจิตแพทย์ประจำโรงพยาบาลเหล่านั้น อย่างเช่นตัวจูดิธเอง เข้ามาวันแรก เธอถูกกำหนดให้อยู่ในชั้นห้า...ซึ่งเป็นชั้นปิด ทุกสิ่งทุกอย่างจะถูกล็อคกุญแจหมด กระทั่งห้องน้ำและตู้ โต๊ะ หรือลิ้นชักบรรจุของใช้ส่วนตัว อยู่ ๆ ไป ในขณะที่เธอเริ่มจะปรับตัวให้คุ้นเคยกับเพื่อนร่วมชั้น ผ่านการทำกิจกรรมร่วมกัน บางวัน เพื่อนคนใดคนหนึ่งอาจจะถูกย้ายลงไปชั้นที่ต่ำกว่า(ที่เลเวลของการควบคุมจะผ่อนเบาลง) หรือบางคนอาจจะถูกย้ายขึ้นไปยังชั้นที่สูงกว่า ที่มีกาดูแลทีเข้มข้นกว่า ส่วนตัวจูดิธเอง เมื่ออยู่ไประยะหนึ่ง เธอก็ถูกย้ายลงไปชั้นสี่ ต่อมาก็ชั้นสอง ชั้นสาม... และแล้ววันหนึ่ง เธอก็ได้ทดลองออกไปใช้ชีวิตร่วมกับลูกและสามีเป็นการชั่วคราว (อันเป็นไปตามสเต็ปของกระบวนการบำบัด) และเธอก็อยู่ได้เพียงชั่วคราวจริง ๆ เพราะเพียงไม่กี่วันหลังจากนั้น เธอก็ต้องหวนกลับเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง และกลับขึ้นไปอยู่ชั้นห้าเหมือนเดิม... เหมือนครั้งแรกที่เธอเข้ามา... อ่านด้วยความรู้สึกที่หน่วงหนัก หม่น ทึม... ทว่าตระหนักถึงคุณค่าและความหมายของคำว่า"บ้าน"และครอบครัว อันเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกผู้ทุกนามเมื่อเกิดขึ้นมาแล้วในโลกใบนี้ล้วนแต่โหยหาและต้องการ สภาพหนังสือเก่าเก็บมาก เชื่อว่าอายุอานามอาจจะมากกว่าใครต่อใครหลายคนที่เข้ามาอ่านบล็อกนี้ แต่อ่านแล้วพบว่าเรื่องราวเนื้อหามีความร่วมสมัยเป็นอย่างยิ่ง... เผลอ ๆ จะสอดคล้องกับสภาพสังคมในปัจจุบันนี้ยิ่งไปเสียกว่า ช่วงเวลาที่เป็นฉากในหนังสือ (คือเมื่อกว่าสามทศวรรษผ่าน) ด้วยยิ่งสภาพสังคมมนุษย์มีความซับซ้อนมากขึ้นเท่าใด สภาพจิตใจของผู้คนย่อมมีความสับสนและซับซ้อนมากขึ้นตามเท่านั้น เป็นอีกเล่มที่อ่านแล้วอยากบอกต่อ ชวนอ่านกันค่ะ   Create Date : 14 กันยายน 2559     Last Update : 14 กันยายน 2559 16:03:06 น. Counter : 1173 Pageviews.   2 comment Share Tweet

~ปูนปิดทอง : นวนิยายรางวัลซีไรต์ ประจำปี ๒๕๒๘ โดย"กฤษณา อโศกสิน" ~ ปูนปิดทอง ผู้เขียน : กฤษณา อโศกสิน ผู้พิมพ์ : สนพ.ดับเบิ้ลนายน์(พิมพ์ครั้งที่ 9 ปี 2547) 788 หน้า ราคา 350 บาท โปรยปก : ถ้าเป็นพระ ย่อมเป็นพระพุทธรูปอันแท้จริง ซึ้งมนุษย์ทั้งโลกหล้าคารวะด้วยธูป เทียน ดอกไม้ และเปลวทองคำอันอร่ามเรือง หากเป็นเพียงปูนปลาสเตอร์ ที่มีรูปลักษณ์คล้ายพระพุทธรูป หลอกให้คนเข้าใจผิดด้วยแผ่นทองที่หุ้มไว้แล้ว จะเรียกร้อง...ศรัทธาและคารวะ...กระนั้นหรือ สองเมืองและบาลี ผลพวงจากครอบครัวแตกแยก เขาและเธอมีแผลลึก แม้บัดนี้ความเจ็บปวดจะหายไป แต่ก็ยังทิ้งรอยให้เห็นอย่างยากจะปกปิด ชวนคุยหลังอ่าน... นิยายชีวิตหน่วงหนักสะท้อนปัญหาสังคมที่คลาสสิคมาก ด้วยฉากของเรื่องเป็นสังคมไทยในช่วงปีพ.ศ.๒๕๒๐ ต้น ๆ นับแต่นั้นมาถึงปีนี้ ปี ๒๕๕๘ เป็นเวลากว่าสามสิบปีที่ผ่านไป เรื่องราวความเป็นไปต่าง ๆ ที่ปรากฏในนิยายเรื่องนี้ยังคงสด ใหม่ ร่วมสมัยเป็นอันมาก ไม่ว่ายุคใดสมัยใด ปัญหาครอบครัวแตกแยก ที่ผู้ใหญ่เป็นผู้ก่อ แต่ผู้ที่รับผลกรรมไปเต็ม ๆ คือบรรดาลูก ๆ พ่อ แม่ที่ได้ชื่อว่าเป็นพระในบ้านของลูก หากสามารถฝึกฝืนกิเลสตัณหาของตัวเอง ดำรงตนเป็นพระที่แท้จริง ลูก ๆ ก็สามารถน้อมคารวะ กราบไหว้ได้อย่างเต็มอกเต็มใจ แต่ถ้าพ่อแม่คู่ใดเอาแต่ใจตนเอง สนใจใส่ใจแต่ความต้องการของตัวเอง ก็คงเป็นได้เพียงพระพุทธรูปเนื้อปูนที่ฉาบไว้ด้วทองคำเปลว ลูก ๆ จะเคารพบูชาก็เพียงผิวนอก มิอาจเข้าถึงเนื้อแท้แห่งความเป็น'พระ' นั้นได้อย่างสนิทใจ เช่นเดียวกับตัวละครหลากหลายชีวิตในนิยายเรื่องนี้... เริ่มตั้งแต่พระเอกของเรื่อง...สองเมือง ชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ ผู้เป็นลูกชายคนโตของนายทวีกับนางสายทอง ที่เลิกร้างกันและต่างฝ่ายต่างมีคนใหม่...นายทวีมีเมียอีกสองคน และมีลูกใหม่อีกสองคู่ ในขณะที่ผู้เป็นแม่ลงเอยด้วยการเป็นเมียน้อยของข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ สร้างบาดแผลอันเจ็บปวดให้กับสองเมืองในวัยที่ยังเป็นเด็กชาย แต่โชคดีที่เขามีอาสาวที่คอยเลี้ยงดูฟูมฟัก แม้ไม่อาจเติมเต็มรูโหว่ในหัวใจ แต่อาก็สามารถทำให้เขาไม่ถึงกับออกนอกลู่นอกทาง กับครอบครัวของเพื่อนสนิทที่เข้าใจและเห็นใจ จนรับเขาเข้าเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัว ให้เขาได้มีแหล่งพักพิงยามอ้างว้าง กล่อมเกลาให้เขาเป็นชายหนุ่มที่สามารถสร้างเนื้อสร้างตัวจนมีฐานะทางสังคมที่มั่นคง ทว่าฉาบฉวยในเรื่องของความสัมพันธ์ เขาคบหากับผู้หญิงแบบรัก ๆ เลิก ๆ มาหลายต่อหลายคน จนกระทั่งมาพบกับบาลี น้องสาวของเพื่อนสนิทที่เคยผูกพันกันมาแต่เล็กแต่น้อย... ความที่รู้สึกว่าพวกเขาเป็นคนหัวอกเดียวกัน ทำให้เขารู้สึกอยากจะหยุดที่เธอ ฝ่ายนางเอก บาลี เธอก็เป็นผลผลิตของครอบครัวแตกแยกเช่นเดียวกันกับ สองเมือง แม่ของเธอไม่ใช่ภรรยาคนแรกของพ่อ เธอมีพี่ชายต่างแม่ผู้ทนพิษบาดแผล(ทางใจ)ไม่ไหว ฝังความเกลียดชังบุพการีไว้จนตัวตาย... พ่อกับแม่ของเธอใช้ชีวิตคู่เพียงระยะเวลาอันสั้น แม่ทิ้งเธอไปแต่งงานใหม่กับฝรั่งและไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก พ่อแต่งงานใหม่ กับผู้หญิงที่อายุมากกว่าเธอไม่กี่ปี มีลูกสาวอีกสองคน ตัวอย่างความสัมพันธ์อันแตกแยกของพ่อกับแม่ทำให้เธอไม่มีศรัทธาต่อการใช้ชีวิตคู่ ทั้ง ๆ ที่เธอหิวความรัก แต่เธอก็ไม่เชื่อในความรัก เธอคบหาและเลิกรากับชายหนุ่มหลายคน จนกระทั่งมาพบกับสองเมือง ผู้ที่เธอเคยผูกพัน สนิทสนมฉันพี่ชาย เธอตัดสินใจที่จะ'ลอง' ใช้ชีวิตคู่กับเขา ภายใต้เงื่อนไขที่ว่า... เธอจะยังไม่มีอะไรกับเขาจนกว่าต่างฝ่ายต่างจะมั่นใจว่าอีกฝ่ายคือคนที่"ใช่"สำหรับตน เพื่อเป็นการป้องกัน ไม่ให้เกิดปัญหากับลูกที่อาจจะเกิดมา ชอบการตั้งชื่อตัวละครของท่านผู้ประพันธ์เป็นพิเศษค่ะ พระเอกชื่อสองเมือง เพราะแม่ตั้งท้องขณะอยู่ต่างประเทศ เขามีน้องชายหญิงต่างแม่อีกสี่คน มีชื่อคล้องจองกันดังนี้... สองเมือง - เรืองราม - ยามปลอด - สอดบุญ - สกุลวรรณ ฝั่งนางเอกชื่อบาลี เรียกตัวเองสั้น ๆ ว่าบา ฟังดูเรียบง่ายและเก๋อยู่ในที พ่อเธอชื่อบุรี มีพี่ชายต่างแม่ชื่อสกรรจ์... ตัวละครทุกตัวมีความหมาย มีความสำคัญต่อการดำเนินเรื่อง และในระหว่างที่เรื่องราวดำเนินไป ตัวละครแต่ละตัวก็มีการเปลี่ยนแปลง มีพัฒนาการทั้งในแง่ลบหรือบวก ขึ้นอยู่กับสถานการณ์แวดล้อมและปูมหลังที่ฝังอยู่ในใจ อ่านด้วยความรู้สึกดึ่มด่ำ ทว่าสะท้อนสะเทือนอารมณ์... ผู้เขียนได้บอกเล่าเรื่องราวอย่างพยายามเน้นให้ผู้อ่านได้ตระหนัก ถึงพิษภัยของโรคขาดความรักความอบอุ่นในครอบครัว ว่ามันส่งผลกระทบต่อสังคมในวงกว้างได้ขนาดไหน... ปัญหาอาชญากรรม ปัญหายาเสพติดและปัญหาสังคมต่าง ๆ ล้วนมีมูลเหตุมาจากการที่ผู้ที่ก่อปัญหานั้น ๆ ไม่ได้รับการอบรมเลี้ยงดูอย่างใกล้ชิด ด้วยความรักความอบอุ่นที่เพียงพอในวัยเด็ก มีหลายบทหลายตอนที่อ่านแล้วสะท้อนใจ... หลายจุดที่อ่านแล้วสะดุดใจ ฉุกใจได้คิด... ขออนุญาตหยิบยกมาเป็นตัวอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ความที่มีปูมหลังชีวิตคล้ายกัน ทำให้สองเมืองกับบาลีเข้าอกเข้าใจในกันและกัน... "...ก็แน่ละ หล่อนและเขานั้นมีสภาพจิตใจคล้ายกันจริง ๆ ความเป็นอยู่ ระดับพื้นฐานดั้งเดิมก็ไม่ไกลกันเลย คือทั้งพ่อและแม่ต่างก็มีทรัพย์สมบัติ คนละมาก ๆ ทั้งเขาและหล่อนไม่เคยไม่ได้สิ่งใดที่อยากได้ไม่ว่าสิ่งนั้นจะมีราคาเพียงใด แต่หล่อนและเขาก็ยัง'หิว' เสมอมา" (หน้า ๔๒) ***** สกรรจ์ พี่ชายต่างมารดาของบาลี เคยเป็นเด็กที่ร่าเริงแจ่มใส ทว่าเมื่อพ่อกับแม่แยกทางกัน เขากลายเป็นเด็กเกเร...และใช้น้ำเมาเข้าเติมเต็มชีวิตที่ว่างเปล่า ในวาระสุดท้ายแห่งชีวิต เขากล่าวกับผู้เป็นพ่อว่า... "...ผมกำลังจะลืม ผมกำลังจะตาย ขอให้ผมได้ตายอย่างสงบ และขอให้ได้ตั้งจิตอธิษฐานว่า เราอย่าเกิดมาเป็นพ่อแม่ลูกกันอีกเลยทุก ๆ ชาติ"(หน้า ๑๑๖) คนอ่านที่รักพ่อมาก ๆ อ่านถึงตรงนี้แล้วน้ำตาไหลพราก ๆ เลยค่ะ ***** จากความไม่ศรัทธาในชีวิตคู่ บาลีไม่คิดว่าเธอจะสามารถแต่งงานกับใครได้... "การแต่งงานของมนุษย์ไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไปแล้ว ทุกอย่างละเอียดอ่อนลึกล้ำ สมัยก่อนถือว่าการแต่งงานคือการขยายพืชพันธุ์ แต่สมัยนี้มากมายหลายคนต้องคิดหนัก เมื่อนึกขึ้นได้ว่า การขยายพืชพันธุ์ดังกล่าวนั้น นับเป็นส่วนหนึ่งของการทำลายพืชพันธุ์ ด้วยเช่นกัน เมื่อเล็งผลแล้วเห็นว่าความทุกข์ทรมานของมนุษย์ที่ถูกทำให้เกิด นับวันจะเข้มงวดโลดโผนขึ้นทุกขณะ"(หน้า ๑๕๙) ***** เมื่อสองเมืองหงุดหงิดที่บาลีไม่ยอมมีอะไรด้วย...แม่เขาก็เตือนอย่างเข้าใจ... "การได้เสียกันน่ะนะลูก มันเหมือนเราจุดไฟ เมื่อไหร่ก็ได้ ... ถ้าจุดแล้วไม่มีน้ำมันหล่อเลี้ยงไส้ มันก็ดับ... เพราะงั้นก็เลือกเอา เราจะจุดตะเกียงหรือจุดไม้ขีด"(หน้า ๓๘๗) ***** เป็นนวนิยายชีวิตที่หนักหน่วงแต่ก็รู้สึกอิ่มเต็ม คุ้มค่าคุ้มเวลาที่ได้อ่านค่ะ มีแง่คิดในการดำเนินชีวิตหลายบทหลายตอนที่อ่านแล้วรู้สึกกระทบใจ... และไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านมานานเนิ่นกว่าสามทศวรรษ ปมปัญหาและประเด็นต่าง ๆ ที่ผู้เขียนนำเสนอ ตลอดถึงแง่คิด คติธรรมต่าง ๆ ยังคงร่วมสมัย ไม่เคยตกยุคหรือล้าสมัยแม้แต่น้อยค่ะ สมคุณค่านวนิยายรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซี่ยน (ซีไรต์) ของประเทศไทย ประจำปี พ.ศ.๒๕๒๘   Create Date : 21 พฤศจิกายน 2558     Last Update : 21 พฤศจิกายน 2558 22:51:22 น. Counter : 19045 Pageviews.   7 comment Share Tweet

~ ชี้ค : หนังสือรางวัลดีเด่นประเภทนวนิยายเนื่องในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ประจำปี ๒๕๓๓ / ประภัสสร เ ชี้ค ผู้เขียน : ประภัสสร เสวิกุล ผู้พิมพ์ : สนพ.ดอกหญ้า(พิมพ์ครั้งที่ ๒๕ /ส.ค. ๒๕๔๐) ๔๒๑ หน้า ราคา ๑๕๕ บาท โปรยปกหลัง : ชีวิตคนเราเหมือนทรายเม็ดเล็กๆ ในทะเลทราย สุดแต่ลมจะหอบไปทางไหน แต่ท้ายที่สุดแล้ว ก็ต้องร่วงหล่น และจมหายไป กับพื้นทรายด้วยกันทั้งสิ้น... แต่ถึงแม้จะถือกำเนิดจากแหล่งเดียวกัน แต่บางคนก็เป็นเพียงเม็ดทรายในทะเลทราย ในขณะที่บางคน เป็นทรายที่ถูกหล่อหลอม ให้เป็นเครื่องแก้วเจียระไน เส้นทางของดาวีช ลูกชายชี้คฮาบาซ คือเส้นทางที่ต้องผ่านขั้นตอนการเจียระไนครั้งแล้วครั้งเล่า... ด้วยความอดทน ทระนง มุ่งมั่นและใฝ่ฝัน แม้บางครั้งจะปวดร้าว เหนื่อยอ่อน และแสนจะเปลี่ยวเหงา แต่ความสำนึกในหน้าที่ และตระหนักในศักดิ์ศรี ของความเป็นอิสรชน ทำให้เขากร้าวแกร่งและเชื่อมั่น ท่ามกลางความเลวร้ายของมนุษย์ และความโหดร้ายของทะเลทราย หากคุณเป็น"ดาวีช"คุณจะยังมีพลังเช่นนี้อยู่อีกหรือเปล่า เรื่องราวโดยย่อ : ดาวีช เด็กชายวัย ๑๔ ต้องได้เห็นชี้คฮาบาซพ่อของเขา ซึ่งเป็นหัวหน้าเผ่าเบดูอินในแอฟริกาเหนือ ถูกฆ่าตายอย่างเหี้ยมโหดซึ่งๆหน้า โดยชายชาวอาหรับผู้หนึ่ง เพราะเขาปฏิเสธที่จะไปร่วมรบกับอังกฤษที่กำลังจะเข้ารุกราน เมืองฟาร์วาห์เมืองหลวงของไบเดอร์ฮาบัด อาณานิคมของอิตาลี... ดาวีชเองก็เกือบจะถูกสังหารไปด้วย แต่ร้อยโทชาวอิตาเลียน ซึ่งเป็นผู้นำในการเจรจาได้สั่งห้ามไว้ทัน และเมื่อพวกเขาเดินทางกลับ ดาวีชก็ไปดักซุ่มยิงเพื่อแก้แค้นให้กับพ่อ เขาฆ่ากลุ่มชายชาวอาหรับได้สำเร็จ แต่ไว้ชีวิตนายร้อยโทชาวอิตาเลี่ยนเพียงผู้เดียว ดาวีชไม่ยอมอยู่ใต้อาณัติของผู้นำคนใหม่ เขากับตาจึงเดินทางเร่ร่อนออกจากเผ่า ด้วยปณิธานที่มุ่งมั่นว่า สักวันหนึ่งเขาจะกลับมาเพื่อเป็นผู้นำแทนพ่อของเขา ตาพาดาวีชไปอยู่กับกลุ่มกองโจรทะเลทราย ทีสอนวิชาการสู้รบแบบกองโจรให้กับดาวีช จนเวลาผ่านไปสี่ปี ดาวีชเติบโตเป็นเด็กหนุ่ม มีความรักและสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเด็กสาวชาวเบดูอิน ที่เขาเคยช่วยเหลือเธอจากการลวนลามของเด็ก ๆ วัยรุ่นคนอื่น ๆ ร้อยโทชาวอิตาเลียนคนทีดาวีชเคยไว้ชีวิตได้รับมอบหมายให้ปราบปรามกลุ่มโจรทะเลทราย เมื่อเขาปราบได้สำเร็จและจับตัวดาวีชได้ เขากลับปล่อยเด็กหนุ่มไป พร้อมกับคำเตือนให้เขายอมรับความเปลี่ยนแปลงของดินแดนในทะเลทราย และใฝ่หาวิทยาการสมัยใหม่จากตะวันตก เพื่อนำมาใช้ในชนเผ่าของเขา หากเขาคิดจะเป็นผู้นำในอนาคต... และเพื่อให้ดาวีชเป็นอิสระจากภาระผูกพัน เขาก็แอบปลิดชีวิตตาของเด็กหนุ่มอย่างเงียบ ๆ ระหว่างทางที่เร่ร่อนอยู่กลางทะเลทราย ดาวีชได้ช่วยสาธุคุณท่านหนึ่ง ที่กำลังจะเดินทางไปประจำโบสถ์อังกฤษในเมืองฟาร์วาห์ แต่รถมาเสียกลางทาง สาธุคุณท่านนั้นจึงขอร้องให้ดาวีชเข้าเรียนหนังสือ ตอนแรกดาวีชปฏิเสธ แต่เขาก็ถูกสถานการณ์บางอย่างบังคับให้ต้องเข้ารับการฝึกเป็นนักเรียนนายสิบพื้นเมืองหลักสูตรเร่งรัด ดาวีชฝึกฝน เคี่ยวกรำตัวเองจนเป็นที่ประทับใจของกษัตริย์แห่งไบเดอร์ฮาบัด พระองค์จึงเรียกตัวเขาให้เข้ามาเป็นทหารส่วนพระองค์และส่งเสริมให้เรียนต่อในโรงเรียนนายร้อย จากลูกชายชี้ค หัวหน้าเผ่าเบดูอิน ดาวีชกลายเป็นนายร้อยโท...พันเอก... ปฏิบัติหน้าที่ด้วยความซื่อตรง ยึดมั่นในคุณธรรมจนเป็นที่อิจฉาเกลียดชังของผู้ที่สูญเสียผลประโยชน์ ท้ายท่สุด เขาสามารถก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุด เมื่อได้รับการแต่งตั้งเป็นนายกรัฐมนตรีแห่งไบเดอร์ฮาบัด แต่หลังจากได้วางรากฐานการปกครองที่เที่ยงธรรมไว้แล้ว เขาก็ลาออกจากตำแหน่ง ละทิ้งความสะดวกสบายทุกอย่างในเมือง กลับมาสวมเครื่องแต่งกายแบบเบดูอิน ขึ้นนั่งหลังอูฐ กลับสู่ถิ่นฐานบ้านเกิด เพื่อเป็นชี้คดาวีช ผู้นำชนเผ่าสมตามปณิธานที่เคยสัญญากับตัวเองไว้ หลังอ่าน... โหยยย....เรื่องย่อยาวอ่ะ แต่ยาวขนาดนี้ก็ยังเล่าได้ไม่ถึงเสี้ยวส่วนของเรื่องราว ความเป็นไปในนิยายสุดคลาสสิคเล่มนี้เลยนะคะ ถึงแม้หนังสือจะไม่หนามาก แต่ผู้เขียนก็สามารถให้รายละเอียดทั้งของตัวละครหลัก ตัวละครรอง (ว่าด้วยที่มาที่ไป บุคลิกภายนอกไปจนถึงอุปนิสัยใจคอและความรู้สึกนึกคิด) เหตุการณ์ต่าง ๆ ทีเกิดขึ้น(การใช้ชีวิตแบบชนเผ่า ขนบธรรมเนียมประเพณีต่าง ๆ สงคราม การแย่งชิงผลประโยชน์จากทรัพยากรธรรมชาติในทะเลทราย ฯลฯ) ตลอดจนถึงถึงฉากของเรื่อง(ทั้งฉากรัก โรแมนติก ฉากสงครามและการสู้รบกลางทะเลทราย ฉากซาบซึ้งสะเทือนอารมณ์...) ได้อย่างละเอียดลออ ครบถ้วนกระบวนความ ผู้เขียนได้แบ่งเนื้อหาเรื่องราว เหตุการณ์ต่าง ๆ ตามช่วงเวลา(และช่วงวัยของดาวีช)เป็นห้าภาคด้วยกัน ในภาคแรก ดาวีชเป็นเพียงเด็กชายวัยสิบสี ที่ชีวิตต้องผันแปรเปลี่ยนแปลงเสียยิ่งกว่ากระแสลมในทะเลทราย เนื่องจากมรณกรรมของบิดา ภาคที่สองเขาเติบโตเป็นหนุ่มน้อยวัยสิบแปดที่ผ่านการเคี่ยวกรำอย่างหนักหน่าวง แต่งงานกับลูกสาวอดีตผู้นำที่ลอบยิงเขา... และหลังจากเข้าหอเพียงคืนเดียวก็กลับสู่เมืองหลวงเพื่อปฏิบัติงานที่คั่งค้าง ภาคที่สาม ดาวีชเติบใหญ่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น แต่เป็นช่วงสับสนชีวิตและโหยหารักแรกในอดีต จนเกิดภาวะกวัดแกว่งในอารมณ์ ภาคทีสี่ เป็นช่่วงที่เขาก้าวขึ้นสู่จุดที่สูงสุดในชีวิต หากยิ่งสูงยิ่งเปล่าเปลี่ยว โหยหาใครสักคนมาอยู่ข้างกาย ภาคที่ห้า ดาวีชตัดสินใจ... เขาเป็นเพียงเม็ดทรายเม็ดเล็กๆ จากทะเลทราย สุดท้ายก็ต้องหวนคืนสู่ทะเลทราย ชอบและประทับใจในตัวละครแทบทุกตัวใน "ชี้ค" เพราะทุกตัวต่างมีมิติ มีชีวิตชีวาจับต้องได้ ต่างมีเบื้องลึกเบื้องหลัง มีเหตุมีผลในพฤติกรรมทีแสดงออกมา ทำให้เรื่องราวมีความสมจริง อ่านแล้วรู้สึกสะท้อน สะเทือนอารมณ์ ด้วยความสงสารในชะตากรรมของตัวละครบางตัว ในเรื่องจะเต็มไปด้วยคติธรรมคำสอนอันเป็นสากล มิได้มุ่งเน้นที่จะให้ต่อศาสนิกของศาสนาใดโดยจำเพาะ แม้ตัวละครในเรื่องจะศรัทธาสูงสุดแด่องค์อัลเลาะห์ก็ตามที ขออนุญาตหยิบยกถ้อยคำสำนวนที่อ่านแล้วชอบมาประกอบรีวิวไว้บางบทบางตอน... “ถ้าเจ้าปรารถนาที่จะเป็นผู้นำในวันข้างหน้าอย่างที่ลั่นวาจาไว้ต่อหน้าหลุมศพชี้คฮาบาซ ก็อย่าได้เอาตัวเองไปติดกับเผ่า แต่จงเอาเผ่ามาไว้กับตัวเจ้า”(น.๓๐) “คนเราทุกคนมีสัญชาติญาณของความเป็นโจรด้วยกันทั้งนั้น แต่มีเพียงไม่กี่คนที่มีวิญญาณแห่งความเป็นลูกผู้ชายอยู่ในตัว”(น.๔๙) “เจ้าจงจำไว้อย่างหนึ่งลูกชายชี้คฮาบาซ เมื่อใดก็ตามที่เจ้าเติบใหญ่เสมอท้องฟ้า เสมอทะเลทราย เมื่อนั้นเจ้าไม่มีสิทธิปฏิเสธคนที่จะเข้ามาใต้ร่มเงาของเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะต้องการคนคนนั้นหรือไม่ก็ตาม”(น.๕๒) "...ทุกวันนี้เรามัวไปมุ่งกันที่ผลการแข่งขันมากกว่าตัวคนเล่น ชัยชนะเป็นสิ่งที่เปราะบาง และไม่มีใครจะดำรงความเป็นผู้ชนะไว้ได้ตลอดกาล ถ้าเราไม่สร้างคนให้เป็นักกีฬาอย่างแท้จริง เราก็จะไม่มีวันรู้จักกับชัยชนะที่ได้มานั้นด้วยซ้ำ"(น.๑๐๑) "เราทุกคนล้วนถือกำเนิดมาจากดินจากทราย แต่คนบางคนเป็นเพียงเม็ดทรายในทะเลทราย ในขณะที่คนบางคนเป็นทรายที่หล่อหลอมให้เป็นเครื่องแก้วเจียระไน ......... ประโยชน์อย่างยิ่งของมันก็คือ เมื่อคนรู้คุณค่าและที่มาของแก้วเจียระไนอย่างถ่องแท้ เขาก็จะรู้จักและรักทรายเม็ดอื่นในทะเลทราย ”(น.๑๗๕) “แท้ที่จริงในโลกใบเดียวกันนี้ คนเราต่างก็มีโลกส่วนตัวที่แตกต่างกันออกไป” “สักวันเธอก็จะต้องตื่นขึ้น ไม่มีใครหรอกที่จะตกอยู่ในความฝันตลอดไป ขอเพียงแต่เธอกล้าที่จะลืมตาขึ้นพบกับความเป็นจริงเท่านั้น”(น.๑๘๘) “คนเราทุกคนก็ย่อมมีเวลาที่จะอ่อนแอหรือท้อถอย แต่อย่าปล่อยให้สิ่งเหล่านี้อยู่เหนือความศรัทธาเชื่อมั่นในองค์อัลเลาะห์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งปล่อยให้มันมาทำลายตัวเรา หรือปณิธานอันแรงกล้าในการรับใช้อัลเลาะห์และหมู่ชน...”(น.๓๓๙) งานเขียนของอ.ประภัสสร เสวิกุลเป็นศิลปวรรณกรรมที่ทรงคุณค่า ทั้งในแง่สาระความรู้ที่เต็มเปี่ยม คติชีวิต แง่คิดมุมมองที่ผ่านการกลั่นกรอง จากประสบการณ์ของผู้ที่ผ่านโลก ผ่านชีวิตมาแล้วอย่างเต็มที่ กับทั้งในแง่ของรสวรรณศิลป์ ท่านก็มีสำนวนภาษาที่สละสลวย มีคารมคมคายและการนำเสนอที่ตรงไปตรงมา หากสอดแทรกความอ่อนหวาน อ่อนไหวในรูปของบทเพลงหรือบทกวี ไว้อย่างนิ่มนวล ละเมียดละไม... อ่านแล้วทั้งประเทืองอารมณ์และจรรโลงใจไปพร้อมกัน... การเสียชีวิตของท่านจึงนับเนื่องได้ว่าเป็นการสูญเสียอันยิ่งใหญ่อีกครั้งหนึ่งของวงวรรณกรรมไทย ขอน้อมคารวะดวงวิญญาณของท่านมา ณ ที่นี้ค่ะ   Create Date : 02 พฤศจิกายน 2558     Last Update : 3 พฤศจิกายน 2558 12:44:44 น. Counter : 5249 Pageviews.   7 comment Share Tweet

• ชวนศึกษา(ธรรมะ)
• ชวนปฏิบัติ(ธรรม)
• เปิดบ้านแม่ไก่-ทักทายกันหน่อย
• หนังสือเก่า...อยากเล่าต่อ
• นิย๊าย ~ นิยาย
• นิย๊าย-นิยาย(๒)
• นิยายฝาหรั่ง & หนังสือแปล
• นิยายสายจีน
• วรรณกรรมเยาวชน
• สาระ(ค)ดี-ดี (Non-fiction)
• อ่านตามเกม
• ชวนดู(K)ซีรี่ยส์
• ฅนเมือง อู้กำเมือง
• เรื่องเล่าจากหลังดอย
• ปกิณกะ ซะป๊ะ ~ ซะเป้ส
• บทกวีที่ผูกพัน
• เดินทางไกลกับ"ไซอิ๋ว"
• บ่นบ้า' ตามอารมณ์ '
• สารบัญหนังสือในบล็อก

• เมณี
• บังอร-บังเอิญ
• โมกสีเงิน
• ป้ามด
• แม่เฮือน
• ปลิวตามลม
• นวลกนก
• January Friend
• ดอกเสี้ยวขาว
• อั๊งอังอา
• กวินทรากร
• Zhivago
• BoOKend
• ทิวาจรดราตรี
• นัทธ์
• nikanda
• โสดในซอย
• นายแจม
• narumol_tama
• Chulapinan
• แพนด้ามหาภัย
• beer87
• yjam
• วินนี่ย์หมีพูห์
• เจ๋วะรัฐถะ
• ammataya
• ลูกปัดแก้ว
• กะว่าก๋า
• นิงัย
• ร่มไม้เย็น
• แก้วกังไส
• พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง
• ศรีสุรางค์
• แพรจารุ
• last_tibetstone
• malarn cha
• หอมกร
• JewNid
• กิ่งไม้ไทย
• หวานเย็นผสมโซดา
• komyooth
• PTNCenter
• rngja
• dream-devil
• เหมือนพระจันทร์
• kangsadal
• PhueJa
• ปลายทางของสายรุ้ง
• ปลาทองแก้มยุ้ย
• Pribtaa
• วิรตี
• Friday Story
• อุ้มสม
• ~:พุดน้ำบุศย์:~
• สามปอยหลวง
• ดอยสะเก็ด
• lovereason
• คนสวยที่ไม่เคยสวย
• PZOBRIAN
• ออโอ
• เรียวรุ้ง
• Webmaster - BlogGang

• olddreamz
• เมืองแจ๋ม
• เปิดโลกลำปาง
• ฅนเมือง
• โลกล้านนา
• ธรรมะดอทคอม
• Yahoo !
• Google
• คนเมืองฟังกำเมือง
• คำไท - คำถิ่น
• คลังภาพ
• BlogGang.com